movie scene

Terugkeren op plaatsen waar veel herinneringen liggen, vind ik altijd een interessante aangelegenheid. Ik glimlach meewarig van de gedachte aan het meisje waarmee ik op mijn zestiende zoende naast het stadsdeelkantoor, grijp naar mijn maag op het kruispunt waar ik een brommerrijder de lucht in geslingerd zag worden en heb nog nooit het graf van mijn dierbare oma bezocht. Door ons besef van tijd en onze rijke fantasie kunnen we op bepaalde plekken terugkeren in onze gedachten, de film uit het verleden laten afdraaien en hierdoor zelfs een fysieke reactie oproepen.

Kortgeleden bezocht ik op één dag twee uiteenlopende vormen van vermaak: Een beeldenmuseum en een gigantische bioscoop. In het beeldenmuseum enkel figuratieve kunst en bussen vol Haagse bejaarden. Waarom naar de Golden Girls kijken als je die vorm van entertainment ook live, onder het genot van een kop koffie, in een museumrestaurant kunt beleven? Een stuk of dertig vrouwelijke Van Kooten's en De Bie's, om jullie fantasie even een handje te helpen. Op de leestafel van het museum lag een tijdschrift dat geheel gewijd was aan Augmented Reality en Kunst (met een grote K inderdaad). Ik bladerde het even door en wandelde snel naar de bioscoop om The Wolverine in 3D te gaan bekijken.

Toen ik een kaartje kocht, vertelde de medewerker mij dat ik de negende bezoeker was voor de film op dat tijdstip. Perfect natuurlijk, niet voor niets ga ik meestal op dinsdagmiddag naar de bioscoop, dat kan als je freelancer bent en nog geen kinderen hebt. Het fenomeen 3D is natuurlijk al zo oud als de weg naar Rome - ehm zo oud als de Camera Obscura bedoel ik - wat al heel erg oud is. 3D is door de bioscopen, na the Director's Cut, Dolby Surround en IMAX, omarmd om zo meer bezoekers naar de bioscopen te lokken. En inderdaad het heeft op mij in ieder geval hetzelfde effect: leuk zo'n noviteit.

Zoals iedere filmkijker weet, blijft een film nog een beetje in je hoofd dralen nadat je de bioscoop uit bent gewandeld of de dvd hebt uitgezet. Dat gebeurde mij ook na het kijken van The Wolverine maar tijdens het herhalen van sommige scenes herinnerde ik mij ook de tweede bril op mijn neus, en speelde vraag op wat die 3D nou eigenlijk had opgeleverd door mijn hoofd. Op dat moment dacht ik ineens aan de artikelen uit het Augmented Reality tijdschrift. De bioscoop heeft misschien zijn beste tijd wel gehad op het moment dat Augmented Reality brillen (zoals Sony's HMZ T-2) net zo normaal worden als smartphones nu zijn. Want waarom gestoord worden door rollende colaflesjes, knapperend popcorn en het geouwehoer van andere bioscoop bezoekers als je de bioscoop ervaring écht vanuit je luie stoel thuis kunt beleven? Nou ja, misschien omdat het goed is als we zo nu en dan de deur uitgaan en omdat je nooit meer vergeet hoe je met die ene jongen of dat ene meisje achterin de zaal zat te zoenen. The Bodyguard? Ja, wel naar toe geweest maar weinig van gezien.