movie scene

Het duister verzamelt zich ditmaal in New Orleans.

De dagen worden alsmaar korter. Met de grauwe herfst- en winterdagen voor de boeg is het perfecte moment weer gekomen voor het zwartgallige pareltje van Ryan Murphy en Brad Falchuck. Soms is het moeilijk te geloven dat American Horror Story van dezelfde hand is als het soms over-optimistische Glee. Maar de werkelijkheid is bijna net zo bizar als de horror-serie zelf, die bij de laatste Emmy-awards in maar liefst 17 categorieen werd genomineerd.



Heksen en slavernij
American Horror Story is een serie die zichzelf elk seizoen opnieuw uit lijkt te vinden. Richtte het eerste seizoen zich voornamelijk op een huis waar bovennatuurlijke krachten steeds meer grip op de bewoners leek te krijgen en kregen we in seizoen twee een gekkenhuis in de jaren ’60 van de vorige eeuw voor onze kiezen, dit jaar draait de serie om een groep heksen in New Orleans. Er zijn een paar dingen die altijd terug lijken te komen in American Horror Story. Allereerst de bloedmooie visuele stijl waarin de serie geschoten wordt. De toon wordt al gezet met de intro. Een ander terugkerend element is de verschillende tijdlijnen die door elkaar heen worden gepresenteerd binnen de serie. Ook dit seizoen is hierop geen uitzondering. Naast het hedendaagse New Orleans, waar het jonge heksenmeisje Zoe (Taissa Farminga) na een vreselijk ongeval naar de privéschool voor heksen wordt gestuurd, wordt er ook terug gegaan naar de tijd waarin de slavernij nog floreerde in het zuiden van de Verenigde Staten. Hier maken we kennis met Madame LaLaurie (Kathy Bates), die haar slaven op de meest gruwelijke wijze behandelt. Ze blijkt op zoek te zijn naar een manier om een jeugdige schoonheid te behouden, iets dat ze op haar beurt weer gemeen lijkt te hebben met Fiona Goode (Jessica Lange), een machtige heks in de moderne tijd.

Veelzijdige Cast
Opvallend aan de seizoenen van American Horror Story is de cast. Want hoewel ieder seizoen een op zichzelf staande miniserie is, komt een groot gedeelte van de cast in alle seizoenen voor. Drie belangrijke pilaren in deze groep zijn Jessica Lange (Big Fish), Sarah Paulson (Deadwood) en Evan Peters (Kickass). Vooral Lange lijkt een bijzondere plek in de harten van de makers te hebben veroverd. Tot op heden heeft ze in elk seizoen een grote rol gespeeld, waarin ze vaak een moedige en sterke vrouw vertolkte. Ook dit seizoen lijkt geen uitzondering te zijn. Lange speelt in American Horror Story: Coven namelijk ‘the supreme’, de opperheks van het stel. Haar dochter wordt gespeeld door Sarah Paulson, die ook in het eerste seizoen opdook als waarzegster, maar in seizoen twee de hoofdrol van Lana Winters voor haar rekening nam. Naast de drie belangrijke hoofdrolspelers zien we nog een scala aan acteurs dat in de vorige seizoenen voorbij kwam. Elk seizoen is er een groot gedeelte herkenbaarheid, maar ook een stukje ontdekking omdat we de inmiddels vertrouwde gezichten zien in een hele andere context. En dat gaat ze allemaal erg goed af. Je hebt geen enkel moment het gevoel dat je naar een oud seizoen zit te kijken, omdat de sfeer zo goed wordt neergezet dat je meteen wordt meegesleurd in het verhaal.



Eenvoud
‘Less is more’ is een principe dat de heren Falchuck en Murphy vrijwel nooit in acht lijken te nemen. Het wonderduo dat achter het grote succes van onder andere Glee en Nip/Tuck zit, is niet bang om uit de bocht te vliegen met vreemde en over de top verhaallijnen. Een goed voorbeeld hiervan is het verloop van Nip/Tuck, de serie over twee bevriende plastisch chirurgen en hun eerste wereld problematiek, dat na het vierde seizoen zo veel vreemde wendingen bevatte dat zelfs de die-hard fans het niet meer konden volgen. Helaas was dit ook het geval bij de tweede reeks van American Horror Story, genaamd American Horror Story: Asylum. Soms willen de makers simpelweg te veel in hun product stoppen. Nu leent de opzet van American Horror Story zich zeer zeker voor een vrije invulling van de werkelijkheid, maar ook hier zijn grenzen. Gelukkig lijkt American Horror Story: Coven weer een focus te hebben gevonden die het eerste seizoen ook bevatte.

Voorlopige conclusie
American Horror Story: Coven bewijst al vanaf de eerste tien minuten dat het zeker visueel net zo sterk in elkaar zit als de voorgaande seizoenen. Het mooie aan American Horror Story is dat het niet afhankelijk is van schrikmomenten. Hoewel het bloed rijkelijk vloeit in alle seizoenen, is het de onderhuidse nare sfeer die je als kijker echt pakt. De aaneenschakeling van vreemde gebeurtenissen doet je verlangen naar meer. En of dat meer uiteindelijk te veel blijkt te zijn, moet nog blijken. Vooralsnog belooft dit seizoen spannend, bizar en beklemmend te worden. Precies wat we nodig hebben op de vele donkere avonden die ons te wachten staan.