movie scene

De belevenissen van een naïeve bakvis.

Oliver Hirschbiegel brak in 2004 door met zijn film Der Untergang over de laatste dagen van Hitler, een indringend portret van een gevallen leider die diep in een bunker alle gevoel voor realiteit verloren was. Met Diana richt Hirschbiegel zich opnieuw op een soortgelijk thema: de laatste dagen van een princes die met moeite haar koninklijke cocon uit kan komen. Maar waar Der Untergang een beklemmende en claustrofobische film was met een sterk verhaal en een overtuigende hoofdrolspeler, schiet Diana op alle fronten tekort.



Imago
Diana begint met haar laatste avond in Parijs als ze zich in haar hotelkamer klaarmaakt om uit te gaan. We zien een glimp van de auto die later de fatale rit door de tunnels van Parijs zal maken. Vervolgens schieten we iets terug in de tijd, naar het moment dat Diana (Naomi Watts) bezig is om na de scheiding - die nog niet rond is - haar imago bij het publiek wat op te vijzelen. Daarbij krijgt ze op het paleis weinig steun van de mensen die haar daar omringen. Door een ziekenhuisbezoek loopt ze de hartchirurg Hasnat Kahn - van Pakistaanse origine - letterlijk en figuurlijk tegen het lijf. De vonk springt over en een liefde is geboren.

Keukenprinses
De ontmoetingen tussen Diana en Hasnat (Naveen Andrews) worden steeds frequenter. Hij mag bij haar thuis komen, waar ze als een echte keukenprinses druk bezig is met het in elkaar draaien van een pastasaus - behalve dat deze door een hulp eerder is gemaakt en nu alleen opgewarmd hoeft te worden. Samen kijken ze voetbal op tv - zij houdt liever van EastEnders - en ze vraagt verbaasd of je echt hamburgers zelf kan maken. Hirschbiegel is hiermee dus druk bezig geweest om Diana als een mutserige wereldvreemde naïeveling neer te zetten die zichzelf na sombere jaren opnieuw ontdekt. Gedurende de relatie is ze nerveus als een schoolmeisje als ze de moeder van Hasnat in Pakistan ontmoet. Tegelijk regelt ze een baan voor hem onderr het mom van "I was just using my connections" en maakt ze zijn huis schoon om het na een flinke ruzie weer goed te maken.



Muntstuk
Naomi Watts zet wat het uiterlijk betreft een prima Diana neer, maar het blijft helaas hierbij. Het personage wordt een cliché van zichzelf en zo plat als een koninklijk muntstuk. Dat ligt vooral aan het script en de dialogen waardoor er bij het acteren weinig ruimte tot verbetering over blijft. Het geheel maakt een zeer fragmentarische indruk. We springen van een stiekeme date met de chirurg via een fundraising avond naar een mijnenveld - Diana was een voorvechter van het mijnenvrij maken van voormalige oorlogsgebieden - tot een korte ontmoeting met haar twee zoons. De muziek wordt ook zeer platvloers gebruikt, met een misplaatst ingepaste Ne Me Quitte Pas van Jacques Brel en de focus op jazz, omdat dat draait om vrijheid en improvisatie, iets wat uiteraard niet vanzelfsprekend is in koninklijke kringen.

Conclusie
Diana is een mislukte poging om de laatste periode van het leven van Diana te vangen. Naomi Watts doet haar best, maar het blijft behelpen met zo'n slecht script en dito dialogen. De muziek wordt als een groot cliché ingezet en het geheel doet zeer gefragmenteerd aan. Zelfs de teksten die na de laatste scène op het scherm worden geprojecteerd, zijn van een onbegrijpelijke politieke correctheid.