movie scene

Ik kan nog uren blijven piekeren, peinzen, twijfelen en excuses verzinnen om maar niet te hoeven beginnen aan een openingszin. YouTube filmpjes, 9GAG plaatjes, nummers skippen en in de leegte staren; tijd weg kijken was zelden zo noemenswaardig. Mijn allereerste, spitsafbijtende, deurintrappende, creatief uitgekakte column is een spreekwoordelijke teef en ik moet er eindelijk aan geloven. Normaliter ben ik welbespraakt, ietwat doordacht en heb ik vrij weinig nodig om de oren van iemands kop te lullen, nu denk ik al dagen over waar ik eigenlijk iets van vind. Ik kan filosoferen over de cinematografische waarde van een verhoogde frame-rate, eindeloos zaniken over een slappe romkom of simpelweg accepteren dat zoiets me echt geen bal interesseert. Pagina naar pagina klikkend verleg ik uiteindelijk mijn aandacht naar Facebook en geef het scrollwieltje enkele enthousiaste slingers terwijl ik de trammelant van mijn sociale kringen tot me poog te nemen.



Terwijl de achterkant van mijn grijze hersenkwab een pizza afweegt tegen de spaghetti van gister, kijk ik in de ogen van een superslinkse blonde Hollywood knakker. Met een zwoele lach, peperduur pak en een fancy baardje van een dag of drie ontbreekt het hem nog net aan een speelse knipoog. Dat had uiteindelijk ook weinig uitgemaakt, want naast dat ik geen dertienjarig meisje ben, was het de bijgevoegde tekst die mijn aandacht trok. ‘R.I.P. Paul Walker’, las de klinkklare kop gracieus boven de nagedachtenis welke minstens net zo onvervalst en onpersoonlijk bleek. Nog voordat ik kon zien wie van mijn contacten dit tragische nieuws besloot te delen, vlogen meer post mortem posts me om de oren. De uitgebrande auto, zijn allerlaatste foto en meelevende tweets van alle fans. Hij bleek ieders beste favoriet, een onmisbare acteur en een gevallen engel terwijl ik alleen maar grinnikend kon denken aan de nieuwe wending van de titel ‘2 Fast 2 Furious’.



Wij als morele wezens delen uiteraard allen mee in het digitale collectieve rouwproces, maar mijn sadistische vorm van puberale humor won het even van mijn solidariteit. Ik zal de laatste zijn om te roepen dat iemands heengaan louter dient als moppentrommel, maar mijn verbondenheid met een doorsnee acteur is hooguit zo sterk als die met mijn navelpluis. De manier waarop de arme stakker in no time tot mythische status werd verheven, was ronduit ongepast. Toegegeven, niemand schakelde naar een vijfenveertigste versnelling zoals hij, maar zelfs zijn acteerwerk in de Fast & Furious-reeks is verre van memorabel te noemen. Dood gaan bewijst zich wederom als de best denkbare carrière move binnen de showbizz; juist wanneer je loopbaan leeg bloedt, gewoon fysiek de pijp uit gaan. Het werkte voor Elvis, Marilyn Monroe, James Dean en Amy Winehouse, waarom niet voor wijlen Walker? Wellicht gaan we met het zevende deel van de testosteron gevulde straatrace serie wel een herhaling van Ledger capriolen zien? Ik betwijfel het, uiteindelijk blijft het gewoon een tragisch ongeluk dat wij simpele zielen volgende week allemaal vergeten zijn.

Geprezen zij degene die de zwaarste prijs betaalt. Toch? Ook al moet je eerst even googlen wie het is, of was je tot voor kort beheerder van de kekke Facebookpagina die hem afbrandde op alles. Als een stel schaapjes mogen we allemaal verdwaasd blaten naar de zalig verklaarde artistiekeling, het publiekelijk domein. Maar laten we niet doen alsof het ons als kuddedieren ook maar verre van raakt, voor ons zijn ze allemaal vervangbaar.