movie scene

Het is alweer februari, dus we zitten inmiddels halverwege het overdadige filmprijzencircus dat elk jaar de eerste paar maanden typeert.

De Golden Globes, de AFI, DGA en diverse Film Critics Awards hebben we onderhand achter de rug, maar de Oscars liggen nog in het verschiet. De anticipatie neemt dagelijks steeds steviger opgezwollen proporties aan en het kritisch bekvechten en moddergooien omtrent welke titel het nou verdient te winnen en welke er daadwerkelijk met het merendeel der vergulde beeldjes vandoor gaat, wordt met de minuut heftiger. Aangezien ik er weinig voor voel om me mee te laten voeren in deze jaarlijkse hype om vervolgens nog maandenlang te moeten klagen over welke film het grootste onrecht is aangedaan en welke er de meeste veren in de reet gestoken kreeg zonder mijn persoonlijke goedkeuring, ga ik het hier verder niet over dit cinematisch orgiastische ritueel hebben. Er zijn immers al genoeg filmcritici, bloggers, producenten en zelfbenoemde filmkenners die de gemiddelde mens rond deze tijd lastig vallen met hun doorgaans bijzonder luidruchtig verkondigde eigen mening. Laten we het liever hebben over dat andere prijzenfestijn waar men het doorgaans liever niet over heeft en wat daardoor juist een rustige rots in de rumoerige branding omgeven door alle prijzengolven vormt: de Golden Raspberry Awards, beter bekend als de Razzies.



Het fijne aan de Razzies - vergeleken met de Oscars - is dat de eerste meer consensus geven over de uitslag. Over de resultaten van de Oscars wordt altijd nog langdurig furieus gedebatteerd, waarbij de onvermijdelijke conclusie is dat niemand het er honderd procent mee eens is wie of wat nou 'de beste' was, maar bij de Razzies zie je dat zelden. Hoe je het ook wendt of keert, het is (bijna) allemaal troep die zowel makers als publiek liever zo snel mogelijk achter zich laten. De nominaties worden bekend gemaakt, men werpt er een vlugge blik op en concludeert dat het inderdaad een lijstje baggertitels behelst, vervolgens hoort men een paar maanden niks (ook omdat de Oscars alles overstemmen) en dan volgt de uitreiking. Iedereen is het erover eens dat zowel de winnaars als de verliezers uitsluitend zeperds zijn en men schudt elkaar eensgezind de hand, waarop men vervolgens niets meer over de Razzies hoort totdat de volgende nominaties bekend gemaakt worden. Heerlijk kalmerend tafereel, een oase van rust in een roerige periode voor de filmwereld.

Wat niet wil zeggen dat de Razzies verstoken zijn van speculatie en vraagtekens vooraf. Bij de Razzies wordt er echter niet op voorhand hevig gespeculeerd over wie er het meest verdient te winnen, maar meer over wat voor merkwaardige nieuwe categorie er dit keer weer verzonnen wordt om het geheel een ludiek gevoel van afwisseling te geven. Als voorbeelden kunnen curieuze omschrijvingen als 'Worst Eye-Gouging Misuse of 3D', 'Most Tiresome Tabloid Targets', 'Most Flatulent Teen-Targeted Movie' en 'Worst Reckless Disregard for Human Life and Public Property' gegeven worden. Waarmee de Razzies gelijk aangeven dat we het allemaal niet al te serieus dienen te nemen. In tegenstelling tot de Oscars, die, ondanks de presentatie door bekende, semi-populaire komedianten, bittere ernst zijn. Niet opmerkelijk, want iedere film wil dolgraag als 'de beste' naar voren geschoven worden om de resultaten aan de boxoffice nog even een extra duwtje in de rug te geven, dus wordt er flink gelobbyd en politiek gekonkeld achter – en vaak genoeg ook voor – de schermen. Met de Razzies valt geld noch eer te behalen, dus kan de ceremonie het zich veroorloven om schaamteloos de draak te steken met deze draken van films. Als zodoende is het zelfs haar functie om voor de nodige komische afwisseling te zorgen te midden van alle bloedserieuze prijsuitreikingen om haar heen. Waar de Oscars er dikwijls – en vaak niet geheel ten onrechte – van beticht worden één en al doorgestoken kaart te zijn, pretenderen de Razzies als 'anti-Oscars' juist niets anders dan doorgestoken kaart te zijn.



Dit jaar vechten Movie 43, After Earth, Grown Ups 2, The Lone Ranger en het in Nederland godzijdank niet uitgebrachte A Madea Christmas om 'de eer' als winnaar uit het strijdgewoel te verschijnen. The Lone Ranger is hier de vreemde eend in de bijt, eigenlijk nét iets te goed om genomineerd te zijn vergeleken met die afgrijselijke andere kanshebbers die de toeschouwer echt erbarmelijke waar hebben voorgeschoteld. Maar men moet toch wat om aan vijf genomineerde films te komen, want gelukkig worden echt slechte films niet in bijzonder grote aantallen vervaardigd. Wat dat betreft ligt de situatie niet anders dan bij de Oscars, waar een aantal gedoodverfde kanshebbers aangevuld wordt met nog een stuk of wat schijnbaar lukraak uitgekozen films ter opvulling, waarvan je weet dat ze, hoewel ze een zekere mate van kwaliteit niet ontberen, toch geen schijn van kans maken (zoals dit jaar Philomena overkwam). De andere Razzie-genomineerden zijn stuk voor stuk wanstaltige producten die hun status als kanshebber volledig verdienen. En daar is iedereen het roerend mee eens, dus waarom zouden we woorden vuilmaken in een zinloze tijdrovende discussie over wie het 't meest verdient publiekelijk te kakken gezet te worden door te winnen? Hier geen haat, nijd en strijd over de uitslag, maar slechts een vreedzame, gemeenschappelijke acceptatie van het feit dat dergelijke kutfilms helaas nog steeds gemaakt worden. Daarmee is alles wel gezegd, en na deze kalmerende eenheidsvorming gaan we weer over tot de orde van de dag; die altijd weer polariserende Oscars.

Wie ik denk dat de grote winnaar wordt bij de Oscars? Ik durf het simpelweg niet te voorspellen. Wie ik denk dat de meeste Razzies gaat scoren dit jaar? Ongetwijfeld Adam Sandler, die tot dusverre alweer zeven verzilverde nominaties op zijn naam heeft staan. Het lijkt onderhand een welkome universele constante in die twijfelachtige en frustrerende eerste paar maanden in het nieuwe jaar. Adam, ga vooral zo door!