movie scene

Wat op het eerste gezicht een eenvoudig hoorspel met omgevingsbeelden lijkt te zijn, wordt - indrukwekkend in zijn eenvoud - uitgewerkt tot een meeslepend verhaal.

"Spreek uw bericht in na de toon". De welkomsttekst van de voicemail van Onno waar After the Tone mee begint, is behoorlijk standaard. Maar wat zich hierna ontrolt, is daarentegen een zeer origineel uitgewerkte, haast conceptuele film die met veel succes tijdens het afgelopen International Film Festival Rotterdam in première ging.



Onbereikbaar
Na Onno's boodschap op zijn antwoordapparaat te hebben gehoord - we zien hem niet maar horen alleen zijn stem - bestaat de rest van de film uit collega's, vrienden en familie die Onno via zijn voicemail proberen te bereiken. Het begint op de dag dat Onno's zakencompagnon Onno via zijn voicemail laat weten dat hij een belangrijke prijs heeft gewonnen. Maar vanaf dat moment is Onno onbereikbaar en onvindbaar. Uren, dagen en maanden gaan voorbij zonder dat hij opduikt. In de tussentijd proberen zijn moeder, zus, vriendin en zakenpartner hem tevergeefs via zijn voicemail te bereiken. 

Camerastandpunt
We horen de berichten die ze na de toon inspreken, maar de insprekers blijven onzichtbaar. In plaats daarvan zien we de plekken waar ze wonen en werken. De moeder vanuit een rijtjeshuis in het oosten van Nederland, de vriendin in Amsterdam, de zakenvriend vanaf een kantorenterrein. De camera laat de verschillende plekken telkens vanuit hetzelfde standpunt zien, met als enig verschil het veranderen van de seizoenen. Maar ondanks dat - of juist hierdoor - blijf je gefascineerd kijken. De spanning van de beelden en de ingesproken teksten - al komt het soms wat theatraal over - krijgt door een uitgekiende montage haast suspense-achtige trekjes. 



Concept
Duidelijk is dat het regisseur Digna Sinke en scenarioschrijver Henk Burger niet te doen is om een thriller te maken met aan het eind een ontknoping die Onno's afwezigheid in één klap zou verklaren. Nee, het gaat hen om de impact die het plotseling verdwijnen van iemand op de omgeving heeft, voelbaar te maken. Maar de bijna conceptmatige vorm maakt het pas echt bijzonder. De stemacteurs (Dragan Bakema, Olga Zuiderhoek, Josefien Hendriks, Rifka Lodeizen) brengen hun teksten soms wat hoekig en theatraal, maar dat past wonderwel bij de strakke shots van de verschillende locaties. Wel belemmert dit je om op bepaalde momenten gevoelsmatig met de personen mee te gaan of in het verhaal te blijven geloven. Ondanks dat blijft After the Tone na afloop lang onder de huid zitten door de spanning die zowel de vorm als het zich ontrollende verhaal veroorzaakt.

Conclusie
After the Tone is niet alleen een intrigerend concept, maar ook nog eens zeer bijzonder uitgewerkt. Met statische shots, ingesproken voicemailteksten en het voorbij glijdende leven worden tipjes van het leven van Onno opgelicht. Maar bovenal laat het prachtig zien hoe familie en vrienden met de vermissing omgaan. En voor een film met zoveel zeggingskracht laat het opmerkelijk veel over aan de verbeelding van de kijker, juist omdat je zoveel niet ziet. Al kunnen de soms wat theatrale teksten af en toe wat afstand scheppen.