movie scene

Een apocalyptisch Chicago als metafoor voor een middelbare school die je niet wilt herbeleven.

Vele tienerhartjes zijn al veroverd door films als Harry Potter, Twilight en het recentere The Hunger Games en opnieuw wordt er een populaire tienerboekenreeks naar het bioscooppubliek gesmeten. Hoewel het voor velen niet een al te negatief punt lijkt wanneer Divergent met de bovengenoemde titels wordt vergeleken, ligt, zodra een formule zonder de juiste beweegredenen hergebruikt wordt, vermoeienis op de loer. Divergent is de eerste titel uit de reeks, die respectievelijk in de aankomende twee jaar opgevolgd gaat worden door Insurgent en Allegiant. De ietwat voorbarige aankondiging van deze vervolgdelen en de zeer talentvolle cast met onder meer Kate Winslet (Titanic, The Reader) en Shailene Woodley (The Descendants) bewijzen in grote mate wat er van dit 80 miljoen kostende productie verwacht mag worden: veel. Daarom is het maar al te jammer dat Divergent een zeer ongeïnspireerde zwakke start is.
 


Persoonlijkheidsstoornis
Beatrice ‘Tris’ Prior (Woodley) is een 16-jarig meisje die op het punt staat een vraagstuk te beantwoorden die haar toekomst zal gaan bepalen. Een vraagstuk over wie je bent en wat je later wil gaan doen met je leven zijn universele vragen die voor elke tiener van de middelbare school lastige vragen zijn om te beantwoorden. Divergent - geschreven door Veronica Roth - speelt zich in een toekomstig apocalyptisch Chicago af, waarbij een dystopische maatschappij is opgedeeld in verschillende fracties die overeenkomen met vijftal persoonlijkheidseigenschappen: Oprechtheid, Zelfverloochening, Onverschrokkenheid, Vriendschap en Eruditie. Iedere 16-jarige is vrij om te kiezen bij wie hij of zij zich aansluit, maar ze moeten allereerst een persoonlijkheidstest afleggen waarbij zij te horen krijgen welke van de vijf trekjes zij het meest hebben. Tris heeft echter meerdere eigenschappen, waardoor haar toekomst op lossen schroeven komt te staan. Halsoverkop sluit ze zich aan bij Onverschrokkenheid.
 
Volwaardige flierefluiter
De mensen van de Onverschrokkenheidfactie zijn baldadige types die een tikkeltje last hebben van tattoofetisjisme. Ze moeten de maatschappij beschermen tegen onbekende kwaaddoeners. Je krijgt nooit te weten waarom Tris voor deze factie kiest en waarom zij zich niet gewoon aansluit bij haar liefdevolle ouders van Zelfverloochening. Onverschrokkenheid geeft wellicht een geschikter platform om verdere spanning in het verhaal aan te brengen, maar dit is niet het enige. Zo weet de film nooit te overtuigen over de nadelen van de dystopie die hier gepresenteerd wordt. De film zit vol met dit soort problemen, waardoor het merendeel van het plot doelloos en te ongenuanceerd is en aan de andere kant te ingewikkeld en overvol met oninteressante ontwikkelingen die niets te maken hebben met de kern van het verhaal. Zo volg je het complete trainingsprogramma van Tris die opgeleid wordt als volwaardige Onverschrokkene. Echter na een beetje boksen, messengooien en een potje Vlagverovering begin je je af te vragen wat de essentie van dit alles is.
 


Déjà vu
Neil Burger (The Illusionist, Limitless) zet een zeer onoriginele koers in, die Divergent doet aanvoelen als een mindere versie van The Hunger Games. Deze vergelijking is wellicht niet helemaal rechtvaardig aangezien er maar enkele gelijkenissen te bespeuren zijn, maar Divergent voelt simpelweg fantasieloos en ondoordacht aan. Opnieuw krijgen we bijvoorbeeld te maken met een disfunctionerend overheidssysteem, de tienerliefde en een heldin in het midden, maar doordat er te weinig energie wordt gestoken om de fantasiewereld te bewerkstelligen en er geen chemie te besmeuren valt tussen Woodley en haar mannelijke tegenspeler is het veelal niet duidelijk wat Divergent onderscheidt. De enige paar pluspunten zijn de killersoundtrack van Junkie XL, de montage en de cameravoering die erg vloeiend zijn samengebracht. Daarnaast leveren Woodley en Winslet - en groot deel van de rest van de cast - solide prestaties, in tegenstelling tot het script.
 
Conclusie
Divergent sluit zich aan bij de rest van de tienerboekreeksen die verfilmd wordt en in tegenspraak met de titel weet het zich verre van te onderscheiden. Op technisch vlak - bijvoorbeeld door de muziek van Junkie XL - is de film zeker interessant, maar verder lijkt Neil Burger weinig creativiteit over te hebben gehad om de rest - de onderliggende beeldspraak, de dystopische wereld en de actiescènes - ook wat meer kleur mee te geven. Hoe dan ook is Divergent nooit helemaal onprettig om naar te kijken en zorgt het nog voor een redelijk portie vermaak. De lengte van 140 minuten wordt daarmee niet volledig goedgemaakt, maar het biedt enigszins hoop voor de opvolger.