movie scene

De meest geanticipeerde vechtfilm van het jaar is een met bloed doordrenkte martial-arts film in de meest vergrotende trap.
 
Iedereen stond versteld na het zien van de eerste Raid die uitkwam en zich verdiend opbokste richting publieksfavoriet op verscheidene bekende filmfestivals als Sundance en Imagine. Gareth Evans zette met een simpel plot en prachtig gechoreografeerde pencak silat - de Indonesische vechtkunst - een geweldige genrefilm in elkaar. Nu trakteert Gareth ons op het vervolg van The Raid en laat met oprechte bedoelingen zien dat hij The Raid 2 op de kaart wil zetten door middel van een grootsere aanpak. Zo duurt het vervolg niet alleen een uur langer, maar is het plot uitgebreid en zijn de gruwelijke vechtscènes nog smaakvoller geworden.
 


Last Man Standing
The Raid 2 begint een half uur later waar de eerste film is geëindigd. Rama (Iko Uwais) is met zijn overgebleven aanhang gevlucht naar een belangrijk persoon binnen zijn politie-eenheid, die hem vertelt dat hij undercover moet gaan om eens en voor altijd een einde te maken aan de onderwereld van Jakarta. Rama laat zich oppakken voor een verzonnen vergrijp en moet twee jaar in de gevangenis zitten, met als enig doel bevriend raken met Uco, de zoon van een onderwereldleider. Terwijl The Raid zich vooral beperkt tot een simpel verhaal over een SWAT-team dat elke verdieping van een flatgebouw ontruimt om uiteindelijk een drugsbaas in te rekenen, is The Raid 2 van een heel ander kaliber. Deze keer gaat het niet om een enkele gangster uit te schakelen, maar om een bezem door het gehele criminele circuit van Jakarta te halen. De bedoelingen van Gareth Evans zijn overduidelijk. Het verhaal biedt meer vrijheden om op verschillende locaties te filmen en meer dialoog aan te gaan om zich flink te onderscheiden van zijn voorganger, maar uiteindelijk zijn de vechtscènes de metaforische laatste man die als enige overlevende overblijft.
 
Bloedvertier
The Raid 2 onderscheidt zich uitstekend van zijn voorganger, maar weet zich met het verhaal niet genoeg te onderscheiden van andere films met een soortgelijk verhaal, waaronder Infernal Affairs en recent nog Drug War. Gareth Evans steekt veel tijd in het vertellen van het plot en vraagt daarbij ook veel concentratie van het publiek. Het is soms erg lastig om de personages met elkaar te verbinden en terwijl zij het topje van de ijsberg zijn, is de schaal van deze Jakartaanse onderwereld niet duidelijk. Het verhaal kan simpelweg de actiescènes niet bijbenen, waardoor je constant aan het wachten bent op het volgende moment dat de pleuris uitbreekt.



Bloedvertier
Wie zich vermaakt heeft met Redemption, zal helemaal smullen van Hammer Girl en Baseball Boy, die letterlijk iedereen tot een hoopje betekenisloze pulp slaan. Het geweld is vaak ziekelijk te noemen, maar het werkt als een drug op je zintuigen, waardoor je altijd méér wilt. De actiescènes zijn opnieuw geweldig gechoreografeerd en niets vergeleken met wat je ooit gezien hebt. Van een groot gevangenisgevecht tot een sublieme auto-achtervolgingsscène, een wederopstanding van Mad Dog tot het laatste half uur non-stop bloedvertier. Kortom, je wordt als genrefan volledig in de watten gelegd, maar soms vraag je je stiekem af waarom zij nou eigenlijk allemaal vechten met elkaar.

Conclusie
Gareth Evans heeft het voor elkaar gekregen om de actie van de eerste film te overstijgen. The Raid 2 is voor elke actiefilmfan een zenuwprikkelende misdaad tegen de menselijkheid, die je tijdens zijn langdurende actiescènes allerlei enthousiaste kreten doet slaken. Evans heeft geprobeerd hier tegenover een uitgebreider verhaal neer te zetten, maar er staan simpelweg te veel actiescènes in de weg om het publiek daadwerkelijk bij het plot te betrekken. Waar de simpelheid van het verhaal in de eerste Raid film wist te overtuigen, staat het verhaal in The Raid 2 veelal in de weg. Maar dat kan de pret niet drukken. Gareth Evans laat geweldig vakwerk zien, door niet alleen hommages te geven aan genrefilms als Ip Man, Versus, Lady Snowblood, maar ook op technisch niveau alles uit de kast te trekken. De choreografie van de nu welbekende pencak silat is verbluffend te noemen, met enig krediet voor het knappe camerawerk. Kortom, The Raid 2 is ongetwijfeld de beste actiefilm van het jaar, maar moet het helaas afleggen tegen zijn evenwichtigere voorganger.