movie scene

Voor even waant de lezer zich in Andersons kleurrijke brein.

In 1994 begonnen de carrières van filmjournalist Matthew Zoller Seitz en zijn door de jaren geliefkoosde onderwerp Wes Anderson. Het waren de artikelen van Seitz in de Dallas Observer die hem een nominatie voor de Pulitzerprijs opleverden. Het waren de prachtig geschreven stukken van Seitz die fungeerden als een aanmoediging voor Anderson. Door de jaren heen zouden deze Texanen elkaar nog regelmatig spreken. Een bijzondere vriendschap was geboren. Vandaar dat Seitz sindsdien geen recensies meer schreef over Andersons werk. Hij vond dat hij niet meer objectief kon oordelen. Seitz is sinds enige tijd de hoofdredacteur van Rogerebert.com, en Anderson een gevestigd filmmaker. Seitz en Anderson spraken voor dit boek onder andere af in Toscane. Doordat hele dagen werden ingeruimd om Anderson te bevragen, heeft The Wes Anderson Collection een zekere diepte. Elke film wordt door Seitz uitgelicht in een twee pagina lang artikel. Daarna volgt een interview van vijftien pagina's waarin Seitz bepaalde ideeën en gedachtes over de film uiteenzet. Hierop reageert Anderson op eigenzinnige wijze. Dit gebeurt in chronologische volgorde, dus Seitz begint met Bottle Rocket (1996) en eindigt met Moonrise Kingdom (2012). Onlangs gaf Seitz al aan dat hij in onderhandeling is met de uitgever over een herdruk met The Grand Budapest Hotel (2013) als nieuwste en laatste hoofdstuk.



Cinefiel
Als je The Wes Anderson Collection leest, dan leer je Wes Anderson kennen. Niet persoonlijk, maar op professioneel vlak. Want Seitz’ publicatie is geen biografie, maar een doorsnede van Andersons oeuvre. Het eerste hoofdstuk, waarin  Bottle Rocket centraal staat, roept de lezer op om ook een camera op te pakken. Want zo begon Anderson. Hij begon eenvoudigweg. Dat lijkt ook zijn adagium te zijn, just do it. Maar dan blijkt wel dat Anderson het volstrekt op zijn eigen manier doet, en daar komt nogal wat perfectie bij kijken. Zelfs de schreeuwende taxichauffeur in een overlappende scène krijgt van Anderson tekst in het script. Niets mag aan het toeval overgelaten worden. Hij tekent een storyboard en zorgt ervoor dat op de set alles in kannen en kruiken is. Zo artistiek en invloedrijk Andersons films zijn, zo uitgedacht is zijn werkwijze. Waar je intuïtie zou verwachten, blijkt Anderson juist een harde werker. Seitz ziet allemaal latente zaken in Andersons films, waar Anderson aangeeft dat hij zeker niet zulke Freudiaanse bijbedoelingen had. Daarin is Anderson een nuchtere zuiderling, geïnspireerd door Francois Truffaut en Federico Fellini. Het kan ook niet anders dat hij een cinefiel is. Alhoewel hij daar maar bijster weinig over uit de doeken doet. Echt exceptionele anekdotes kent The Wes Anderson Collection dan ook niet.
 
Conclusie
Zo kleurrijk als Andersons films is dit boek aangekleed en omlijst met prachtige still foto’s van de set en foto’s van de kartonnen structuren in Andersons werk. Seitz heeft een koffietafelboek gemaakt, en belandde daarmee op de lijst van de New York Times bestsellers. Dat is terecht, want de jarenlange vriendschap tussen de twee heeft een prachtige product opgeleverd.