movie scene

Afzien tijdens een trektocht door een desolaat gebied.

Tracks is gebaseerd op de legendarische trektocht van Robyn Davidson door de Australische woestijn, en doet menigeen vast denken aan Walkabout (1971) van Nicolas Roeg en Picnic At Hanging Rock (1975) van Peter Weir. Tracks speelt zich af van 1975 tot 1977, rond dezelfde periode toen Roegs en Weirs meesterwerken ten tonele kwamen. In deze films speelt de uitgestrekte woestenij van de outback een belangrijke rol. De woestijn dient niet alleen als achtergrond voor het verhaal, maar heeft met haar blakerende zon en vruchteloosheid direct invloed op de personages. De woestijn heeft met haar bijzondere bewoners, de Aboriginals, ook nog een betoverende, tot de verbeelding sprekende functie. In Picnic At Hanging Rock, Walkabout en Tracks staan vrouwen centraal die tegen beter weten in de hitte en desolaatheid opzoeken. Ook deed de film denken aan Alfonso Cuaróns Y Tu Mama Tambien, een meer eigentijdse variant op de roadmovie.



Dromedarissen
In Tracks reist de jonge Robyn (Mia Wasikowska) in navolging van haar vader, een zelfbenoemd ontdekkingsreiziger, naar Alice Springs, gelegen in het midden van Australië. Ze wil met getemde dromedarissen de 2600 kilometer naar de Indische Oceaan bewandelen. Haar omgeving ziet Robyn's plannen als waanzin, maar Robyn is vastbesloten. Ze benadert Kurt Posel (Rainer Bock) die een dromedarissenranch bezit. In acht maanden tijd leert Robyn zo de kneepjes van het vak. Uiteindelijk gaat ze met vier dromedarissen de tocht aan. Robyns kennismaking met deze dieren is ronduit bijzonder. Als ze een bronstig mannetje ontmoet, die ze later meeneemt op haar tocht, dan gromt hij ongeëvenaard. Het geluidsteam, onder leiding van Yulia Akerholt, is er in geslaagd deze uitingen op treffende wijze vast te leggen. Maar Tracks draait na een veertig minuten durende expositie natuurlijk vooral om de tocht naar de Indische oceaan. Regisseur John Curran en vooral cinematograaf Mandy Walker buiten de schoonheid van dit desolate gebied volledig uit. Tijdens de tocht zien we vanuit vogelvluchtperspectief de rode aarde, afgewisseld met het gele zand. Er is niets, op Robyn en haar dromedarissen na. Alhoewel Robyn niet helemaal alleen is; haar hond Diggity is haar steun en toeverlaat. Cameravrouw Walker weet de imposante dromedarissen telkens op subtiele wijze in te voegen, als stille getuigen.

Flashbacks
Tijdens de film zien we continu flashbacks naar Robyns moeilijke jeugd. Haar vader was afwezig, en haar moeder pleegde zelfmoord. Regisseur Curran zet deze flashbacktechniek effectief in. Zo blijkt dat Robyns vader verre van perfect is, en dat Robyn tegelijkertijd ontzettend veel op hem lijkt. Als haar moeder sterft, moet ze per direct afstand doen van haar hond en trekt ze in bij haar tante. De roekeloosheid die haar vader laat zien, wordt bij haar ook zichtbaar gedurende het verhaal. Robyn wordt door omstandigheden gedwongen harde beslissingen te nemen. Toch is er bij de vele flashbacks wel een kanttekening te plaatsen. Curran's intentie is op een gegeven moment wel duidelijk, waardoor de flashbacks teveel tijd innemen. De kijker wil verder met het verhaal, maar wordt voor de zoveelste keer teruggetrokken in het verleden. Tracks blijft toch een verkapte roadmovie.



Kamelenvrouw
Robyn krijgt een verhouding met fotograaf Rick Smolan (Adam Driver). Zijn personage wordt in het begin van de film wat geforceerd gepresenteerd. Op zijn advies krijgt Robyn een geldbedrag van National Geographic, het pseudowetenschappelijke magazine dat in die tijd al decennia populair was. In ruil daarvoor wordt Rick haar fotograaf. Hij fotografeert haar in etappes gedurende de tocht. Dit stoort Robyn steeds meer, ondanks ht geld wat ze ervoor krijgt. Zeker als het gehele journaille en masse op zoek gaat naar 'de kamelenvrouw' bevind ze zich op de rand van een inzinking. Je zou zeggen dat ze niet zo moet zeuren, want 'voor wat hoort wat', maar dat is waarschijnlijk exact wat John Curran wil. Robyn is geen spiegeling van perfectie, ze is een jonge dame die sommige zaken niet direct heeft voorzien. Toch stoort het af en toe behoorlijk, aangezien ze zelf aan het roer staat. Regisseur Curran laat langzaam doorsijpelen dat Robyn ook niet de wijsheid in pacht heeft. Tijdens haar route rept ze erover dat ze dit nooit had moeten doen. Toch heeft Robyn een ongebreidelde wil om haar grote trek af te ronden. Dit is waarschijnlijk het grootste kritiekpunt op Tracks. Vanaf het begin van de film is Robyns motivatie onbekend. Ze geeft zelf aan dat ze in de voetsporen van haar vader wil treden, maar het waarom blijft in het midden. Daarmee voeren John Curran en Mandy Walker vooral de adaptatie van Robyn Davidson's bijzondere verhaal uit en krijgt de film weinig diepgang.



Nieuwe schoenen
Tracks heeft niet de maatschappijkritiek van Walkabout of de poëtische kracht van Picnic At Hanging Rock. De vergelijking met Y Tu Mama Tambien gaat ook niet op, omdat Tracks daarin de ware rauwheid van het bestaan niet helemaal weet te tonen. Een treffende vergelijking zou eerder met het wonderschone Into The Wild zijn. Maar die film heeft nog de 'goedkope' moraliteit als wapen. Gelukkig is er de cast, die deze hiaat helemaal goedmaakt. 'Up and coming' Adam Driver speelt een overtuigende rol. Hij toont begrip voor de dame waar hij geleidelijk op verliefd wordt. Na successen in Girls en Inside Llewyn Davis wordt Driver echt een begrip. Maar leading lady Mia Wasikowski gaat in Tracks helemaal kapot. Het effect van lang filmen in de woestijn wordt vooral in de close-ups zichtbaar, alhoewel de make-up daar ook zeker een rol in heeft. Wasikowski gaat samen met haar groep dieren door een berg en dalen, die zijn af te lezen op haar gezicht. En dan de publiekslieveling Eddie (Roly Mintuma). Hij is de Aboriginal ouderling die haar over heilige grond begeleidt, met zijn nieuwe schoenen. Eddie tovert bij iedereen een glimlach op het gezicht.  

Conclusie
Tracks bestaat uit acteurs die buitengewoon goed worden geregisseerd door John Curran. Door de focus op de gebeurtenissen mist Tracks wel enige diepgang, een hiaat dat goed wordt gemaakt door de mooie plaatjes van cinematograaf Mandy Walker.