movie scene
Het laatste filmnieuws bekijk je natuurlijk op MovieScene!
- Recensies » Bioscoop
Voor Joe werkte regisseur David Gorden Green (George Washington, Prince Avalanche) samen met niemand minder dan Nicolas Cage. Het resultaat is een film die zich mag meten met de hoogtepunten van beider carrières.
Joe (Nicolas Cage) staat voor een stoplicht in zijn gloednieuwe truck. Naast hem wacht een auto met een gefrustreerde man achter het stuur en een zwaar ongelukkige vrouw in de passagiersstoel. De vrouw kijkt Joe aan en ondanks dat ze niks zegt, lijkt ze hem te smeken: “Help me!”. Joe ziet het onderhuidse leed, maar wil niet zomaar zijn neus in andermans zaken steken. Hij heeft zelf al genoeg om zich zorgen over te maken: hij heeft een zware en illegale baan, een hopeloos vriendinnetje, een gestoorde vijand die hem probeert neer te schieten en hij ontfermt zich ook nog over Garry, een verloren jongen van 15 met een zwaar dysfunctionele vader. Nee, deze keer moet Joe de vrouw toch maar voorbij rijden.
Uitzichtloos bestaan
Het Texaanse dorpje waar Joe zich afspeelt, lijkt door de armoede en wanhoop precies op het plaatsje waar de verloren jeugd in David Gordon Greens geniale debuut George Washington rondslenterde: werk is er amper, voorzieningen zijn schaars en afleiding is nergens te vinden. Waar er in George Washington echter nog hoop was in de vorm van kinderlijke onschuld en fantasie, is er in de wereld van Joe voornamelijk duisternis. Garry (zeer sterk gespeeld door Tye Sherridan) komt met zijn alcoholistische vader (geniaal gespeeld door een voorheen dakloze non-professional), zijn drugsverslaafde moeder en getraumatiseerde zusje aan in deze wereld om op zoek te gaan naar werk. Zo komt hij Joe tegen, die hem weliswaar een baantje geeft, maar waardoor hij ook verstrikt raakt in een omgeving van dysfunctionele masculiniteit en geweld.
Onromantische held
Joe wordt al snel een soort held voor Garry; hij geeft hem een salaris, advies en vriendschap. Toch is Joe geen conventionele held. Net als Mud, het personage van Matthew McConaughey uit de gelijknamige film uit 2013, is Joe een onromantische held met zijn eigen demonen en zwaktes. Joe leeft in de schaduw van een duistere gebeurtenis uit zijn verleden waardoor hij problemen heeft met ongeveer elke vorm van autoriteit. Of het nu problemen zijn met de politie of met de weerzinwekkende vader van Garry, zijn oplossing is altijd geweld. Nicolas Cage weet dit grimmige personage als geen ander neer te zetten. Cage is een zeer bijzondere acteur met een indrukwekkend palet aan acteertechnieken, die de laatste tijd helaas maar weinig tot hun recht zijn gekomen. Dankzij het sterke script van Gary Hawkins en David Gordon Greens menselijke benadering ervan heeft Cage echter de nodige ruimte gekregen om zijn personage echt een mens te laten zijn. Zijn acteerwerk in Joe mag zich eindelijk weer meten met hoogtepunten als Leaving Las Vegas (waarvoor Nicolas Cage terecht een Oscar ontving) en Adaptation.
Meer dan een verhaal alleen
Ook David Gordon Green levert met deze film een hoogtepunt af in zijn carrière. Joe combineert net genoeg plot om steeds te blijven boeien met een weelderige, maar tragische impressie van de Amerikaanse nachtmerrie. De film is prachtig geschoten door de meesterlijke vaste cinematograaf van Green, Tim Orr. Net als in een Terrence Malick film neemt Green af en toe een pauze in het plot om de kijker bewust te laten worden dat Joe meer is dan een verhaal alleen. Onder indrukwekkende voice-overs toont hij ons beelden van het vervallen plaatsje waar alles zich afspeelt, van mooie, maar soms ook dreigende natuur en van mensen, diep verzonken in hun eigen gedachten. Deze wereld leeft, zoveel is duidelijk.
Conclusie
Joe is een prachtige, maar pijnlijke film om te zien; rauw, poëtisch en duister. Af en toe vraagt de film de nodige inspanning van de kijker, maar daarvoor geeft de film ook ontzettend veel terug. Met George Washington was David Gordon Green meteen één van de meest veelbelovende regisseurs in Amerika. Met Joe heeft hij die belofte wederom meer dan waar gemaakt.
Joe (Nicolas Cage) staat voor een stoplicht in zijn gloednieuwe truck. Naast hem wacht een auto met een gefrustreerde man achter het stuur en een zwaar ongelukkige vrouw in de passagiersstoel. De vrouw kijkt Joe aan en ondanks dat ze niks zegt, lijkt ze hem te smeken: “Help me!”. Joe ziet het onderhuidse leed, maar wil niet zomaar zijn neus in andermans zaken steken. Hij heeft zelf al genoeg om zich zorgen over te maken: hij heeft een zware en illegale baan, een hopeloos vriendinnetje, een gestoorde vijand die hem probeert neer te schieten en hij ontfermt zich ook nog over Garry, een verloren jongen van 15 met een zwaar dysfunctionele vader. Nee, deze keer moet Joe de vrouw toch maar voorbij rijden.
Uitzichtloos bestaan
Het Texaanse dorpje waar Joe zich afspeelt, lijkt door de armoede en wanhoop precies op het plaatsje waar de verloren jeugd in David Gordon Greens geniale debuut George Washington rondslenterde: werk is er amper, voorzieningen zijn schaars en afleiding is nergens te vinden. Waar er in George Washington echter nog hoop was in de vorm van kinderlijke onschuld en fantasie, is er in de wereld van Joe voornamelijk duisternis. Garry (zeer sterk gespeeld door Tye Sherridan) komt met zijn alcoholistische vader (geniaal gespeeld door een voorheen dakloze non-professional), zijn drugsverslaafde moeder en getraumatiseerde zusje aan in deze wereld om op zoek te gaan naar werk. Zo komt hij Joe tegen, die hem weliswaar een baantje geeft, maar waardoor hij ook verstrikt raakt in een omgeving van dysfunctionele masculiniteit en geweld.
Onromantische held
Joe wordt al snel een soort held voor Garry; hij geeft hem een salaris, advies en vriendschap. Toch is Joe geen conventionele held. Net als Mud, het personage van Matthew McConaughey uit de gelijknamige film uit 2013, is Joe een onromantische held met zijn eigen demonen en zwaktes. Joe leeft in de schaduw van een duistere gebeurtenis uit zijn verleden waardoor hij problemen heeft met ongeveer elke vorm van autoriteit. Of het nu problemen zijn met de politie of met de weerzinwekkende vader van Garry, zijn oplossing is altijd geweld. Nicolas Cage weet dit grimmige personage als geen ander neer te zetten. Cage is een zeer bijzondere acteur met een indrukwekkend palet aan acteertechnieken, die de laatste tijd helaas maar weinig tot hun recht zijn gekomen. Dankzij het sterke script van Gary Hawkins en David Gordon Greens menselijke benadering ervan heeft Cage echter de nodige ruimte gekregen om zijn personage echt een mens te laten zijn. Zijn acteerwerk in Joe mag zich eindelijk weer meten met hoogtepunten als Leaving Las Vegas (waarvoor Nicolas Cage terecht een Oscar ontving) en Adaptation.
Meer dan een verhaal alleen
Ook David Gordon Green levert met deze film een hoogtepunt af in zijn carrière. Joe combineert net genoeg plot om steeds te blijven boeien met een weelderige, maar tragische impressie van de Amerikaanse nachtmerrie. De film is prachtig geschoten door de meesterlijke vaste cinematograaf van Green, Tim Orr. Net als in een Terrence Malick film neemt Green af en toe een pauze in het plot om de kijker bewust te laten worden dat Joe meer is dan een verhaal alleen. Onder indrukwekkende voice-overs toont hij ons beelden van het vervallen plaatsje waar alles zich afspeelt, van mooie, maar soms ook dreigende natuur en van mensen, diep verzonken in hun eigen gedachten. Deze wereld leeft, zoveel is duidelijk.
Conclusie
Joe is een prachtige, maar pijnlijke film om te zien; rauw, poëtisch en duister. Af en toe vraagt de film de nodige inspanning van de kijker, maar daarvoor geeft de film ook ontzettend veel terug. Met George Washington was David Gordon Green meteen één van de meest veelbelovende regisseurs in Amerika. Met Joe heeft hij die belofte wederom meer dan waar gemaakt.
Tags: David Gordon Green, Joe, Nicolas Cage, Tim Orr, Tye Sheridan
Like MovieScene op facebook
REACTIES
Word lid van MovieScene en blijf altijd op de hoogte van het laatste film nieuws en leuke prijsvragen!
REGISTREREN INLOGGENSHOPTOPPERS
WINNEN
UITGELICHT
BEST GELEZEN
LAATSTE REACTIES
-
ijsmummie
Dat lijkt mij geweldige serie , ik keek ... -
ijsmummie
Wauuuuuw wat veel goeie films zit ertuss... -
ijsmummie
He he eindelijk op bluray , mooi voor mi... -
cobrastyle
😍 -
ijsmummie
Oooo wauw die wil graag zien , ik wist ... -
Puzzcat4life
Omg omg Ik wil zo graag naar Endgame! I... -
cobrastyle
Jaaa tof!
Je bent nog niet ingelogd. Log in of maak een nieuw account om een reactie te plaatsen.
Hugo Emmerzael Woensdag 11 juni 2014 om 12:41
@Cornholio.
Ja dat heeft hij inderdaad gedaan. Met Joe laat David Gordon Green zien dat hij de potentie, die hij vertoonde met het maken van George Washington, nog een keer waar maakt. Voor mij is hij ook een gevestigd filmmaker geworden, sterker nog een auteur. Afgaande van meerdere van jouw comments op Moviescene weet jij behoorlijk veel van film af, dus het verbaast me ook niet dat jij hem zeer goed kent, maar voor velen zal zijn naam nog niet echt een belletje doen rinkelen.
Inderdaad heeft hij een tijd wat slechtere (of gewoon simpelweg minder interessante) films geleverd. Daarom juich ik toe dat deze film zo dicht bij zijn debuut staat.
CORNHOLIO Woensdag 11 juni 2014 om 11:52
"Met George Washington was David Gordon Green meteen één van de meest veelbelovende regisseurs in Amerika. Met Joe heeft hij die belofte wederom meer dan waar gemaakt."
Hij heeft wederom de belofte waargemaakt een van de meest veelbelovende regisseurs in Amerika te zijn?
David Gordon Green heeft inmiddels, als ik goed tel, negen speelfilms gemaakt. Waarvan The Sitter en Your Highness tot de categorie 'troep' behoren. Films als Prince Avalanche en George Washington daarentegen, zijn zeker de moeite waard. Maar als Green een talent was, dan is hij nu echt wel een gevestigd filmmaker.