movie scene

Die Hard in een concertzaal, met een vleugje Brian De Palma.

Blackmail krijgt van mij 3,5 ster, maar laat er geen misverstand over bestaan: dit is het soort film waar je van moet houden. Het zit vol met scènes die behoorlijk over the top zijn en volkomen absurde plotwendingen en flauwe grapjes bevatten. Het is het soort film waar een pianist zijn been breekt nadat hem aan het begin van de film het traditionele 'break a leg' wordt toegeworpen. Met andere woorden, dit is onvervalste pulp dat je geen moment serieus kan nemen. Doordat de film zelf zich hier ook uitermate van bewust is, en doordat met het met veel gevoel voor stijl is gemaakt, is het echter zeker het bekijken waard. Overigens, waarom de film in Nederland de nogal ongeïnspireerde naam Blackmail heeft gekregen is een raadsel. Wereldwijd is de film bekend onder de mooiere titel Grand Piano.



Zenuwen
Tom Selznick (Elijah Wood) is een van de meest getalenteerde pianisten ter wereld. Hij heeft echter al vijf jaar niet opgetreden, nadat het bij zijn laatste concert helemaal fout ging. Vol van de zenuwen ging hij de mist in toen hij 'La Cinquette' speelde, een door zijn mentor geschreven compositie dat slechts door enkele pianisten ter wereld gespeeld kan worden. Waarom hij nu een comeback maakt wordt nooit helemaal duidelijk, maar het is georganiseerd door zijn vrouw, de wereldberoemde actrice Emma Selznick (Kerry Bishé). Tom is hierdoor nog zenuwachtiger, maar wanneer hij door iedereen betrokken bij het concert gerustgesteld wordt en hij zeer sterk begint, lijkt alles goed te gaan komen. Totdat hij een dreigbrief ontdekt in zijn noten. Hij moet een perfect concert spelen zonder ook maar één valse noot te spelen, of hij en zijn vrouw zullen vermoord worden. In eerste instantie denkt Tom aan een slechte grap, maar dan blijkt er echt een geweer op hem gericht te zijn. Erger nog, de potentiele moordenaar (John Cusack) dwingt hem om 'La Cinquette' te spelen.

Mooie stijl
Dit is de derde film van de relatief onbekende regisseur Eugenio Mira. Na deze film zal Mira vermoedelijk wat grotere projecten krijgen. Hij weet van zo een volkomen belachelijk concept iets heel aardigs te maken. Hoewel de film zich grotendeels in één concertzaal afspeelt, is het nooit statisch. Hij bedenkt, binnen de logica van de film, goede manieren om spanning op te bouwen en om de dynamiek er in te houden. In een scene waarin iemand uit het publiek op zoek gaat naar de potentiele moordenaar, schakelt hij kundig over tussen diens zoektocht door het gebouw en de gespannen, piano spelende, Tom. Uiteindelijk eindigt de scene met een creatief gebruik van split-screen. Daarnaast bestaat de soundtrack van de film grotendeels uit Tom's pianomuziek, dat heel goed past bij de beelden die we zien. Tot slot is Mira niet bang om gebruik te maken van langere takes en zijn enkele van zijn shots oprecht zeer mooi. Ze zouden zeker niet misstaan in een serieuzere film.



Acteurs
De plotontwikkelingen mogen dan wel absurd en belachelijk zijn, ze zijn wel origineel. Omdat Tom voor het concert de noten van La Cinquette heeft weggegooid, moet hij nu een manier vinden om ze toch terug te krijgen. De film heeft daar een leuke, moderne oplossing voor gevonden die bovendien past bij het talent dat aan Tom wordt toegeschreven. En natuurlijk is Cusack's personage niet een enorme muziekliefhebber, maar heeft hij financiële reden voor zijn 'gijzeling' van Tom. Dat is natuurlijk een zeer clichematige en ietwat teleurstellende plotontwikkeling, maar er wordt wel een verfrissende draai aan gegeven die je niet echt ziet aankomen. Tot slot wordt de film ook behoorlijk geholpen door de acteurs.  Dit is vermoedelijk Elijah Wood's beste rol sinds de Lord of the Rings-films. Met zijn grote, angstige ogen is hij natuurlijk ook de perfecte acteur voor de rol van de bloednerveuse Tom. John Cusack is een te goed acteur om dit soort rollen te spelen, maar hij heeft er wel veel plezier in. Dat is vooral hoorbaar, want Cusack verschijnt pas richting het eind van de film in beeld.

Conclusie
Blackmail is heerlijke, onbeschaamde pulp. Daar houd je van, of niet. Maar het staat buiten kijf dat de film met veel overtuiging is gemaakt. Doordat het ook nog eens gevoel voor humor heeft en het vol is van absurde plotwendingen is dit een zeer plezierige film geworden.