movie scene

Iedereen vraagt zich af wie hij is: de mysterieuze man die eigenhandig een hele Russische drugsbende afmaakt. 

Robert (Denzel Washington) leeft een teruggetrokken bestaan: hij woont in een armetierig appartementje en werkt veertig uur per week bij een bouwmarkt. Hij slaapt slecht en daarom vertrekt hij elke nacht met een theezakje en een boek onder zijn arm naar een eetcafé om de hoek waar hij zijn thee drinkt en leest. Ook aanwezig in de uitspanning is de jonge Teri (Cloë Grace Moretz), een Russisch hoertje dat haar pauzes daar doorbrengt met een stuk taart en koffie en daarbij een aantal beleefdheden uitwisselt met Robert. Als het op een dag tot een echt gesprek komt, komt Robert erachter dat Teri (hoe verrassend) niet bepaald goed wordt behandeld door haar pooier Slavi (Marton Csokas). Als eenmaal blijkt dat Teri in het ziekenhuis is beland door zijn toedoen zijn de rapen gaar en besluit Robert zijn ware aard te tonen.



Tweede samenwerking
Ondanks zijn jonge leeftijd probeert The Equalizer zich te plaatsen in het rijtje van toonaangevende jaren ’80 actiefilms zoals Die Hard. Dat is ook niet gek aangezien de film is gebaseerd op de gelijknamige serie die van 1985 tot 1989 liep. Ook regisseur Antoine Fuqua is niet de minste op actiegebied: hij regisseerde onder meer Training Day, Shooter en het geweldige Brooklyn’s Finest. Wie Training Day heeft gezien weet ook dat een tweede samenwerking tussen Fuqua en Washington niet uit kon blijven. Washington doet het al jaren goed in Hollywood. Hij heeft iets waardoor je hem moeilijk niet kunt mogen. En dat komt goed van pas in een film waarin je meedogenloos een kurkentrekker in iemands kaak schroeft.

“Who are you?”
Het eerste half uur van de film is sterk. Het doet vaag denken aan films als Léon en Man of Fire waarin ook de zwaarmoedige (ex)-beroepsmoordenaar weer aan het moorden slaat, omdat hij zich het lot van een zielig kind aantrekt. Maar het werkt: kinderleed is het beste excuus voor wraak. Het zorgt ervoor dat je een soort strijdbaar gevoel krijgt. De eerste scene waarin we zien dat Robert een stevig robbertje kan vechten is dan ook zeer de moeite waard. Net zoals zijn tegenstander weet de kijker nog steeds niet wie of wat Robert precies is. Als hij dan in 19 seconden vijf Russische bendeleden uitschakelt en daarna nog zachtjes “I’m sorry” mompelt, weten we dat we te maken hebben met een rechtvaardige vergeldingsmachine.

Goodwill
Dat Robert rechtvaardig is, moet de kijker zeker niet vergeten, want na de eerste actiescène zien we hoe Robert de stad, als een ware Batman of Superman, ontdoet van het kwaad: twee corrupte politieagenten krijgen er flink van langs en ook een winkeldief krijgt een pak voor zijn broek nadat hij de bouwmarkt waar Robert werkt heeft overvallen. Met dit en een relatief hoog percentage close-ups van emoties hoopt Fuga dat Robert voldoende goodwill bij de kijker heeft opgebouwd om tweede helft van de film in te gaan, want de kant die we daar van hem te zien krijgen, is niet best.



Vechtopa
Na de eerste helft van de film lijkt iedereen ook alweer vergeten te zijn waar de hele heisa om begonnen was: het hoertje Teri. Zij is in geen velden of wegen meer te bekennen. En Robert, die zich eerst voordeed als een vriendelijke vechtopa, blijkt toch ook wat sadistische trekjes te hebben.  Terwijl er een dozijn Russische bendeleden op hem wordt afgestuurd neemt hij alle tijd om een soort The-A-Team-achtige boobytraps te maken. Waarom zou hij haast maken? Hij weet immers toch wel dat hij elk gevecht wint. En dat is het probleem: als het aankomt op het uitschakelen van de slechteriken komt het Robert allemaal net iets te makkelijk aanwaaien. Dit gaat ook nog eens gepaard met storende clichés en foute quotes, zoals die van een Russisch maffialid: “Everything about him is wrong.”

Conclusie
The Equalizer geeft in eerste instantie een lekker strijdbaar gevoel. Er zijn een aantal slechte mensen die hun verdiende loon krijgen. Robert met zijn getergde blik en serene levensstijl lijkt daarvoor de aangewezen persoon. Maar gaandeweg verandert er iets in zijn houding en de logica is steeds verder te zoeken waardoor de film in een razendsnelle reeks van actiemomenten vervalt waarbij je nauwelijks tijd hebt om je te realiseren dat er eigenlijk nog maar weinig van klopt.