movie scene

Robert Downey Jr. en Robert Duvall komen niet tot hun recht in The Judge.

Rechtszaak films zijn heerlijk. Twee partijen moeten strijden voor een waarheid, die eigenlijk bijna altijd ergens in het midden ligt. Het strijden wordt eens een keer niet gedaan met wapens en auto's, maar juist met sterke retoriek en het goed doen van je huiswerk. We zien graag terug dat de onschuldigen op die manier beschermd worden en de schuldigen gestraft. Er zit echter vaak een grijs gebied tussen schuld en onschuld. Hoe kan je dan toch soms een definitief vonnis vellen? Het is een belangrijk ethisch dilemma dat in rechtszaak films vaak onderzocht wordt. Zo ook in The Judge, een film waarvan je zou willen dat hij zich de hele tijd in een rechtbank zou afspelen. Helaas is dat niet het geval.



Puur Hollywood sentiment
The Judge, waarin Hank Palmer (Robert Downey Jr.)  zijn vader Joseph (Robert Duvall) moet verdedigen in een rechtszaak, is puur Hollywood sentiment. Al zou regisseur David Dobkin meer drama in de 142 minuten durende film willen stoppen, dan zou dat amper kunnen. The Judge tackelt namelijk al bijna alle melodramatische aspecten van kanker, sterfte, scheiding, moord, (ongewenste) zwangerschap, verstandelijke handicaps en een problematische vader-zoon relatie. Al deze elementen komen bij een verhaal kijken waarin advocaat Hank (Downey Jr.) na het overleiden van zijn moeder terugkeert naar zijn geboorteplaats. Daar treft hij zijn twee broers en zijn vader Joseph, de lokale rechter van het verschrikkelijk Amerikaanse plaatsje. Zijn vader is er niet goed aan toe - hij lijdt aan kanker - en als Hank ziet dat zijn prachtige 1971 Cadillac de Ville is beschadigd begint er iets te dagen. Kort daarna staat de politie voor de deur. Het bloed van een aangereden man (een meervoudige schuldige in de rechtbank van Joseph) zit aan Joseph's auto. Joseph wordt plots verdacht van moord.

Prangende ogen
Het is in de rechtbank, waarin Hank zijn vader moet verdedigen, dat The Judge pas echt tot leven komt. Daar is het eindelijk echt strijden. Niet alleen tegen de aanklager, maar ook tegen zijn eigen vader, die niets van Hank moet weten. Zelfs door hem verdedigd worden ziet hij lang nog niet zitten. Toch moet Hank tegen de wil van zijn vader in actie ondernemen, anders belandt de man in de najaren van zijn leven nog in de gevangenis. Downey Jr. zet met zijn Iron Man-achtige snelle praatjes, prangende ogen en charismatische uitstraling een effectieve rol neer, waardoor de scenes in de rechtbank vergeleken met de rest nog urgenter voelen. De confronterend oud geworden Robert Duvall mag er ook wezen. Hij is een gebroken man met gekrenkte eer, die amper nog grip kan krijgen op de realiteit.



Touw trekken met emoties
De rest van de film staat in schril contrast met deze scenes. Het gros van The Judge is namelijk onuitstaanbaar. Met een schrijnend zoetsappige soundtrack stapelen de melodramatische momenten zich op als Hank weer zijn geboorteplaats aandoet. Het aanhoudende conflict tussen Hank en Joseph maakt de film na verloop van tijd bijzonder onaangenaam om naar te kijken. Het wordt nooit veel meer dan potje touw trekken met emoties, waarbij de een A en de ander B vindt. Toch houdt het conflict bijzonder lang aan. Daarbovenop komen nog tergende kind-acteurs, gênante scenes afkomstig uit de videotheek rom-com traditie (het verbaast niet dat Dobkin voorheen Wedding Crashers maakte) en een beroerd einde dat nog het lef heeft om te hinten naar een eventueel vervolg. Dat alles terwijl die verschrikkelijke soundtrack maar blijft spelen. 

Conclusie
The Judge moet het hebben van die zeldzame momenten dat alles net wel werkt. Buiten deze momenten is de film niets meer en niets minder dan een hoop sentimentele ellende.