movie scene



 The Dark Knight trilogie is geweldig. Mary & Max is geweldig. Se7en is geweldig. Sleepy Hollow is geweldig. Maar, ik wil wel eens wat anders.

Je kunt me geen groter plezier doen dan met een heerlijke zwartgallige, duistere film aan te komen. Genieten, die duisternis en mysterie, zoals in series als True Detective, Penny Dreadful, The Walking Dead en The Killing. Vroeger was ik een gothic chick, toen fascineerde vooral horror me, maar tegenwoordig kan horror me niet bekoren en heb ik meer diepgang nodig. Daar ging een column van mij van een jaar geleden al over, en dat is nog steeds compleet van toepassing. Een goede thriller, daar heb ik veel meer aan. Een Gone Girl, een Shutter Island en een Prisoners, het zijn films die de aandacht trekken vanaf de trailer en die ook vasthouden tot ver nadat de credits op het netvlies voorbij zijn gegaan.

Je weet wat ze zeggen over mensen met een interesse in de psyche: daar zit vaak zelf een steekje bij los. Nu is dat niet zo vriendelijk om te stellen, maar toch zit daar ongetwijfeld een kern van waarheid in. Ik zie namelijk mijn fascinatie voor de duistere plekjes van het brein ook doorklinken in andere media die ik geniet. Denk daarbij aan muziek bijvoorbeeld. Vrolijkheid is voor anderen, geef mij maar een lekker deprimerende track van Saybia of Stone Sour.



Niet dat het alleen maar psychologische thrillers zijn en rauwe actiefilms die de revue passeren in mijn MyPrime-account. Sterker nog, ik merk dat ik steeds meer behoefte heb aan een goed gevoel. Betrapte mezelf er vandaag op Hartenstraat te willen downloaden, puur omdat dat zo’n lekkere simpele feel-good movie is. Het zette me aan het denken: waarom een Nederlandse film? Niet bepaald een land waarvan ik de films nou heel goed vind.

Al gauw kwam de aap uit de mouw, namelijk dat er eigenlijk niet zoveel feel good films worden gemaakt in Hollywood. Lang niet genoeg in ieder geval. Vooral opmerkelijk, want in 2008 hebben we volgens mij een enorme crisis gehad, waarvan als het goed is nu nog steeds opvrolijkende filmprojecten zouden moeten komen toch? Gewoon, om ons even die sores te doen vergeten?

Vooruit, het is niet zo dat er 0 feelgoodies zijn verschenen. Recentelijk Chef en The 100 Foot Journey waren heel fijn. Wat een geweldige kokende mannen in die films, en stevige vrouwelijke personages. Maar, bijvoorbeeld een romcommetje is er eigenlijk niet meer bij. Eentje zoals Serendipity of Kate & Leopold, waarin het overduidelijk mis gaat en dan toch weer overduidelijk goed komt. Jennifer Aniston, Kate Hudson, Katherine Heigl, Reese Witherspoon: bundelt uw krachten!

Een tweede probleem is dat de feel good romcom-achtige films die verschijnen, vaak niet briljant zijn. Je ziet ze niet in de top 100 van IMDb voorbij komen. Omdat het de eerste romcom-achtige dingen waren die ik tegenkwam in mijn streamingdienst, dit weekend maar About Last Night en Walk of Shame gekeken. Was het feel good? Had het wel een soort van moeten zijn aan het einde. Voelde ik me goed? Absoluut niet. Het einde van Walk of Shame is zelfs zo tergend, dat ik er rillingen van krijg als ik eraan terug denk. Bah. Dus… Hartenstraat iemand?