movie scene

Tijdens de negende editie van het Leiden Internationaal Film Festival, dat van 31 oktober tot 9 november plaatsvindt, staat de Amerikaanse indiefilm centraal. Met het hoofdthema "Never Grow Up" neemt het festival het coming­-of-­age drama onder de loep. In dit eerste festivalverslag aandacht voor drie films die elk op hun eigen manier laten zien dat bij volwassen worden groeipijn hoort.

THE SKELETON TWINS ***
Regie: Craig Johnson
Cast: Kristen Wiig, Bill Haderm Luke Wilson

Maggie staat klaar met een smak pillen in haar hand om zelfmoord te plegen, tot de telefoon gaat. Het ziekenhuis belt dat haar tweelingbroer Milo zojuist zonder succes hetzelfde besluit had genomen. Zodoende komt de van elkaar vervreemde tweeling na een hiaat van tien jaar weer samen, met alle drastische gevolgen van dien. Samen proberen ze grip te krijgen op de problemen in hun leven, maar komen ze er ook achter dat die deels door elkaar zijn veroorzaakt. De betoverende chemie van Kristen Wiig en Bill Hader als de problematische tweeling draagt de film aanzienlijk, want het scenario en de regie van Craig Johnson wilt nog wel eens uitmonden in Drama met hoofdletter D. Als het drama soms niet zo sterk wordt opgevoerd wordt The Skeleton Twins pas echt interessant. Hoogtepunt is Bill Hader's prachtige karaoke opvoering van Starship's kitscherige popnummer Nothing's Gonna Stop Us Now, wat ­zelfs zijn depressieve zus niet ­ongeroerd laat.



WISH I WAS HERE ***1/2
Regie: Zach Braff
Cast: Zach Braff, Joey King, Kate Hudson

De tweede speelfilm van de van Scrubs bekende Zach Braff had haast niet persoonlijker gekund. Wish I Was Here lijkt wel een condensatie te zijn van alle hersenspinsels die de acteur/regisseur mogelijk over volwassen worden kan hebben, zoveel elementen komen er samen in deze film. Wish I Was Here heeft daardoor een sterk hit­-and-­miss gehalte. Als alles goed werkt, sleept Braff de kijker door een emotionele achtbaan, maar helaas werkt het vaak ook niet. Dan blijft de film hangen in gimmicks en cliche's. Jammer, want Wish I Was Here heeft prachtige ambities. Zo combineert Braff jongensachtige fantasiebeelden uit zijn jeugd met serieuze problemen in het heden. In de film moet hij zijn rol als vader, zoon, broer, man en aspirerend acteur hooghouden, vaak zonder succes. Zoals zijn personage in de film jongleert met al die rollen, lijkt hij dat als filmmaker eigenlijk ook te doen. Toch heeft Braff potentie: als hij ook nog eens sterker in zijn rol als filmmaker zou zitten, dan zou hij echt wat goeds kunnen maken.



WHIPLASH ****1/2
Regie: Damian Chazelle
Cast: Miles Tanner, J.K. Simmons, Melissa Benoist

Het overrompelende Whiplash liet het publiek in extase achter. Terecht: de film hoort nu al tot het beste van dit festival én van het jaar. In Whiplash probeert Andrew (briljant gespeeld door Miles Tanner) het als jazzdrummer te maken op het Shaffer Conservatorium in New York door het te schoppen tot vaste muzikant in de beste band van de school. Daar wordt hij samen met de andere bandleden gekweld door de extreem gepassioneerde, maar militante Fletcher. Jazz is hier oorlog en hij is de drill sergeant. J.K. Simmons vervult die rol met een ongekende intensiteit. Het langzaam stijgende conflict tussen Andrew en Fletcher wordt met eenzelfde soort precisie als Andrew's nauwgezette drumpartijen uitgebeeld. Whiplash is daardoor een geweldige stomp in de maag en doet met de extreme close­ups, virtuoze montage en fantastische jazzsoundtrack zijn titel eer aan. Kortom: Whiplash is waanzinnig en briljant.