movie scene

Achtentachtig seconden, en elke filmliefhebber had wel iets om erover te zeggen. Of het nu negatief, positief of zo’n kenmerkend sceptisch pragmatisme was, de force is bij iedereen wel aangewakkerd. Anders bij mij wel. Vanaf het moment dat de meest bekende overture uit filmland werd ingezet, zat ik achter mijn laptop te stuiteren als een Ewok aan XTC. Was er enige opheldering qua plot of ook maar één on screen gesproken zin te bespeuren? Welnee, en dat hoefde ook niet. Niet voor mij in ieder geval. Want hoewel we ons allemaal beroepen op scepsis, cynisme of ronduit conservatief pessimisme is het best oké dat de Star Wars teaser je kriebels geeft.
 

Ieder mens dat ook maar enigszins een redelijke affiniteit heeft met film is snel geneigd zich te beroepen op een eigenzinnige visie. Ze weten allemaal hoe of wat, zijn op de hoogte van het laatste nieuws en de meest pretentieuze types weten overal wel een golden oldie aan te zwengelen. Geloof me, nadat je me schuimbekkend hebt overrompeld met trivia over Hitchcock geloof ik best dat er voor jou niets boven Psycho gaat. Ken je klassiekers, overwaardeer ze niet. Hetzelfde geldt trouwens ook voor Bohemian Rhapsody van Queen, al is dat een andere discussie. Hoe dan ook, filmkenners kenmerken zich door een aardig uitgekiende opinie te hebben over wat film is of hoort te zijn. Ikzelf net zo. Onlangs schreef ik een stuk over hoe ik Guardians of the Galaxy een stuk overschatte rommel vond en schroomde geen enkele arrogantie. Dat maakt het leuk, en soms roept het ook een interessante tweestrijd in jezelf naar boven. Want hoewel ik (en met mij vele anderen) altijd pogen kritisch te zijn en te zoeken naar de integriteit in films, zijn ook wij allemaal ergens fan van. Het moment waarop de schakel omgaat van ‘kritisch kijken’ naar ‘hysterisch bejubelen’ is er eentje die je van verre aan voelt komen.
 


Toen werd aangekondigd dat The Hobbit in drie delen verfilmd zou worden, dacht ik dat het paradijs daar was. Terug naar Midden-Aarde, op naar de Eenzame Berg en je ogen de kost geven aan prachtige shots. Ik was zó enthousiast dat ik de teleurstelling pas erkende nadat ik deel één en twee meerdere keren gezien had. Mijn voorliefde voor alles waar Tolkien een woord aan wijdde, won het van het eigenlijke rampenplan dat de trilogie dreigt te worden. Als ik een videogame wil spelen, koop ik wel een gameconsole. Tegelijkertijd weet ik dondersgoed dat ik binnen enkele dagen weer vijf kilo popcorn naar binnen stouw en een traantje wegpink bij het (zonder twijfel) epische slotstuk. In het kort ben ik gewoon een hypocriete snob, net als al die andere zelfbenoemde critici. Je doet je best om neutraal te blijven, om te kijken naar de kwaliteiten van ieder individueel onderdeel zonder je mee te laten slepen door emoties. Yoda had ons allang uit de Jedi-raad geknikkerd, want onze angst dat iets teleurstelt, leidt uiteindelijk altijd naar woede. Als je ergens een gebrek verwacht, dan zul je dit ook zien. En daarom is het best oké om soms even niet te letten op alles wat je niet aanstaat. Gedij gewoon op je roze wolkje, als de fan die je bent.