movie scene

Guilty pleasures, iedereen heeft ze. Of het nou dat nummer van Guus Meeuwis is dat je met de jaarwisseling luidkeels mee blèrde, of een Home Alone die je toch weer met de kerst op zette terwijl je met een warm deken over je heen op de bank lag. Je guilty pleasures zijn niet iets om trots op te zijn. Sterker nog, je zou je ervoor moeten schamen en je er eigenlijk, zoals de term al aangeeft, schuldig om moeten voelen dat je het (stiekem) hartstikke leuk vindt. Jij lag in een deuk om American Pie? Shame on you!

Afgelopen weekend heb ik mij gewaagd aan The Hobbit: The Battle of the Five Armies. De onnodige Hobbit-trilogie komt eindelijk teneinde en na de eerste twee redelijk vermakelijke delen, had ik best zin gekregen in een grootse afsluiter. Wat kwam ik van een koude kermis thuis. Tussen al het CGI-geweld door en scènes die rechtstreeks uit een videogame leken te komen, zag ik een Legolas die kapriolen uithaalde alsof hij een superheld uit een Marvelfilm was en een onuitstaanbaar personage genaamd Alfrid Lickspittle, die voor comic relief moest zorgen. Op een gegeven moment verkleedde deze Alfrid zich als vrouw, waarbij ik het gevoel kreeg naar een slechte sketch van Monty Python te kijken. De scène waarbij het geweld tussen de vijf legers op het punt dreigt los te barsten, deed onbedoeld denken aan een scène uit Anchorman waar vijf nieuwszenders het tegen elkaar opnemen. Tenenkrommend!


Maar The Hobbit: The Battle of the Five Armies is geen guilty pleasure. Hoezeer de film mij ook tegenviel en ik bij vlagen oprecht plaatsvervangende schaamte voor de acteurs voelde, klonk er na afloop toch een luid applaus voor de film. De een zijn guilty pleasure is die van de ander nog niet. The Battle of the Five Armies werd door het publiek omarmd, zonder dat men zich ervoor leek te schamen. Wat definieert een guilty pleasure dan eigenlijk? Er zijn zat grote, populaire films waarvan de kwaliteit te betwisten valt, maar dat maakt het nog geen guilty pleasure. De guilty pleasure is iets dat vanuit jezelf komt. Het gevoel dat datgene wat jij leuk vindt, iets is waarvoor jij je zou moeten schamen. Je loopt er daarom niet mee te koop en mocht het toch een keer ten sprake komen, dan verschuil je jezelf achter de term “guilty pleasure”.



Grote onzin natuurlijk. Trek je niks aan van wat anderen vinden van je guilty pleasures, beschouw ze niet eens zo. Ik lig in een deuk om Anchorman en soortgelijke films met Will Ferrell, geniet van Nicolas Cage in een Con Air of The Rock (van Michael Bay!) en schaam mij daar niet voor. Net zoals jij je niet zou moeten schamen als je bijvoorbeeld geniet van een The Hobbit: The Battle of the Five Armies. Guilty pleasure? Misschien, maar dat houdt nog altijd in dat je er plezier uithaalt en dát is het belangrijkst.