movie scene

Een jochie loopt zoekend door een hoog maïsveld. "Lukas! Lukas!" Vanuit het niets springt opeens zijn tweelingbroertje om zijn nek. Ze ravotten wat. "Nu ga ik me verstoppen en moet jij zoeken!" Intussen speelt de Oostenrijkse drama-horrorfilm Ich Seh, Ich Seh ook verstoppertje met de kijker.

Verstoppertje
Twee schattige jongetjes van een jaar of tien die verstoppertje spelen, door de bossen rennen en in een meertje zwemmen; wat kan daar mis mee zijn? Toch voel je gelijk de spanning. Ze laten elkaar steeds schrikken en er klinkt zinderende muziek. Dan arriveert er luid toeterend een auto bij het afgelegen landhuis: hun moeder komt thuis. Maar ze is anders. Haar gezicht zit in het verband. Ze is streng, doet boos omdat ze vies zijn. Een van de jochies reageert brutaal. Even later krijgt alleen de ene een glas drinken. "Mama, waarom krijgt Lukas geen limonade?", vraagt hij. "Dan moet hij daar zelf om vragen.



Moeder
De jongetjes weten het zeker: dit kan nooit onze moeder zijn. Dit is iemand anders. Eerst vragen ze het nog netjes, maar langzamerhand worden ze steeds wreder. Ze trekken steeds grovere middelen uit de kast om die vrouw te laten vertellen wáár hun moeder is gebleven. "Wij willen onze moeder terug!" De vrouw, snel geprikkeld maar schijnbaar goedwillend, wordt steeds wanhopiger en de sfeer wordt steeds beklemmender. En er is niemand in de buurt die de verontrustende signalen oppikt, uiteraard tot het te laat is en de situatie volledig uit de hand loopt

Fysiek
De regisseurs, Veronika Franz en Severin Fiala, zeggen dat ze van fysieke films houden, films die haast letterlijk onder je huid kruipen. Daar zijn ze met Ich Seh, Ich Seh absoluut in geslaagd. Ze hebben voor deze horrorfilm geen ronkende kettingzagen of ranzige zombies nodig, laat staan een scala aan bovennatuurlijke trucjes. Afgezien van een paar absurdistische droomsequenties gebruiken ze alleen natuurlijke gegevens: een dode kat, vuur, een gigantische hoeveelheid kakkerlakken en de aangeboren vindingrijkheid van mensen om elkaar geestelijk en lichamelijk te kwellen. In dat laatste opzicht doet Ich Seh, Ich Seh wel wat aan de films van de eveneens Oostenrijkse Michael Haneke denken. De film past goed in de Europese horrortraditie, die het altijd al meer van het psychische element moet hebben dan de vaak wat plattere Amerikaanse horrorfilms, die meer met bloed en gore werken.



Puzzelstukjes
Ich Seh, Ich Seh is eigenlijk ontzettend voorspelbaar - want volgt braaf de genreconventies - maar weet dat tot het einde redelijk goed verborgen te houden. Dan vallen opeens de puzzelstukjes op hun plaats en begrijp je wat de hoofdpersonen de hele tijd gedreven heeft. Tot die tijd houden de regisseurs de kaarten strak tegen de borst en blijft de kijker in het ongewisse. Pas aan het eind denk je: ich seh, ich seh. Daarin is de film niet uniek, zeker niet in het horrorgenre, maar het verhaal zit solide in elkaar en weet tot op het laatst te boeien. Dat is mede aan de acteurs te danken. Susanne Wuest speelt de licht neurotische moeder perfect, terwijl de tweeling Lukas en Elias Schwarz de juiste mix van lief jongetje en ondoorgrondelijk wezen uitstraalt.

Conclusie
Ich Seh, Ich Seh is geen film met een boodschap, geen film die ontroert, maar gewoon een aardige horrorfilm. Als je ervan houdt om anderhalf uur nagelbijtend aan je bioscoopstoel gekluisterd te zitten, biedt Ich Seh, Ich Seh je daarvoor een uitgelezen kans.