movie scene

Een paar weken terug was het weer flinke heibel in Hollywood toen er met gouden beeldjes gestrooid mocht worden. Ook dit jaar riep ik weken van te voren dat ik de show dit jaar écht ging zien. En ook dit jaar weer dacht ik op de 22e om één uur ’s nachts: ‘zak erin, dat duurt me echt te lang’. De onvermijdelijke winst van Birdman, de ‘boycot’ van The Lego Movie, en de goed gemikte mop van Sean Penn over Iñárritu’s green card. Mooi man, het was nog dagenlang in het nieuws. Net als de gebruikelijke verwachtingen, voorspellingen en opstootjes schalt de kritiek in de weken erna nog door. Eentje die mij persoonlijk opviel, was de roep om méér erkenning voor de makers van superheldenfilms. Ja, Guardians of the Galaxy was genomineerd in de derderangs categorie Visual Effects maar wie let daar nu op? Guardians-regisseur James Gunn is begonnen om luidkeels meer respect te eisen. Maak eerst maar een fatsoenlijk vervolg, meneer Gunn, dan praten we verder.
 


Sinds Marvel met Iron Man het Cinematic Universe leven in blies, heeft het superheldengenre écht vlucht genomen. Na voornamelijk te hebben geteerd op Spiderman, X-men en (verrassing) Blade ontvouwde de stripgigant haar meesterplan. Een filmisch universum waarin alle grootheden uit de Marvelstal een plekje kregen. Gaandeweg kreeg het meer vorm, en nu kijken we al reikhalzend uit naar de Infinity War (Avengers 3 & 4). Terwijl DC een gooi doet naar televisiedominantie is Marvel heer en meester op het witte doek. Maar nu er jaarlijks een superheldenfilm uit Hollywood wordt gepompt, groeit een schreeuw om erkenning van de Academy. Topacteurs die ziel en zaligheid in een rol leggen. Regisseurs die slopende projecten tot een blockbuster weten te vormen. State of the art visuals en opbrengsten waar je U tegen zegt. Volgens het boekje leveren superheldenfilms topkwaliteit af, met een topcast en topcrew. Toch haalt de Academy haar neus ervoor op, schijnbaar, en lauwert het kunstzinnigere werk.
 


Persoonlijk denk ik dat dit vooral ligt aan het repetitieve van superheldenfilms. Het is simpelweg niet uniek meer. Hoe krankzinnig je slechterik ook is, hoe gebroken je superheld mag zijn, het is the same old story. Heath Ledgers postume Oscar voor zijn rol als Joker was uiteraard verdiend, maar zijn plotse overlijden gaf hem wel een erg hoge gunfactor. Maar hoe komt het dan dat alles hetzelfde is? Dat de formule zo onrekbaar is, dat in wezen elke film inwisselbaar wordt? Het lijkt te worden bepaald door een fenomeen dat superheldenfilms eigen lijkt: reboots. Zogenoemde ‘herontdekkingen’ lijken aan de orde van de dag. Batman gaat een vierde reboot beleven in het tweede deel van Superman’s tweede reboot. X-men reboot zijn totale (!!) universum met The Days of Future Past en Marvel onderbreekt Spiderman’s eerste reboot op driekwart om hem opnieuw te rebooten (is dat een woord?). Zoveel reboots! Vind je het gek dat het genre onderkent wordt?



In een industrie die aan creativiteit een hoeksteen heeft, is er voor herhaling maar beperkte ruimte voordat het zijn sjeu verliest. Superheldenfilms zijn, ongeacht hun kwaliteit, de hoeren van de cinema. Aanlokkelijk, gewillig en charismatisch, maar niets meer dan easy money. En dat hoeft niet perse een slecht iets te zijn. Ik zal de eerste zijn om te roepen dat ik niet kan wachten op Avengers: Age of Ultron. Maar ik zal tevens niet pretenderen dat het ‘de beste film van het jaar’ zal worden. Want dat wordt het niet. Daarvoor is het te simpel in haar verhaal, te voorspelbaar in haar structuur en te repetitief in materiaal. Dus, meneer Gunn, als u meer respect en erkenning wilt voor superheldenfilms raad ik u aan iets nieuws te doen. Vergeet Marvel en DC, verzin er zelf eentje. En wikkel daar dan een leuk, meeslepend en intrigerend verhaal omheen. Dit jaar is gebleken dat er dan wel degelijk een beeldje te winnen valt.