movie scene

Er is iets dat nog erger is dan openlijk barbarendom: valse beschaving.

Kort voor het uitbreken van de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog wordt een leraar gedwongen een gevangene dwars door het Atlasgebergte naar de Frans-koloniale rechtbank te begeleiden. Tijdens de zware tocht, waarbij ze te maken krijgen met familieleden die zich willen wreken, het Franse leger en Algerijnse rebellen, groeit er langzaam een band tussen de twee mannen die moeten vechten voor hun vrijheid.



Isolatie
Daru (Viggo Mortsen) is een leraar in Algerije. Hij woont alleen in een gebouwtje, dat naast zijn huis ook fungeert als school. Het telt twee kamers; een klaslokaal en een leefruimte, waar Daru kookt, eet en slaapt. Deze school bevindt zich 'in the middle of nowhere', temidden van het Atlasgebergte. Daru's eenzaamheid wordt verholpen door de kinderen die langs komen om zich te laten onderwijzen. Op een dag wordt Mohamed (Reda Kateb) aan hem overgedragen. Hij leeft, net als Daru, ook op een metaforisch eilandje. Hun reis begint met een enkele overeenkomst: eenzaamheid.

Missers
Gigantische vlaktes, eindeloze paden, vijandige rotsen: het is de perfecte setting om de eenzaamheid van onze hoofdpersonages te weerspiegelen. Er had alleen zoveel meer in deze film gezeten, ware het niet dat een aantal details de magie van de film verpestten. Daar waar het landschap een prachtig symboliek vormde voor hun overlevingsdrang en isolement, zwakten andere scenario's en shots het plot weer af. Het idee zal waarschijnlijk zijn geweest dat zij niet aan hun vriendelijkheid naar elkaar wilden toegeven. Helaas voor deze film is dit alleen slecht vertolkt.



Verhaal
De film is licht gebaseerd op The Guest, een kort verhaaltje door Albert Camus uit 1957. In dit verhaal staat het existentialisme centraal, naast de waardes van individuele vrijheid, verantwoordelijkheid en subjectiviteit. Daarom betreur ik de stroef lopende verhaallijn, het veelvoud aan ideeën dat maar in 107 minuten film wordt gepropt en de gapende gaten her en der in de film. 

Conclusie
Loins des Hommes heeft een prachtige oorsprong. Het verhaal had zeker voldoende potentie om tot een grootse productie uit te groeien. Helaas slaat regisseur David Oelhoffen de plank te vaak mis. De setting is prachtig en alle elementen waren tot zijn beschikking, alleen jammer dat een zwak plot hevig teleurstelt bij iets waar zeker meer in had gezeten.