movie scene

Verrassend beter dan zijn voorganger.
 
Na de eerste film van The Divergent Series neemt Robert Schwentke (RED, Flightplan) het stokje over van Neil Burger, die er niet helemaal in geslaagd is om de series een goede kickstart te geven met Divergent. Divergent richtte zich vooral op het opzetten van de dystopische maatschappij en het introduceren van de personages en de facties. Dit langdradige riedeltje hoef je gelukkig bij Insurgent niet meer aan te horen en hier maakt Schwentke volop gebruik van. Schwentke levert het vervolgverhaal met veel momentum, solide actie en verve. Hoewel het nog steeds een aantal mankementen heeft, is dit vervolg een aangename verassing. Voor de fans, maar ook - in een mindere mate misschien - voor de niet-fans.


                                                            
Op losse schroeven
Insurgent begint precies waar Divergent is geëindigd. De divergents Tris (Shailene Woodley) en haar hunkvriendje Four (Theo James) moesten in Divergent vanuit hun eigen factie Onverschrokkenheid vluchten toen Jeanine, gespeeld door een koelbloedige Kate Winslet, een coup pleegde en de divergents als een bedreiging ziet. Gaandeweg wist Tris onder andere haar onbaatzuchtige broer Caleb (Ansel Elgort)en de hufterige Peter (Miles Teller) te redden. Helaas verloor Tris bij dit proces haar ouders. Het selecte groepje weet onderdak te vinden bij Vriendschap, maar het wordt al snel duidelijk dat ze daar niet thuishoren. Wanneer Jeanine een gecodeerde box met een bericht van de oprichters van de dystoptie vindt, moeten Tris en haar gezelschap gedwongen verder vluchten. Het is duidelijk dat haar toekomst en de toekomst van de facties op lossen schroeven is gaan staan.
 
Hunger Games-light
Het wat doelloze karakter van Divergent krijgt met Insurgent meer richting, wanneer Jeanine ironisch genoeg een divergent nodig heeft om Pandora’s box te openen. Snel leert Jeanine dat divergents onderling ook van elkaar verschillen en dat niet elke divergent de box kan openen. Eindelijk krijg je te zien wat Tris zo belangrijk maakt, want zij is diegene die Jeanine nodig heeft. Daarnaast kampt ze met verdriet om haar ouders, zelfhaat en angsten, die ze eerst moet overwinnen voordat ze haar naasten kan helpen. Deze thema’s bewegen de emotie van de kijker niet en kunnen als een Hunger Games-light ervaren worden. Toch zijn de thema’s goed uit de verf gekomen en een aardige tegenbalans voor de actie. Vooral met dank aan Woodley die de volharde Onverschrokkene en gebroken jonge vrouw van haar personage, sterk en geloofwaardig neerzet.
 


Lekkere soundtrack
Insurgent heeft nog wel te kampen met een aantal problemen die ook aanwezig waren in het voorgaande deel. Zo is de liefdesrelatie tussen Four en Tris nog steeds verre van overtuigend. Ook komen veel plotontwikkelingen verwarrend over, die wellicht voor de fans van de boekreeks beter te begrijpen zijn. Het grootste probleem blijft toch de originaliteit, die ook in deze film soms ver te zoeken is. Ook zijn de positieve punten van Divergent weer terug te zien, zoals de montage en de cameravoering, het solide acteerwerk en een lekkere soundtrack, ondanks dat Junkie XL vervangen is voor Joseph Trapanese. Daarnaast zijn 3D en Imax voornamelijk voor de simulatie- en droomscènes een toevoeging.
 
Conclusie
Insurgent is verrassend beter dan Divergent. Het verschil zit vooral in het verhaal, dat een tikkeltje volwassener en duisterder is geworden en dat zich vooral op de kernzaak richt van Tris’ persoonlijke problemen en het verval van het factiesysteem. De problemen die in Divergent aanwezig waren, zijn ook grotendeels terug te vinden in deze film, maar Schwentke weet dit met het juiste tempo en overtuigend uitgewerkte actiescènes, goed op te vangen. Het einde roept voldoende vragen op om ook voor de derde film Allegiant ervoor te gaan zitten. Net als iedere Young Adult verfilming tegenwoordig zal het laatste deel uit twee delen gaan bestaan. Hoewel dit voor de fans wellicht als goed nieuws zal worden ervaren, zal dit voor de nuchteren onder ons iets te veel van het goede zijn.