Peter de Jonge plunderde op jonge leeftijd wekelijks de videotheek leeg en kwam thuis met de meest slechte actiefilms, uitgekozen met goedkeuring van zijn vader. Diezelfde vader viel ooit ‘s avonds op de bank in slaap, waardoor Peter op negenjarige leeftijdThe Shiningal te zien kreeg. Sindsdien is zijn filmsmaak, naar eigen zeggen, sterk verbeterd.
Fast & Furious 7
gezien? In de film zit een scène waarin Vin Diesel en wijlen Paul Walker om volkomen (plot)logische redenen (echt waar) een auto die zich in de bovenste verdieping van een wolkenkrabber bevindt het raam uit te rijden. Recht de afgrond in? Zeker niet. Vin Diesel rijdt (of vliegt?) dat snelheidsmonster zo de wolkenkrabber ernaast in. Dat is episch natuurlijk, zo episch dat ze hetzelfde trucje herhalen en met een trap op het gaspedaal nog een keer van wolkenkrabber naar wolkenkrabber vliegen. Die auto bevindt zich in luttele seconden dus in drie verschillende wolkenkrabbers, zonder zich ook maar een moment op een glad stuk asfalt te begeven. "Dat kan echt niet, hoor!", klinkt het in de bioscoopzaal.
No shit, Sherlock. Ik heb bij Top Gear diverse bizarre stunts gezien en ook de Mythbusters kunnen er wat van, maar een truc waarbij een auto van wolkenkrabber naar wolkenkrabber springt heb ik nooit voorbij zien komen. Iets met wetenschappelijk onmogelijk en het feit dat we ons niet in de wereld van The Jetsons begeven. En toch slikken we het als zoete koek op het moment dat we zoiets in een film voorbij zien komen. James Bond die in zijn eentje eigenhandig een klein leger uitschakelt? Uh-huh, that's possible. Tom Cruise die een personage speelt die twee meter lang is? Yup, geloof ik volledig. Adam Sandler, Kevin James en Rob Schneider die een stel hilarische gasten zijn? Eum, nee. Laten we het wel geloofwaardig houden.
In het Engels heb je hier een mooie term voor, ' suspension of disbelief '. Het komt erop neer dat we als kijker gedurende een film accepteren dat de gepresenteerde wereld en de acties daarin mogelijk zijn, zonder daar kritische vragen bij te stellen. Een wereld waarin The Avengers zich bevinden, bestaat natuurlijk niet, maar we nemen het graag voor waarheid aan om zo van een lekkere actiefilm (en Scarlett Johansson, die bestaat wel) te genieten. Niks mis mee, maar bij een realistische film is deze 'sense of disbelief' soms lastiger te bereiken. Daarin vallen onwaarheden of plotfouten sneller op en dit kan ervoor zorgen dat je er als kijker uit wordt gehaald. Zit je naar een realistische oorlogsfilm te kijken waarin de personages geen moment hun wapens hoeven te herladen, dan kan dit er zomaar voor zorgen dat je de film niet langer serieus kunt nemen.
Maar als je naar Fast & Furious 7 kijkt en je ziet Vin Diesel en Paul Walker in een auto van wolkenkrabber naar wolkenkrabber vliegen als twee kinderen die hand in hand van trampoline naar trampoline springen, en je roept dan "dat kan echt niet, hoor", dan ben je toch wel een aardige lamlul. Niet lullig bedoeld verder, maar Furious 7 is nou niet bepaald een documentaire over een stel autoliefhebbers. Dwayne 'The Rock' Johnson pakt op een gegeven moment een soort minigun van een kapotte drone op en begint daarmee wild om zich heen te schieten. Even zodat je een nog beter beeld van de film hebt, die overigens een dikke aanrader is mocht je hem nog niet gezien hebben.
Wees daarom niet that guy en hou commentaar zoals "alsof dat echt kan" voor je, daar zit iemand anders die wel bereid is om het (tijdelijk) voor waarheid aan te nemen echt niet op te wachten Vooral bij horrorfilms kijkt men met zo'n houding, voornamelijk uit zelfbescherming om zo niet bang te zijn of te schrikken. Doe jezelf echter een lol en suspend your sense of disbelief . Dat maakt de film leuker voor jezelf én voor anderen.
