movie scene

Alice Through the Looking Glassis het hyperactieve vervolg op Alice in Wonderland uit 2010. De gekke hoedenmaker is nog steeds gek, de boze koningin is nog steeds boos, en Alice zelf is nog steeds karakterloos.
 
Sacha Baron Cohen is een hoogtepunt
Alice in Wonderland was een kassucces, maar was als film lauwwarm ontvangen door publiek en critici. Het vervolg, dit keer niet geregisseerd door Tim Burton maar door James Bobin, ook bekend van de laatste twee Muppets films, is een film waar niet zoveel mensen op zaten te wachten. Alle acteurs zijn echter terug. Johnny Depp als de gekke hoedenmaker is niet zoveel aanwezig en houdt zich bedaard. Een enkele scene met Helena Bonham Carter als rode koning is grappig, maar ze werkt ook op de zenuwen. Anne Hathaway heeft ook niet zoveel te doen. Dit is voornamelijk een film over Alice (Mia Wasikowska) en het nieuwe karakter Tijd, gespeeld door Sacha Baron Cohen. Hij is een van de hoogtepunten van de film, maar dat is omdat hij nieuw is. De rest van de karakters waren eigenlijk maar goed voor één film.

Chaotisch
Alice Through the Looking Glassis voornamelijk chaotisch. Waar het verhaal van Lewis Carroll de willekeurigheid van een droom heeft, hebben deze films het tempo opgeschroefd en volgepropt en het resultaat is manisch. Waar Tim Burton’s Alice in Wonderland nog een poging deed om een samenhangend verhaal toe te voegen, hoewel met onzinnige ideeën over een profetie en een veldslag, neemt Alice Through the Looking Glass geen enkel moment pauze om een verhaal te vertellen dat je vastgrijpt, of om de karakters interessant neer te zetten. Het enige dat nog wel een interessante toevoeging is, is een stukje geschiedenis en achtergrond over de Wonderland karakters.
 
In sneltreinvaart door een computer heen
Je krijgt het gevoel alsof je twee uur lang in een computer zit. De effecten zijn best mooi, met uitzondering van de eerste scenes in de echte wereld, die echt ongeloofwaardig overkomen. Het was verwarrend of het begin van de film serieus genomen moest worden, of al deel waren van de droomwereld. Maar hoewel de beelden mooi zijn voelt het nooit realistisch en, hoewel dit te verwachten is bij een film over Alice in Wonderland, is daar een beetje uithoudingsvermogen bij nodig. Het verhaal gaat namelijk in een sneltreinvaart van de ene computer-gegenereerde scene naar de andere en het vergt nogal wat concentratie om erbij te blijven. Als dat niet lukt, zal de film over je heen stormen als een confetti-orkaan en kom je doodop de bioscoop uit.

 
Kinderachtig en oppervlakkig
Bij vlagen is de film visueel inspirerend. Qua stijl zit het dichter bij de film Oz the Great and Powerful dan bij Alice in Wonderland. Maar we gaan er zo snel doorheen dat je niet echt kunt genieten van de beelden en het wordt nooit echt origineel. De inspirerende stukken wisselen zich af met kinderachtige animatie. Je kunt het beste een zeven a tien-jaar-oude dochter meenemen, want voor jongere kinderen is het verhaal te verwarrend en voor oudere mensen is het te kinderachtig. Het grootste gemis is dat Alice zelf niet interessant is. Gedurende de hele film is ze alleen aanwezig om ons bij het verhaal te houden door losstaande zinnen te roepen, zoals: “de familie van de hoedenmaker!” of “de chronometer!”, terwijl ze heen en weer rent. Tegen het einde van het verhaal heeft ze dan ook geen enkel karakter om af te wikkelen en praat ze voornamelijk in clichés.
 
Conclusie
De film is zo hak op de tak en oppervlakkig dat het moeilijk is om geïnteresseerd te blijven. Er mist veel, zoals wat meer flair van Johnny Depp en meer van de onzichtbare kat. In plaats daarvan hebben we nog een leuke meneer Tijd en een bij vlagen visueel mooie maar ook chaotische en kinderachtige film. Het verhaal is zo volgepropt dat Alice alleen maar bezig is om het aan ons uit te leggen en zij en de rest van de film missen karakter.