movie scene

Ik zie al helemaal voor me hoe het gaat in filmland. Een stel regisseurs, scriptschrijvers en producers staan om een grote tafel met scripts en proberen de scherpe pieptoon te negeren. Tijd van overlijden: twaalf uur dertig. Een zucht, de handschoenen gaan uit. Ze hebben het in ieder geval nog geprobeerd. Want stiekem wisten ze dat het eigenlijk al te laat was, dat er niks meer te redden viel. Toch was er iemand die ergens nog een klein teken van leven zag en riep 'snel, reanimeren!'. 

Zo gaat het in mijn hoofd met films en series. De verhalen die in de vergetelheid zijn geraakt door de overvloed aan nieuwe prikkels, die een eenzame dood sterven in de schaduw. Maar kennelijk weigeren we ons er bij neer te leggen dat de hoogtijdagen van onze favoriete karakters zijn geteld. Enter de reboot, de sequel, prequel en remake. Het monster van Frankenstein, dat na wederopstanding slechts zelden de ziel en charme bevat van zijn oorspronkelijke vorm. We weten het diep van binnen wel, we kennen allemaal de verhalen over wat er gebeurt als je iemand terug haalt uit de dood. De buitenkant mag dan hetzelfde zijn, maar van binnen is het licht gedoofd. 

In een tijd waar de poel van originele scripts een beetje lijkt te zijn opgedroogd, verandert half Holllywood in een voodoodokter die probeert de reeds ontbindende resten van de ooit succesvolle filmindustrie te doen herleven. Ghost Busters, Stephen King's IT, Carrie, Evil Dead, Teenage Mutant Ninja Turtles, Annie, Power Rangers Robocop, om maar wat te noemen. Stuk voor stuk klassiekers die juist door hun plaatsing in de geschiedenis en invloed op het genre zo veel betekenis hebben gekregen.Toegegeven, The Evil Dead was echt een prima horrorfilm voor deze tijd, maar het is toch niet hetzelfde zonder Bruce Campbell. Maar de liefde en de cultstatus van films zorgen ervoor dat projectontwikkelaars potentie zien en wekken de illusie dat er al een bestaand publiek is. En als je een film in je hart hebt gesloten vanwege de imperfecties, waarom zou je dan een gepolijste versie terug willen hebben? Dat kon ik in ieder geval nooit begrijpen.

Tot dit reïncarnatie-principe keihard doorstootte naar het kleine scherm. Een film opnieuw maken, of anders interpreteren, is misschien niet altijd even logisch. Maar op TV kan de reboot of sequel ineens iets geven wat we in veel gevallen nooit gekregen hebben: een afscheid. Zo komen we toch weer uit bij de metafoor van de zombies. Want als je jaren hebt gespendeerd met de karakters van je favoriete serie en dat ineens abrupt wordt afgekapt, doet dat pijn. Ik zat met tranen in mijn ogen toen ik wist dat ik Carrie Bradshaw van Sex and the City nooit meer zou zien, werd chagrijnig toen ik wist dat ik de Bluths van Arrested Development nooit meer 'LOOSE SEAL' zou horen roepen, ben altijd blijven zitten met de vraag wat er nu van Veronica Mars terecht is gekomen. En ik bleek al snel niet alleen te zijn, want over de hele wereld spraken mensen zich uit over hun ongenoegen. Geef de fans wat ze willen! Een serie die nooit stopt! 



Al deze series waren al lang dood verklaard toen ineens iemand op het briljante idee kwam om ze op te graven, af te stoffen en geforceerd nog een keer hun trucje te laten doen. En oh, hadden ze het maar niet gedaan. Als ik nu aan Arrested Development denk, denk ik aan onsamenhangende scenes die me niet meer laten huilen van het lachen. Ik denk aan twee gedrochten van Sex and the City films, die me doen twijfelen of mijn mening over de serie eigenlijk wel gegrond was. Alles in mij weet dat de herinnering aan mijn grote liefdes veel mooier is dan de reincarnatie ooit zal kunnen zijn. 

En toch blijft het universum me martelen. Want ja, ik wil weten hoe het gaat met Rory en Lorelai van Gilmore Girls, ook al was de teasertrailer tenenkrommend. Ik droom over agent Cooper in Twin Peaks, ik wil opnieuw mee verdwalen op zoek naar de Blair Witch. Ik kan niet wachten om mijn favoriete personages weer in mijn armen te sluiten en te schreeuwen dat ik ze gemist heb. Maar ergens ben ik bang dat als ik een stapje achteruit doe, ik toch een dode blik in hun ogen zal zien. Want als de roze bril van het gemis wordt verbrijzeld door de realiteit, zie ik voor me toch dat monster van Frankenstein staan. Al is het nog zo goed bedoeld, de verwachting van iets dat had kunnen zijn is bijna altijd mooier dan de werkelijkheid. Iets in de vorm van het bekende, maar waarvan de ziel allang is heengegaan.