movie scene

In Amerika heeft Lee Daniels' film Precious de hooggespannen verwachtingen waar gemaakt door tot nu toe drie Sundance Awards te winnen. Zal deze film in Nederland ook zo succesvol worden?

Dat antwoord is niet makkelijk te geven. Eerst moeten we weten waar de film over gaat.

Plot
In de film wordt het verhaal verteld van Claireece Precious Jones, een meisje van zestien jaar, dat voor de tweede keer in verwachting is van haar vader. Haar vader is niet de enige die haar heeft mishandeld, ook haar moeder heeft de neiging om haar te slaan, te misbruiken en te vernederen. Eén van de redenen daarvoor is dat de moeder Precious ervan beschuldigt haar man weggejaagd te hebben en ze is boos dat Precious meer kinderen van haar man heeft gehad dan zij. Als Claireece de kans krijgt om te veranderen van school, verandert haar leven. Ze wordt geplaatst in een alternatieve school en daar komt ze onder de hoede van Ms. Rain, een vrouw die haar talenten ziet en die Precious wil laten voelen dat ze bijzonder is. Dit is het begin van haar tocht uit de duisternis, weg van de pijn en liefdeloze omgeving.

Het verhaal klinkt indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat Oprah Winfrey en Tyler Perry de producenten zijn. Vooral het feit dat Oprah meewerkt is al reden genoeg in Amerika om van een film een hype te maken. Maar is dat in dit geval verdiend?

"Everything is a gift of the universe"
Laten we eerst kijken naar de positieve kanten van de film. Het verhaal is heel mooi. Een kansloos meisje dat een betere wereld voor zichzelf wil scheppen terwijl ze op haar zestiende nog niet kan lezen en schrijven. Iedere keer als ze zich in haar fantasiewereld verschuilt, nadat er in haar leven iets ergs is gebeurd, is iets waar we alleen respect voor kunnen hebben. Via foto's zegt haar moeder in haar fantasie lieve dingen tegen haar, terwijl dat in het echt nooit zal gebeuren. Precious straalt in de film. Alles wat om haar heen gebeurt, zal haar niet raken en de actrice Gabourey Sidibe straalt dat ook uit. Ook Mo'Nique als de intens boze moeder speelt haar rol met verve, zeker als ze een deel van haar boze masker laat vallen.

Onnodige montages
Maar niet alles in de film is geslaagd. Op het moment dat Precious verkracht wordt door haar vader, laat regisseur Lee Daniels een montage met een koekenpan waarin spek en eieren in heel veel vet liggen te bakken, zien; vervolgens zien we haar vaders bezwete lichaam. Alleen de daad zou al voor zich moeten spreken en nu is het enige wat in mijn geheugen geschreven is de onsmakelijke montage. Dit is niet de enige scène waarin voedsel op een vieze manier getoond wordt, elke scène met eten is namelijk smerig.

Eenzijdigheid
Echter het grootste minpunt is het feit dat de karakters heel eenzijdig worden weergegeven. Precious is een hoopvol meisje, die tegen alle verwachtingen een betere wereld voor zichzelf maakt. We zien haar nooit terneer geslagen of hopeloos. Haar moeder is altijd boos. Ze verandert op geen enkel moment, tot ze een keer haar masker laat vallen, maar dat is snel te overzien. De schooljuffrouw Ms. Rain helpt Precious altijd, ze zal nooit een slecht woord over haar zeggen. Dan is er nog de broeder, gespeeld door Lenny Kravitz, deze man wordt heel vriendelijk weergegeven, ook als de klasgenootjes van Precious hem belachelijk maken. Hij krijgt niet de kans om van zich af te bijten, hij loopt gewoon weg. Het toppunt wordt bereikt als hij op een feestje naar de lerares kijkt, Precious laat hem weten dat zij al een relatie heeft, vervolgens stuurt ze hem naar de volgende en hij wordt meteen verliefd. De karakters lijken niet voor zichzelf te denken en gaan de weg die hen vanaf het begin gewezen is.

Op het moment dat karakters zo eenzijdig zijn, is het verhaal niet meer zo interessant. De moeder en de vader zijn slecht. Precious, Ms. Rain (Paula Patton), de klasgenootjes, de broeder en zelfs de sociaal werkster (een hele sterke rol van Mariah Carey) zijn goed. Wie o wie, zal er aan het langste eind trekken? Precious of de moeder? Een drama is beter als mensen verschillende dimensies hebben, iemand in een drama moet niet alleen externe factoren overwinnen maar ook interne gevechten moeten gestreden worden. En dat is in deze film niet het geval.

Conclusie
De film is gebaseerd op het boek Push van Sapphire. En aan het verhaal mankeert er niets. Het is een krachtig verhaal over een zwart meisje dat in een arme buurt van Amerika opgroeit met de droom uit haar hel te komen. De eenzijdige emoties en 'smerige' montages maken het verhaal alleen niet beter. Het acteerwerk zeker wel, maar het was fijn geweest als de karakters iets meer hadden laten zien. Een gemiste kans van regisseur Lee Daniels.