movie scene

Interview met Susanna White, regisseur van Nanny McPhee and the Big Bang.

Op een regenachtige vrijdagmiddag had ik een rendez-vous met een regisseur, die furore maakte als televisieregisseur van series als Jane Eyre, over een jonge vrouw die valt voor de charmes van Mr. Rochester. En meer recent, Generation Kill, over een Rolling Stone reporter en zijn ervaringen in Irak tijdens de eerste aanvallen in 2003. Haar naam; Susanna White. Haar film; Nanny McPhee and the Big Bang.

Deze film is anders dan de eerste, die heel kleurrijk was, gesitueerd in oorlogstijd. Hoe ben je begonnen met dit project, heb je bijvoorbeeld gekeken naar de eerste film?
Ik heb een twaalfjarige tweeling die ik meenam naar de eerste film, maar wat mij aantrok aan deze film was dat hij anders was. Er zit natuurlijk een verantwoordelijkheid aan een vervolg want je wilt hetzelfde blijven, maar ook anders zijn. Mensen hadden een grote affectie voor de eerste film, ik wilde datgene wat Kirk Jones, de regisseur van de eerste film, had gecreëerd, het neerzetten van Nanny McPhee als een icoon, in ere houden. We hebben bijvoorbeeld gesproken over het veranderen van het kostuum van Nanny McPhee naar de tijd waarin dit verhaal zich afspeelt, maar ik heb het uiteindelijk niet gedaan omdat Nanny McPhee, net als Marry Poppins, een eigen vorm heeft die je nu eenmaal niet moet veranderen. Tegelijkertijd wilde ik de kleur van de film behouden dus heb ik een oude collega erbij gehaald, Simon Elliott, met wie ik eenzelfde magie wilde bereiken.

Is het moeilijk om met kinderen te werken?
Het is vooral anders; met volwassenen kun je praten over emoties, ideeën, over de scène, kinderen hebben een ander soort energie die je moet koesteren. In sommige opzichten is het makkelijker te werken met kinderen, zeker wat CGI (Computerg Generated Images) betreft, wanneer je de magie ziet, wanneer je je moet voorstellen dat deze zak 'een olifant' is, iets wat voor een kind geen probleem vormt, maar voor een volwassen acteur moeilijker is voor te stellen. Voor de kinderen hebben we een bewegingsregisseur ingehuurd, speciaal voor de scène waarin de kinderen zichzelf slaan, deze man komt uit Parijs en is onder meer gespecialiseerd in mime. Hij leerde de kinderen hoe hun lichaam te gebruiken en dit is volgens mij nooit eerder in een film gebeurd.

Was je verantwoordelijk voor de 'allstar' cast, met Ralph Fiennes, Ewan McGregor en natuurlijk ook Emma Thompson?
Zeker omdat dit mijn eerste film was, wilde ik mensen waar voor hun geld geven en toen de casting director aan mij vroeg wie ik voor de rol van Lord Gray wilde, zei ik meteen: "Ralph Fiennes."
"En wie nog meer?"
"Nee, ik wil Ralph Fiennes."
"Maar zijn rol is maar voor twee dagen."
"Niet vragen is niet krijgen".
Dus toen hebben we het gewoon geprobeerd en heb ik een kop thee met hem gedronken, waarna hij zijn toezegging heeft gedaan. Toen we Emma Thompson, Ralph Fiennes en Maggie Gyllenhaal, die in de film de moeder speelt, hadden, kwam de rest op zijn pootjes terecht, inclusief Maggie Smith en Rhys Ifans.

Hoe heeft het filmen op Tilsey Farm, vlakbij Guildford, en het bouwen van de diverse locaties aldaar, ertoe bijgedragen dat jij je visie kon etaleren naar jouw wensen?
Ik wilde vooral het Engelse landschap op de filmkaart zetten, net zoals de Alpen in The Sound of Music werden getoond, wilde ik een soort van western waarbij de 'countryside' eruit zou springen. De 'countryside' als genezer voor de kinderen in de film. Waarom koos ik dan voor Tilsey? Omdat je hier 360 graden ongestoord in het rond kunt kijken, dat was voor mij erg belangrijk. Overal waar je de camera zou neerzetten, zou je iets prachtigs zien. Zo hebben we het huis daar gebouwd en een heel graanveld in een nabijgelegen veld aangelegd, met in het achterhoofd het belang van de omgeving in de conceptie van de film. In tegenstelling tot de eerste film, waar veel bìnnen gebeurde, wilde ik hier veelal buiten zijn.

Is er een verschil tussen je werk voor televisie en het maken van een film?
Het is eigenlijk hetzelfde, met tv-acteurs werken, maar het werken met filmsterren was nieuw voor mij. Ik heb met een aantal grote namen gewerkt aan Generation Kill, een miniserie over de oorlog in Irak, maar om Maggie Smith aan het werk te zien is één grote masterclass acteren. Ik heb in mijn televisiewerk, waaronder dus Generation Kill en ook Jane Eyre, altijd een cinema-look willen nastreven, ik zie de film An Education, welke ik echt geweldig vond, als een televisiedrama. Nanny McPhee and the Big Bang was voor mij een kans om op een grote schaal een epische film te maken met visual effects, waar ik met Generation Kill al de nodige ervaring mee heb opgedaan. En ik moet je eerlijk zeggen dat ik nerveus was om met Emma te werken, zeker omdat het haar 'kindje' was, zij heeft immers het scenario geschreven. Maar toen ze eenmaal op de set aankwam, en het was een paar jaar nadat ze Nanny McPhee heeft gespeeld, was ze heel gewoon. Ze kwam, net als elke acteur die het nodig heeft, om advies vragen: "..was dit wel goed, deed ik dit niet te overdreven?" Maar het moeilijkste was om te werken met een crew die veel meer films hadden gedaan dan ik, dus ik moest, in tegenstelling tot ervoor, nog duidelijker mijn visie etaleren. Ik moest dus ook harder zijn.

Heb je je op welke wijze dan ook beïnvloed gevoeld of onder druk gestaan, zeker ook omdat jij gevraagd bent om deze film te regisseren?
Eigenlijk ben je je ervan bewust dat je in een industrie werkt, daarbinnen maak je eigenlijk niet iets artistiek, je bent je bewust van het feit dat mensen veel geld hebben geïnvesteerd in deze film en, zoals dat nu eenmaal gaat in een Hollywood film, mensen willen iets terug zien voor hun investeringen. Er waren dus veel mensen die kwamen kijken naar datgene wat ik aan het doen was. Maar ik denk dat ze al vrij snel het idee hadden dat het oké was, zeker ook met zo'n cast die we hadden. Ik was behoorlijk nerveus, maar dat heb ik met ieder project, het is elke keer opnieuw alsof je van een klip afspringt.

Waarom ben jij gekozen om deze film te kunnen mogen regisseren?
Dat moet je aan Emma vragen (lacht). Ik denk dat ik wat de film betreft heel erg op één lijn met Emma zat; ik was erg geïnteresseerd in de emotionele reis die deze film in zich heeft en ik zie de film niet als een kinderfilm, eerder als een familiefilm die de mensen willen zien. Ik denk dat ik de film serieus nam, ik wilde visueel iets anders, ervoor zorgen dat het hart van Nanny McPhee in stand werd gehouden. Er kwam een aantal regisseurs voorbij die de oorlogssfeer met realistische beelden wilden begeleiden, bijvoorbeeld door Londen te bombarderen, maar ik wilde eigenlijk weg van die realiteit in de zin dat ik het vooral een eigentijds verhaal wilde laten zijn. Een verhaal waarin je Nanny McPhee ook buiten de film op straat tegen zou kunnen komen, waar je jezelf een kind waant op weg naar Londen, samen met de felle rode kleuren, een beetje een ansichtkaart idee. Het is ook niet zo dat Emma en ik zoiets hadden van: 'zo moeten de omstandigheden tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn geweest', integendeel; wat wij wilden overbrengen, is datgene wat er gebeurt met de kinderen als volwassenen in een oorlog tegen elkaar vechten, net zoals de vaders van vele kinderen nu in Afghanistan vechten. In die zin is het dus een verhaal over het hier en nu, in plaats van een verhaal over toen.

Wat is het belangrijkste dat je van deze film hebt geleerd?
Eigenlijk, hoe is zijn om ouder te zijn van een kind, hoe kostbaar het is om datgene wat je bezit te koesteren plus dat het belangrijkste is, de relaties die je met mensen hebt.

Tot slot, welke draaidag was voor jou de grootste uitdaging?
Waarschijnlijk het moment waarop Nanny McPhee weggaat, verdwijnt, want ik wilde dat dat een heel mooi moment zou zijn. Maar op de bewuste draaidag bleef het maar regenen en regenen, en ik wilde als regisseur sterk zijn: "Nee, we gaan nu niet draaien, het regent, ik wil wachten totdat de zon gaat schijnen." Toen zei Maggie Smith, de acteergigant: "What on the hell is happening, why aren't we shooting?" En ik bleef maar sterk: "No, nothing is happening until the light is right." Dat was mijn mooiste en meest uitdagende moment tijdens de draaiperiode.

Nanny McPhee and the Big Bang gaat op 25 maart 2010 in première.