movie scene

Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en films. Van welke hij meer houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er echter niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.

Begin ik oud te worden? Wellicht een opmerkelijke vraag voor iemand die net eenentwintig is geworden, en hoewel mijn leeftijd weinig tot geen donder met films te maken heeft, is het ook nog eens een rare manier om een column te beginnen.

Toch vroeg ik me dit wel af, toen ik op deze kwestie stuitte. Feit is namelijk dat, als ik zou moeten kiezen welke wezens ik realistischer vind, de Ewoks uit Star Wars of de parmantige Na’vi uit Avatar, ik waarschijnlijk blind zou kiezen voor de venijnige teddyberen; de Ewoks dus. Waarom? Tja, hoe moet ik dit uitleggen zonder extreem kort door de bocht te schieten?

Waarom lopen we ons allemaal momenteel te verkneukelen om de musical van Mary Poppins? Is die jaren zestig Disney-klassieker niet al tot in den treure in onze hersenstam gekerfd? Weten we allemaal niet al dat een lepel suiker tegen een bitter medicijn helpt? Nu komt er een hoop speculatie kijken bij het beantwoorden van bovenstaande vragen. Naast een lachwekkend hoge nostalgiefactor, zullen veel bezoekers van Van den Ende’s productie er gewoon bij willen zijn vanwege de beleving. Ze twijfelen namelijk niet of wat zich voor hen afspeelt werkelijk gebeurt. Zelfs als een acteur zogenaamd begint te vliegen, dan zijn de bezoekers nog steeds onder de indruk omdat de persoon aan een kabeltje bungelt en zijn leven in de waagschaal legt voor hun entertainment.

Het is die ambachtelijkheid die ik terug zie in klassiekers die de huidige generatie (nog) amper kent, maar waar ik mee ben opgegroeid: The Neverending Story, Labyrinth, The Dark Crystal en praktisch al het andere dat muppet-maker Jim Henson ooit heeft voortgebracht. Bespaar me jullie beschuldigingen omdat ik inderdaad begin te ijlen van nostalgie. Ik twijfel geen moment dat het interessant is om achter de schermen van Avatar te kijken, want er liepen daar heus wel mensen met blauwe schmink op en dat soort prut. Maar hoe stoer is de documentaire van The Dark Crystal daartegenover, waar ik leerde dat onder de gewaden van de monsterlijke Skeksis, de poppenspelers zich verstopten, met kilo’s aan mechanieken en glasvezel op hun rug, en een televisie voor hun snuit om te zien waar ze heen moesten zwalken. En denk niet dat je toen al ultradunne LCD-schermen had!

Maar er is meer dan alleen het technische aspect waardoor ik nog steeds een warm plekje voor films met poppen en automatons (zoals bijvoorbeeld in Jurassic Park) heb. 3D animaties zijn tegenwoordig veel sneller en dus goedkoper te maken, maar zelfs bij Tim Burton’s Alice in Wonderland kan ik nog steeds van meters afstand zien wat schmink en decor is en wat door animatoren erin is gestopt. Komt dit omdat we simpelweg nog niet realistisch genoeg kunnen animeren? Misschien, maar het kan ook maar zo zijn dat we de perfectie van de natuurlijke onregelmatigheid niet kunnen evenaren. Ook de Na’vi zien er nog te glad uit, te perfect. Wellicht dat we het op een microscopisch niveau zelfs kunnen herkennen. Poppen bestaan tenminste uit tastbare stoffen, vilt, wol, plastic, glasvezel. Je laat je makkelijker meeslepen omdat de stukjes handarbeid levende wezens zijn.

Best wel ironisch dat ik me oud voel omdat ik poppen bestuurd door handen realistischer vind dan polygonen geanimeerd door computers.