movie scene

William de Vries is filmmaker en filmverslaafd. Toen zijn ouders ontdekten dat een film op teevee het enige was wat de drukke kleuter rustig kon krijgen, waren zij het eerste gezin in hun buurt met een videorecorder en leeft hij sindsdien op een vast dieet van minimaal een film per dag. Behalve op zondag; dan kijkt hij er drie of vier.

Ik liet de laatste bierflesjes in het krat glijden en had nog een beetje pijn in mijn buik en vocht in mijn ooghoeken van het lachen. Mijn vrienden waren net naar huis nadat we onze wekelijkse filmavond hadden gevierd met bier, wijn, popcorn en de films Hot Water (A Cut Above) en Nightmare Weekend. We hadden meerdere malen in een deuk gelegen vanwege deze onwaarschijnlijk slecht gemaakte en nog slechter geacteerde films waarbij de grootste grap was dat je kon zien dat de acteurs zichzelf serieus namen en oprecht dachten dat het hun grote doorbraak zou gaan worden.

De meest legendarische scène uit Hot Water, waar we misschien wel het hardst om moesten lachen, was de scène waarin K.C. en Jo vers uit de gevangenis weer op straat liepen en hardop hoopten dat ze hun pooier niet tegen het lijf zouden lopen omdat hij hoogst waarschijnlijk zijn ontevredenheid zou uiten met een fiks pak slaag. De ondertiteling was nog maar net verdwenen of daar scheurde een pooierbak met piepende banden de hoek om en de straat op; hij sneed de dames af en gaf ze een flink pak rammel tot een van hen het hangertje van zijn ketting in zijn neus stak waardoor er een zee van bloed uit zijn neus spoot. We lagen dubbel.

Dat was niks vergeleken bij de onsamenhangendheid van Nightmare Weekend waar de beginscène je op zoveel verkeerde voeten zette dat je een voetbalelftal nodig had om het bij te kunnen benen. Inbrekers met elk een übermannelijk gebroken hangertje aan hun ketting die, gecombineerd met de ander, samen een geheel vormen, probeerden in te breken; een alarm ging af, een computer in de vorm van een handpop à la Jan Klaassen zette een defensiemechanisme aan dat de vorm had van een in de mond van de inbreker materialiserende ijzeren bal die zijn hoofd liet exploderen. En toen kwamen de begin credits. Mensen die na het zien van die film nog durven te beweren dat Edward David Wood de slechtste regisseur aller tijde is, die hebben een bunker voor hun kop.

Puur uit nieuwsgierigheid speurde ik het internet af naar dvd versies van mijn lachopwekkende vhs banden en kwam al snel bij de pagina van Troma uit die vol stond met hetzelfde soort wanproducten. Het leeuwendeel werd in de jaren zeventig en tachtig geproduceerd, sommige ook in de jaren negentig, maar niks in tweeduizend en ik vroeg mij al snel af waarom dat was. Bij Black Dynamite uit 2009 vond ik het jammer dat er sprake was van een Blaxploitation persiflage en niet van een serieuze miskleun, dus die kon ik niet meerekenen. Ik dacht aan de slechtste films die ik de laatste tijd had gezien en kwam op een lijst films waar The Happening het ultieme dieptepunt van was, maar die films waren niet fout.

Kennelijk is men er niet meer toe in staat om iets fouts te maken. Ik weet nog dat ik na laatstgenoemde film mijzelf oprecht beledigd voelde; dat had niks met humor te maken, dus waar zijn ze, die heerlijke impotentiële meesterwerken als Howling II of Howling III of zelfs Howling IV die allesbehalve iets met het origineel te maken hebben, maar des te leuker zijn om met je vrienden te kijken? Rest mij niks anders dan fanatiek de kringloopwinkels af te speuren naar de foute juweeltjes van weleer of een keer een videotheek aan dvd's te bestellen bij Troma, want ik kan gewoon niet zonder; ik ben fout verslaafd.