movie scene

Is het geen sprookje?

Iedereen kent Roodkapje. Het verhaal van het meisje met haar grootmoeder en de boze wolf die hen allebei wil opeten. Uiteindelijk redt de houthakker hen en leven ze nog lang en gelukkig. Regisseur Catherine Hardwicke (Twilight) maakte van de boze wolf een weerwolf, voegde wat personages toe en de houthakker kreeg concurrentie. Et voilà, zie daar Red Riding Hood.

Potentie
Het lijkt erop dat het team achter Red Riding Hood geen keus kon maken tussen het verfilmen van een oud verhaal of het creëren van een nieuw verhaal, maar duidelijk voor het veilige midden koos. Verschillende elementen doen je hopen op een nieuwe film met potentie. De film speelt zich grotendeels af in het dorp Daggerhorn en het bos daaromheen; beide zijn authentieke en sfeervolle sets. Ze lenen zich prima voor de spanning in de film, vanwege hun onvoorspelbare vormen en hoeken en doornen die overal in terugkomen. Ook de acteurs laten je verwachtingen oplopen met het werk dat ze in het verleden deden. Amanda Seyfriend zette overtuigende rollen neer in Mamma Mia! en Dear John en Gary Oldman is ook niet de minste in de Batman- en Harry Potter-films.

Hoger niveau
Maar bij de bewerking van het sprookje begint het te rammelen. Als maker wil je vernieuwen en het verhaal meenemen naar een hoger niveau, zonder het sprookje te verwaarlozen. Maar diepgang geven blijkt moeilijk. Het betekent in dit geval dat er problemen in het verhaal moeten worden geschreven die in het sprookje niet aanwezig zijn. Zo is Valerie (Amanda Seyfried), die verliefd is op de arme houthakker Peter (Shiloh Fernandez), door haar ouders uitgehuwelijkt aan de rijke Henry (Max Irons). Natuurlijk is liefde vaak een belangrijk element in de film en de makers kozen blijkbaar voor onbereikbare liefde, een klassieke vorm van romance in een verhaal. Maar waar het misgaat is de uitwerking. Nergens wordt echt duidelijk wat de motieven van haar liefde zijn. Waar we het als kijker mee moeten doen, is dat hij jong en spannend is. En waarom willen haar ouders dat ze met een ander trouwt? Het enige argument dat je hoort, is zijn rijkdom en een goede toekomst voor haar.

Wat dus mist, is ontwikkeling van karakters en situaties. Als het verhaal aangrijpender uitgespeeld en verteld zou zijn, heb je als kijker geen seconde tijd om na te denken over het hoe en waarom van een hoop aannames. De vlakheid van de film en de langzame snelheid geven je de ruimte om af te dwalen en kritisch naar het verdere verloop te kijken.

Irritaties
Een aantal scenes in de film geeft de kijker het idee dat hij of zij niet serieus genomen wordt. Zo verandert de poot van een weerwolf, die dominee en weerwolfjager Solomon (Gary Oldman) ooit van een weerwolf afhakte en bewaarde, in de vermiste hand van zijn vrouw, waarna de dominee op wraak zint. De flauwe redenering irriteert en doet kinderachtig aan. Deze verhaallijnen zijn als een snoepje op een schaafplek bij een kind; als kind geloof je dat het snoepje helpt, terwijl het dat niet doet. We zijn alleen geen kinderen meer.

Een ander aspect wat voor continue irritatie zorgt, is bijvoorbeeld het weer. Het is winter en koud, maar niemand lijkt daar last van te hebben. Iedereen loopt in zomerse kleding en Roodkapje ligt aan het eind van de film zelfs naakt met haar redder op de koude grond te rollen. Of neem de net genoemde dominee die met zijn zilveren nagels weerwolven uit kan schakelen. Als dat eerder was gebeurd, had het ons een hoop ellende, mensenlevens en een slechte film bespaard.

Grote ogen
Omdat het verhaal op het sprookje Roodkapje is gebaseerd, voelden de makers de drang alle bekende elementen in de film te verwerken. Dit is funest en sloopt de film. Je kunt Red Riding Hood niet meer serieus nemen als Valerie naast haar oma in bed ligt en ze de bekende woorden spreekt: ‘Grandma, what big ears you have! And what big teeth and eyes you have!’. Het is alsof Catherine Hardwicke zichzelf ook niet serieus nam en tegen wil en dank krampachtig vasthield aan het sprookje, waardoor het alleen maar lachwekkend overkomt.

Conclusie
Naast het gebrekkige scenario vol niet serieus te nemen scenes en ontwikkelingen, is het mogelijk om nog dieper in te gaan op het feit dat Red Riding Hood een slechte film is. Dan zou het camerawerk aan bod komen; hoe er meer dan eens onscherpe beelden tussen zaten. Of het ongeloofwaardige acteerwerk van de medespelers. Of de CGI; hoe dat zo slecht was dat de mond van de wolf niet eens bewoog terwijl hij wel praatte.

Red Riding Hood wil zo graag een mooie, vernieuwende kijk op het bekende sprookje geven. Wat betreft setdressing en kostuums is dat ook zeker gelukt. Maar de nieuwe, verdiepende kijk slaat de plank mis. Uiteindelijk komt het erop neer dat Valerie er helemaal niets meer van begrijpt, terwijl je als kijker door middel van logisch nadenken alles al lang en breed aan ziet komen. Red Riding Hood is als een slecht tentamen, waar je niet voor hoeft te leren, er toch een ruime voldoende voor kan halen en waarbij je de antwoorden op de valreep in de schoot geworpen krijgt.