movie scene
Het laatste filmnieuws bekijk je natuurlijk op MovieScene!
- Recensies » Bioscoop
Hoe komt zoon Brad zover tot het vermoorden van zijn eigen moeder?
Op het eerste gezicht lijkt het erop dat Herzog met My Son My Son What Have Ye Done ons een redelijk normale politiethriller voorschotelt. Een lijk, een verdachte, een gijzeling en een heel korps politiemensen die probeert de verdachte over te halen zonder problemen naar buiten te treden. Maar ja, we hebben hier natuurlijk te maken met Herzog en dat is gewoonlijk niet de man die ons met reguliere spanning wil vermaken. Een kat-en-muis-spel tussen de politie en de verdachte blijft dus uit, want Herzog laat detective Hank Havenhurst (Willem Dafoe) samen met Ingrid (Chloë Sevigny), de verloofde van de dader en Lee Meyers (Udo Kier), de regisseur van een toneelstuk, onderzoeken hoe het zover heeft kunnen komen dat een zoon zijn eigen moeder vermoordt.
Bizarre leegte
Deze ontdekkingstocht zit vol bizarre scènes en gebeurtenissen. Zoon Brad (Michael Shannon) is, sinds hij is teruggekeerd uit Peru waar zijn vrienden dodelijk verongelukten toen ze over een wilde rivier gingen raften, zichzelf niet meer. Stemmen in zijn hoofd, een ontmoeting met God die zou zijn afgebeeld op een pak ontbijtgranen en zijn iets te volledige overgave in een Grieks toneelstuk waarin zijn karakter Orestes uiteindelijk zijn moeder zou doden; het lijkt hiermee zo'n beetje duidelijk wat de oorzaak is van het waarom van Brads daad. Maar de studie naar het wel en wee van hem roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft.
Wie dus hoopt op een duidelijke verklaring van het gegeven, zal Herzogs film moeilijk kunnen verteren. Het genieten zit hem in de beelden. Herzog gebruikt de paranoia van Brad namelijk om prachtig gecomponeerde en poëtische beelden te schieten. Vanonder de garagedeur schuift Brad een draagbaar radiootje naar buiten, waarna detective Hank en collega met de handen omhoog het huis willen benaderen. Gewoon om te zien dat ze geen pistool bij zich dragen, maar door de zware aard van de muziek lijken de beweegredenen van de twee detectives meer op die van twee dominees die Brad willen zegenen.
Regelmatig resulteren deze beelden ook in bizarre situaties. Dat zit hem niet zozeer in wat zien, want al zijn de momenten waarop de personages ineens stilstaan en de muziek van de Nederlandse cellist Ernst Reijseger aantrekt al behoorlijk vreemd, het bizarre gevoel krijgen we het meest doordat het waarom van de uitspattingen van Brad niet of nauwelijks wordt uitgelegd. Zo zijn we de hele film verbaasd over wat Brad uithaalt, omdat we het niet precies kunnen verklaren.
Obsessief
My Son My Son What Have Ye Done bevat mooie en gedenkwaardige beelden vanwege de compositie en de groothoeklens van de camera die het beeld wat vervormt. Toch is de kans groot dat na het zien van deze scènes er een leeg gevoel blijft. Dat komt omdat er weinig samenhang te bespeuren is tussen de verschillende uitspattingen en eigenschappen van Brad. Een flamingo-fetish, geraaskal over God en het geloof, rennende struisvogels en gemijmer over lilliputters, dit alles maakt het moeilijk om iets van een link te leggen tussen deze ingrediënten.
Dat lege gevoel heeft wellicht ook te maken met het feit dat de gekte zich alleen concentreert op Brad en de relatie met zijn moeder, terwijl het karakter van Willem Dafoe veel te weinig diepgang krijgt. Hij speelt louter de goedaardige agent die precies volgens het boekje de naasten van Brad ondervraagt. De film had wat meer dynamiek gekregen als ook het karakter van Dafoe wat obsessieve trekjes had gekregen. Een ongezonde drang een gek als Brad op te pakken, terwijl hij zelf ook niet helemaal in orde is, had bijvoorbeeld een mooie confrontatie kunnen opleveren. Nu blijven de karakters buiten het huis waarin Brad zich schuilhoudt vlak en soms zelfs oninteressant. Wellicht was het Herzog's bedoeling met deze minder uitgewerkte personages het personage van Brad wat meer op te laten vallen, als het verhaal omtrent de geschiedenis van Brad niet goed genoeg is uitgewerkt, vallen die vlakke personages teveel op.
Conclusie
Bizar, zo zijn de scènes waarin Brads persoonsverandering naar voren komt te noemen, omdat het antwoord naar het waarom van de moord na het onderzoek van detective Havenhurst eigenlijk nooit gegeven wordt. Verbazing over wat Brad doet overheerst dus. Van deze mooie sequenties valt echter wel degelijk te genieten door de mooie compositie en de indringende muziek. Ze kunnen echter niet een hele film dragen, hier is de rest van de personages te vlak voor uitgewerkt. Herzog heeft hiermee een film afgeleverd die in principe wel voer is voor de fans van de eigenzinnige regisseur, want kwaliteit zit her en der zeker verstopt in de vorm van de prachtige beelden. Maar als we de film in zijn totaal bekijken, kunnen we niet anders concluderen dan dat dit niet het beste werk is van Herzog.
Ons oordeel:
-
Speelduur:
91 minuten
Tags: Chloe Sevigny, Grace Zabriskie, Michael Shannon, My Son My Son What Have Ye Done, Udo Kier, Werner Herzog, Willem Dafoe
REACTIES
Word lid van MovieScene en blijf altijd op de hoogte van het laatste film nieuws en leuke prijsvragen!
REGISTREREN INLOGGENSHOPTOPPERS
WINNEN
UITGELICHT
BEST GELEZEN
LAATSTE REACTIES
-
ijsmummie
Dat lijkt mij geweldige serie , ik keek ... -
ijsmummie
Wauuuuuw wat veel goeie films zit ertuss... -
ijsmummie
He he eindelijk op bluray , mooi voor mi... -
cobrastyle
😍 -
ijsmummie
Oooo wauw die wil graag zien , ik wist ... -
Puzzcat4life
Omg omg Ik wil zo graag naar Endgame! I... -
cobrastyle
Jaaa tof!
Je bent nog niet ingelogd. Log in of maak een nieuw account om een reactie te plaatsen.
Anoniem Donderdag 14 juli 2011 om 14:43
Ben ik de enige die dit echt een draak van een film vond?
Dit zijn van die momenten waarop ik dan aan mijn eigen intelligentie ga twijfelen omdat de rest van de filmcritici de film geweldig vond. Ik snapte er werkelijk niets van, viel ik slaap bij de prententieuze muziek en vond het absoluut niet spannend omdat aan het begin van de film al duidelijk was wat er was gebeurd. Het hoe en waarom werd inderdaad niet uitgelegd, en daarom bestond de film voor mij alleen maar uit symbolische elementen die vaak te lang duurden en daarom verveelden. De aankonidiging op de website van het Ketelhuis was zoiets als: horrorfilm zonder bloed en ingewanden, maar de enige horror die ik kon ontdekken was die afschuwelijke muziek :D.
Anoniem Woensdag 29 juni 2011 om 16:04
Ben hier echt extreem benieuwd naar. Herzog bewijst keer op keer een fascinerend filmmaker te zijn.
Anoniem Woensdag 29 juni 2011 om 10:36
Meesterlijke film, met name de onderhuidse spanning. Wat in de handen van een gemiddelde regisseur inderdaad tot een saai geheel zou zijn geworden, weet Herzog tot een fascinerend psychologisch portret te maken. Een mooie mengeling van inzicht, kritiek, humor en absurditeit. Gelukkig eindelijk hier in de bioscoop te zien.
Anoniem Vrijdag 24 juni 2011 om 15:41
@Dennis:
NB
Joost schrijft vaak analyserend. Een beetje meer voor mensen die de film al gezien hebben, vind ik dan.
Anoniem Vrijdag 24 juni 2011 om 15:40
@Dennis: Klopt, een erg goede schrijver is hij. Ik heb het met hem persoonlijk ook nog over mijn recensie gehad. Heel verhelderend, zeg maar. Geen idee of hij hier wil schrijven. Hij doet veel elders al. Waarom schrijf jij niet af en toe een stuk? Of ligt jou dat niet zo?
Anoniem Vrijdag 24 juni 2011 om 14:15
@Maarten, is Joost toevallig je broer?
Ik stel voor hem direct tot recensent te benoemen hier. Uitstekend verwoord, met dit soort momenten vind ik het jammer dat videoreviews zich niet lenen voor zulk soort diepgaande uitleg.
Anoniem Vrijdag 24 juni 2011 om 12:01
Het punt is nou juist dat het "hoofd" (lees: de ziel) van Brad, zoals bij van ieder mens, chaos is, dus onverklaarbaar. Dat is een terugkerend thema bij Herzog: de ware chaos laten zien onder de orde die wij overal in aanbrengen. Uit die chaos komt de werkelijke creativiteit, de werkelijke liefde, de werkelijke verlichting voort, maar als ze op de verkeerde manier met die orde wordt geconfronteerd, ontspoort ze naar gekte.
Herzog besteed in deze film enorm veel aandacht aan het protocol volgens welke mensen zich denken te moeten gedragen. Het kopje koffie is een belangrijke clou. Niet alleen wordt de moeder vermoord tijdens een ritueel kopje koffie bij de buurvrouw (Brad moet eerst zijn eigen kop halen voordat hij ingeschonken kan worden - ook zo'n ritueel), maar er is ook een scene waarin de politieman zich uitgebreid verontschuldigt voor het niet inschenken van een kopje koffie voor de twee vrienden van Brad. Dat duurt wel een paar minuten. De agent toont zich er zeer bewust van hoe het hoort.
Ook als Brad met zijn vriendin het ziekenhuis (niet voor niets een militair ziekenhuis: daar is nog meer protocol) bezoekt, is zo'n scene. De bewaker vraagt: wat komt u doen. Brad: ik kom de zieken bezoeken. Dat antwoord is iets dat je logischerwijs komt doen in een ziekenhuis, maar tegelijk is de formulering iets dat gewoon niet voorkomt in het meerkeuzemenu van het protocol van de bewaker. Die weet dan ook totaal niet wat hij aanmoet met Brad.
Een heel belangrijke scene is die waarin Brad besluit niet mee te gaan raften. Dat shot opent met een verwijzing naar Aguirre (ook een film over gekte). Zijn vrienden besluiten iets te doen dat buiten het protocol valt. Je moet eigenlijk niet raften op die rivier in dat seizoen, maar "that's the challenge". Brad besluit niet mee te gaan. Al zijn vrienden komen om, dus het lijkt alsof Brad de juiste beslissing genomen heeft.
Maar dat is niet zo. Juist op dat moment laat hij zich teveel leiden door het protocol. Hij had wel mee moeten gaan. Dat afwijken van het protocol in dit geval de dood had betekent, moet je zien als een filosofisch argument: al dat protocol is om ons niet te hoeven confronteren met onze sterfelijkheid. Maar je kunt pas echt iets betekenisvols doen als je afwijkt van dat protocol en je eigen sterfelijkheid in de ogen durft te kijken.
Het is pas echt duidelijk dat Brad dat in het geheel niet durft als je hem met zijn moeder ziet. Zijn moeder is in de film de ultieme vertegenwoordiger van het protocol, van de "beschaving". Die tergend lange scene waarin ze na het brengen van een glaasje wijn bij Brad en zijn vriendin wacht op een bedankje, is daarin belangrijk.
De verklaring waarom Brad zijn moeder vermoordt, zit hem dus daarin. En ook dat moet je als een filosofisch argument zien: wie zich volkomen onderwerpt aan het protocol van de beschaving, wie niet zorgt voor zijn innerlijke chaos en er geen punt van maakt iets te doen dat buiten die orde valt, ziet zijn innerlijke chaos vroeg of laat veranderen in geweld.
Overigens doet Brad uiteindelijk juist wél iets dat buiten de orde van de dingen valt: hij hangt een basketbal in een boom. Met de belachelijke hoop dat die door een toekomstig basketbal-ster wordt meegenomen. Of dat gebeurt valt te bezien. Iemand maakt een foto van het mooie beeld dat die bal oplevert. En een kind neemt de bal mee. Wordt hij een basketbal-ster? Niemand weet het. Maar wat zeker is: er gebeurt wat. Voor het eerst in de film, inderdaad.
Voor dit alles moet je dus wel op een andere manier kijken. Je moet je niet identificeren met een van de personages - iets dat we door alle amerikaanse films misschien een beetje teveel gewend zijn. Brad is natuurlijk een bad guy, en in die zin kun je de film met Dexter vergelijken. Maar de makers van Dexter maken er een punt van de kijker zich toch te kunnen laten overgeven aan het hollywood-cliché van je met de hoofdpersoon te kunnen identificeren. Herzog doet dat niet. Die vertelt gewoon een verhaal.
Anoniem Vrijdag 24 juni 2011 om 09:24
We zijn het wel vaker oneens heb ik al gemerkt. Zoals jij wel wat uit het hoofd van Brad hebt kunnen halen, vond ik die sequenties dus maar weinig onderhoudend. Toch kan ik ook wel iemand zijn die van alles uit dit soort beelden haalt. Weinigen die bijvoorbeeld de film HOTEL van Mike Figgis goed vonden. Ik wel. Ook een film die misschien nog wel veel bizarder is dan menig Herzog films. En volgens velen dan ook veel te chaotisch. Ik genoot er van. Twee keer.
Maar hier dus niet. Tenminste, ik vond de beelden mooi en ze zijn ook zeker te genieten, maar zodra we weer voor het huis van die Brad stonden en we die personages (met name die van Dafoe) bezig zagen merkte ik dat ik eigenlijk na elke vraag van Dafoe geen stap verder kwam. En na elke uitleg/flashback dus ook niet. Mooie beelden dus, maar een leeg gevoel, zoals ik al beschreef.
Over onenigheid gesproken, ik ga alvast wat zeggen over Cannibal Holocaust, maar niet hier. Dat is off topic.
Anoniem Vrijdag 24 juni 2011 om 01:51
De verklaring wordt geleverd op een manier zoals die in het hoofd van Brad's personage zit, en dat is uitzinnig en briljant gedaan en komt wat mij betreft erg dicht bij de realiteit. Dafoe's personage is totaal onbelangrijk en slechts een invalshoek voor de spanningsboog, de aandacht die deze krijgt is meer dan voldoende. Ik zou zeggen; gewoon nog een keer kijken wanneer hij in de bios draait, dat werkte bij mij ook veel beter. Ik durf hem zelfs de volle 5 sterren te geven.