movie scene

Samen met zijn roedel wapenexperts en vechtersbazen moet de nagenoeg onoverwinnelijke Callan mooie dames én de wereld zien te redden. Gelukkig heeft hij zijn magische Keltische kruis mee. 

Lang geleden zijn er een aantal families aangewezen om de wereld te beschermen. Zij kregen grote kettingen met magische krachten, waardoor deze strijd vergemakkelijkt werd. Die kettingen en krachten waren nog steeds rond en Callan (Brian Austin Green) bezit er één van. Zo lang hij zijn Keltische kruis om z’n nek heeft, is hij praktisch onoverwinnelijk.

Normaal gesproken heeft Callan vooral last van Erlik (Michael Clarke Duncan), de vaste boef in Los Angeles en omgeving. Maar deze keer heeft Erlik een ‘partner’ in crime: de Viking Gunnar, die gezegend is met het eeuwige leven en daarom (maar om dat allemaal uit te leggen...) de wereld wil vernietigen.

Callan komt niet alleen
Dat moet Callan natuurlijk voorkomen, zeker wanneer zijn nieuwe vlam ontvoerd wordt door het criminele koppel. Hij staat er niet alleen voor. Sterker nog, hij wordt omringd door een tamelijk grote bende wapen- en vechtexperts die allemaal met twee statements worden geïntroduceerd: naam en de functie, beide onorigineel. Om dat laatste ben je bijna blij, want de introductie gaat met zo’n hoog tempo dat het nauwelijks te volgen is.

Prima acteurs
Aan de toon is het al te merken: Cross is geen kunststukje. Des te opvallender is de groep acteurs die zijn of haar vingers aan dit project heeft gebrand; C. Thomas Howell, Vinnie Jones, Michael Clarke Duncan, Jake Busey, Tom Sizemore en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Allemaal zijn ze, op hun eigen manier, prima acteurs zolang ze ergens mee kunnen werken. Het verhaal, script en regiewerk geeft hun dat niet.

Zo wordt in de eerste minuten een dokter (Robert Carradine) bij een patiënt weggestuurd door een agent. Daar is hij niet blij mee en loopt als een klein kind naar de deur, maar deze gaat hij niet door voordat hij met gebalde vuist een kinderlijke sneer naar de agent maakt. Hier had regisseur Patrick Durham even moeten zeggen dat het over moest.

Dubbele diensten
Debuterend scriptschrijvers Patrick Durham (tevens de regisseur), Jonathan Sachar en Tanner Wiley draaien allemaal dubbele diensten. Zij duiken alledrie ook op als personage. Misschien dat deze acteerambities zwaarder wegen dan hun wil om een mooi verhaal te vertellen, want dat blijft hangen op een samenraapsel van ideeën en gegevens die succesvol waren in andere films. Het bovennatuurlijke, superhelden, actiescènes, hoog tempo à la Guy Ritchie, godenzonen en meer worden kundig om zeep geholpen door het beroerde regiewerk en verhaal.

Wel wat aardige dingen
Is er dan werkelijk níets goed aan Cross? Heel weinig in ieder geval. Het comicbook-intro is leuk gedaan, de teksten die in beeld zijn verwerkt (locaties, namen etc.) zijn aardig, voor een low-budget straight-to-dvd zien de effecten er nog behoorlijk goed uit, maar nergens blinkt het echt uit. Wel jammer, want ergens, diep verborgen, heeft het geheel wel potentie. En hoe lachwekkend het allemaal bij vlagen is, echt vervelend wordt het niet.

Extra’s
Naast twee verplichte nummertjes (audiocommentaar van de regisseur en deleted scenes) zijn er twee - op papier - interessante extra’s te vinden: een alternatieve opening en een alternatief einde. Dit belooft heel wat, maar valt bij het bekijken vies tegen. Het alternatieve einde is niet écht een einde, maar meer een andere take van precies dezelfde scene tegen het einde van de film. Het alternatieve begin is een animatic, een stap in het productieproces net ná het storyboard. Leuk om een keer te zien bij bijvoorbeeld een Disney-film, maar behoorlijk oninteressant voor Cross.

Conclusie
Kortgezegd: Cross is geen beste film. Tussen het slecht uitgewerkte verhaal, de beroerde regie, het lage budget en de bergen personages zit ergens wel potentie, maar wel diep weggestopt. Waarom er min of meer grote namen meededen met dit project blijft een raadsel, want het is volledig terecht dat deze film de bioscopen niet heeft gehaald.

Extra's:

Te koop vanaf 3 augustus 2011.