movie scene

Een eenzaam en zielig meisje legt contact met vreemde wezentjes die niet willen spelen, maar uit zijn op haar tanden en botten.

Blackwood Manor is niet een huis dat je tegenkomt in een strak gemodelleerde Almeerse nieuwbouwwijk. Het is met recht spookachtig te noemen. Dat heeft het niet alleen aan zijn griezelige buitenkant te danken, maar ook aan het voorval dat er minstens een eeuw geleden heeft plaatsgevonden. Eigenaar en tevens kunstenaar Emerson Blackwood resideerde er met zijn zoon. Toen laatstgenoemde plotseling verdween, sloot Blackwood zich op in de mysterieuze kelder onder het huis. Daar, in de donkerste laag van het spookslot, bevonden zich kleine duivelse wezens die de zoon van Blackwood te grazen hebben genomen. Wanhopig door het verdwijnen van zijn zoon was hij bereid om alle wensen van de wezens in te willigen. Dit waren, zoals te verwachten bij dit soort fantasiefiguren, niet bepaald de makkelijkste wensen. Zo leefden zij van kindertanden en –botten en verzochtten ze Blackwood dan ook vriendelijk doch dwingend om hen daarvan te voorzien. Maar omdat de wezens de enige zoon van Blackwood al te pakken hadden, faalde hij erin hen te geven wat zij wilden en uiteindelijk werd ook van Blackwood nooit meer iets genomen. Nu, ruim een eeuw later, betrekt architect Alex Hurst (Guy Pearce) het spookhuis met zijn vriendin Kim (Katie Holmes) en zijn dochter Sally (Bailee Madison). Wanneer Sally hun nieuwe onderkomen verkent, merkt ze al snel dat ze niet de enige bewoners zijn van Blackwoord Manor.

"Sallleee"
Ieder kind heeft wel een jeugdherinnering aan zijn favoriete horrorfilm. Bepaalde uitspraken of kenmerken van zo’n film blijven je dan je hele leven bij. Niemand zal "I see dead people" of "Redrum" vergeten na het zien van The Sixth Sense of The Shining. Guillermo del Toro’s horrortrauma ontstond na het zien Don’t be Afraid of the Dark in 1970. De naam "Salllleeee" vergat hij na het zien van deze film nooit meer. Vanwege deze ervaring besloot hij zijn jeugdtrauma te verwerken in het herschrijven van Don’t be Afraid of the Dark. Het ontstaansproces van de film nam bijna 16 jaar in beslag. Tussendoor schreef Del Toro ook nog het geprezen Pan’s Labyrinth, de Hellboy reeks en momenteel legt hij zich toe op de scripts van The Hobbit. Del Toro weet in ieder geval hoe een pen en een camera te hanteren, hij regisseerde zelf ook een aantal films. Voor Don’t be Afraid of the Dark zocht Del Toro naar een artistieke regisseur. Troy Nixey is al jaren een gelauwerd comic-book artiest, hij werkte onder andere aan Batman en Only the End of the World Again. Del Toro, een fan van zijn werk, was ervan overtuigd dat Nixey de gitzwarte fantasiewereld kon combineren met de dagelijkse belevingswereld van een kind. Hij maakte hiermee een gedurfde keuze gezien het feit dat Nixey nog helemaal geen enkele regie-ervaring had. En zonder die ervaring zou de film best wel eens helemaal nix(ey) kunnen worden.

Kutkind
De mensen die verschijnen in horrorfilms zijn doorgaans geen gymnasiumklanten. Omdat ze een beetje dom zijn en omdat het waarschijnlijk in het script staat, doen ze dingen die wij (normaal denkende mensen) nooit zouden doen, zoals naar het gevaar toegaan in plaats van weglopen. Als zij die dingen niet zouden doen, dan was er natuurlijk geen spannende bloed- en vleesjacht om naar te kijken, maar sommige figuren slaan te ver door in hun domheid en dan wordt een film irritant. Dit is helaas ook het geval bij Don’t be Afraid of the Dark. De grootste rol is weggelegd voor de kleine Sally. Helaas is dit een echt kutkind. Met een chagrijnige plofkop en de armpjes demonstratief over elkaar speelt ze tijdens het eerste kwartier van de film de rol van het ongewenste kind. En wat doen zielige ongewenste kinderen? Die gaan op zoek naar vriendjes die wel aardig voor ze zijn. Dat die vriendjes in een hermetisch afgesloten aspijp in de kelder van haar huis zitten, weerhoudt haar er niet van om contact met hen te leggen. In mijn herinnering is een normaal kind al bang bij het aanhoren van hevige rukwinden tijdens een mistige novemberavond. Maar aangezien Sally geen normaal kind is - ze speelt immers in een horrorfilm - deinst zij nergens voor terug. Het irritante gehalte van de film stijgt nog verder vanwege de slecht uitgewerkte en ééndimensionale karakters. Het meisje dat Sally speelt zal vast een goede actrice zijn, maar ze overdrijft in het neerzetten van een ongelukkig kind. Ook Guy Pearce, normaal gesproken best een fijne bezienswaardigheid, speelt te veel de ‘ ik-heb-het-te-druk-voor-mijn-kinderen vader’. Katie Holmes speelt eigenlijk geen rol van betekenis.

Graphics
Bovenstaande gebreken zijn vooral te wijten aan slechte regie. Nixey had zijn karakters meer de ruimte moeten geven, zeker gezien het talent van Pearce en de jonge Madison. In dat geval had men nog een beetje sympathie voor de personages kunnen krijgen. Waar nog wel enige sympathie voor op te brengen valt, zijn de graphics en settings. Het spookhuis en het interieur zijn gedetailleerd uitgewerkt en geven een onbestemd gevoel. Ook de tekeningen die Blackwood en Sally maken, zien er angstaanjagend uit.

Conclusie
Je kunt gemakkelijk verliefd worden op het uiterlijk van deze film, maar zodra je kennismaakt met het innerlijk is de lol er snel vanaf. Nixey heeft met deze film bewezen dat hij vooral op visueel gebied flink wat in zijn mars heeft, maar het regisseren van echte acteurs in plaats van getekende stripfiguren lijkt hem moeite te kosten. Het onbestemde gevoel dat past bij een horrorfilm is bij vlagen aanwezig, maar de ergernis voor de oppervlakkige karakters overheerst. Deze 'niks' film doet de naam van de regisseur dan ook eer aan.