movie scene

Wat hebben Nova Zembla en The Thing prequel met elkaar gemeen? In ieder geval niet de motivatie om een briljante film te maken.

Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en films. Waar hij meer van houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.

De afgelopen maanden konden we kiezen uit twee diepgevroren films van Nederlandse regisseurs. De eerste raadt natuurlijk iedereen die niet onder een steen leeft: Nova Zembla, de koude blockbuster van Reinout Oerlemans annex softporno van Doutzen Kroes (want in het Nederland van de Gouden Eeuw kleedden domineesdochters zich altijd als prostituees). De tweede kost je waarschijnlijk een bezoekje aan IMDb: de kille The Thing prequel op de John Carpenter remake uit 1982, geregisseerd door Matthijs van Heijningen Jr.

Beide films zag ik in dezelfde week en het leek me meteen een leuk idee om ze te gaan vergelijken, aangezien ze allebei in essentie om overleven in de poolgebieden en de interactie tussen steeds paranoïde wordende mensen gaan. Nu de materie wat langer in m’n hersenpan heeft kunnen borrelen, merk ik dat er ook een aantal interessante filmlessen uit te putten zijn.

Geen van beide films is bijzonder goed, maar ik zou zeggen dat Nova Zembla toch de betere prent is. Waarschijnlijk is dat deels ongemaskerd chauvinisme, want Nederlandse films met dit soort ambitie moeten simpelweg vaker gemaakt worden, willen we relevant blijven. Maar tussen het zwak geschreven script, de naïeve personages en het jaren ’50 gebruik van 3D door, sprong er regelmatig een vonk van Oerlemans’ enthousiasme op mij over. Met name de door velen zo gevreesde ijsbeerscènes vond ik kundig gefilmd. Je ziet het nepbeest zelden in het volle licht, maar voldoende om een paar erg spannende momenten te creëren. Zo verwierf een van mijn favoriete films, Jaws, ook zijn roem!

Robert de Hoog (links) en Reinout Oerlemans

Maar ik begrijp dat deze argumenten ook allemaal door blind chauvinisme beïnvloed kunnen zijn. Laat me daarom even zeggen dat ik geen enkel (televisie)interview met Reinout Oerlemans of een acteur uit Nova Zembla heb gezien. Ik ben er slechts enkele keren langs gezapt, niettemin ging ik enthousiast naar de bios. Hetzelfde gold echter ook voor The Thing, want de jaren ’80 versie is, net als Jaws, één van mijn persoonlijke favorieten.

Wie een beetje bekend is met de horror ziet de bui waarschijnlijk al hangen. De reden waarom ik The Thing minder vind dan Nova Zembla is omdat de regisseur lui overkomt. Het monsterlijke ruimtewezen wordt al op een kwart van de film getoond in glorieuze PlayStation 3-graphics! Daar kunnen die animatronics van Carpenter natuurlijk niet tegenop, waar met bloed, zweet en tranen aan gewerkt is om ze zo realistisch mogelijk te maken in tweeënhalve scène! En voordat je het vraagt: het verschil in budget tussen beide films (volgens IMDb) is omgerekend iets meer dan 20 miljoen dollar. Zelfs met het uitgeven van wereldwijde licenties houdt je dan alsnog flink wat meer cash over dan Oerlemans.

Matthijs van Heijningen Jr.

Het gebrek aan ambitie van Van Heijningen in dit project werd voor mij pijnlijk duidelijk toen ik een interview in NRC Handelsblad las. Daarin werd hij geciteerd liever een nieuwe zombiefilm te maken in de stijl van George A. Romero (Army of the Dead). De economie nam echter een duik dus moest hij z’n zinnen zetten op een The Thing-prequel. De niet malse kritieken vanuit Amerika voor zijn eindproduct vond hij eigenlijk wel terecht. Zoiets zeg je niet als regisseur als je trots bent op je film!

Maar voor één ding geef ik hem complimenten ten opzichte van Reinout Oerlemans: zijn vrouwelijke ster is Mary Elizabeth Winstead. Persoonlijk vind ik haar qua schoonheid niet onderdoen voor Doutzen Kroes, maar Van Heijningen legt hier geen enkele keer schaamteloos de nadruk op. Jammer alleen dat hij verder ook helemaal niks met haar personage doet… of de hele film.