movie scene

Een fotograaf legt gedurende enkele dagen het reilen en zeilen van de Parijse zedenpolitie vast. Kinderverkrachting en ontvoering zijn aan de orde van de dag.

In Polisse maken we kennis met een tiental rechercheurs die werkzaam zijn bij de afdeling zedenzaken van de Parijse politie, een verhaal dat gebaseerd is op waargebeurde incidenten. Joey Starr (een rapper die bekend staat om zijn haatgevoelens tegen de politie) vertolkt als Fred een gevoelige agent met een kort lontje. Hij heeft een groot hart voor de zaak, maar verwaarloost zijn relatie. Hij begint een affaire met fotograaf Melissa (gespeeld door Maïwenn Le Besco, tevens de regisseur van de film en ook deels verantwoordelijke voor het verhaal) die net als Fred in een diep dal zit. Karin Viard (Delicatessen) komt in beeld  als de instabiele agente Nadine die in een scheidingsprocedure zit en samen met Iris (Marina Foïs, 22 Bullets) een partnerkoppel vormt. Iris heeft echter haar eigen problemen. Door haar anorexia is het moeilijk om met haar partner een kind te verwekken. Het andere rechercheurspaar wordt gevormd door de soms ongelukkige ogende Chrys (Karole Rocher, Stella) en Matthieu (Nicolas Duvauchelle, Inside) die heimelijk verliefd is op zijn partner. Bijrollen zijn er voor de noeste Sue Ellen (Emannuele Bercot, medeschrijfster van de film), Frédéric Pierrot als de morele leider Baloo en Naidra Ayadie die de onverwoestbare Nora speelt.

Gefragmenteerd
Met de bovenstaande explosie aan acteurs heeft Maïwenn ruim twee uur nodig om haar gefragmenteerde verhaal in beeld te brengen. Polisse is een collage waaruit niet per sé een moralistische boodschap valt te destilleren. Het  aanvankelijk willekeurige karakter van de film draagt bij aan de geloofwaardigheid van het verhaal. De rechercheurs hebben moeite om hun eigen leven op orde te brengen, doordat hun baan regelmatig traumatische ervaringen oplevert. Een exemplarische situatie is een Afrikaanse moeder die na zes maanden op straat een slaapplek eist. De zedenafdeling moet onderdak voor haar vinden, anders staat ze haar zoontje af. Na een lange zoektocht zijn we getuige van de moeder die het hazenpad kiest en Fred die zijn emoties probeert te bedwingen en het hysterische achtergebleven jongetje moed inspreekt. Een ander ontroerend fragment is een inval in een Roemeens kamp waar kinderen worden uitgebuit. Eén voor één worden ze in bussen gezet naar pleegtehuizen.

Trauma
Verwacht in Polisse baby’s die worden ontvoerd door junkies, opa’s  die hun kleinkinderen misbruiken, huisvrouwen die hun kleintjes betasten en een abortus na een verkrachting. Allemaal indringende en verstorende situaties waarin regisseur Maïwenn je een naar gevoel bezorgt. Deze wreedheden worden afgewisseld met opmerkelijke scènes waaronder het fragment waarin het team na een succesvolle dag een kroeg bezoekt. Ze hebben dringend ontspanning nodig en het dansen en springen lijkt op zelftherapie. Gedurende de film zien we het alcoholmisbruik van de rechercheurs, als compensatie voor de ellende die ze meemaken. Maïwenn toont het idealisme van deze agenten, die alleen op die gronden zo’n functie kunnen uitoefenen en daar veel voor moeten opofferen.

Conclusie
Polisse is geen film voor mensen met een zwakke maag, maar kan daarentegen zelfs dienen als studieobject in de psychologie en traumaverwerking. De acteurs hebben hun onderzoek gedaan en dringen je ziel binnen. Het waargebeurde aspect is hier van belang. Het Filmfestival van Cannes heeft geen fout gemaakt door Polisse de juryprijs toe te kennen. Het is echt één van de beste films van de laatste tijd.