movie scene

Een zeldzaam zinnelijke beleving van Nederlandse bodem.

170 Hz gaat over Evie en Nick, twee verliefde tieners die doof zijn. Regisseur Joost van Ginkel maakt van die verliefdheid een bijzondere zintuigelijke beleving. De camera komt Evie (Gaite Jansen) en Nick (Michael Muller) bijna letterlijk op de huid. We zien ze zo dichtbij als een geliefde: ons hele beeld bestaat regelmatig uit een omhoog kijkend oog, een rillende buik, een kloppende ader in het kuiltje van een vrouwenhals. Het gebrek aan taal is dan ook geen gemis in de film. “Als je de taal weghaalt, dan focus je onvermijdelijk op het voelen”, zegt Van Ginkel. Die manier van filmen maakt 170 Hz bijzonder geschikt voor de bioscoop.



Wonen in een waterkoker
170 Hz gaat dus over de bijna obsessieve liefde tussen twee tieners. Evie woont met haar ouders in een enorme betonnen waterkoker ergens in het bos – zo’n designvilla waar de bewoners van buitenaf in te zien zijn. Nicks ouders hebben een klassiek landhuis met een cirkelvormige oprit. De tieners komen materieel gezien dan ook niets tekort. Maar Nick heeft een geheim, ook voor Evie. Als de recalcitrante tiener bij haar ouders komt eten, valt hij niet in de smaak bij haar vader. En Evie denkt dat hij daarom met haar wil weglopen. Nick neemt haar stiekem mee naar een oude Russische onderzeeër, een geheime plek die ervoor moet zorgen dat ze altijd bij elkaar kunnen blijven. Maar tijdens hun ideaal bedoelde verblijf in die kleine ruimte komt Evie er langzaam achter dat Nick anders is dan ze in haar verliefdheid had gedacht.

Suggestie
Alhoewel 170 Hz prachtig is gefilmd, is Nicks probleem bijna clichématig. Dat is jammer, want de manier waarop Van Ginkel het filmt, is juist subtiel. Nederlandse films staan erom bekend dat ze niets verbloemen wanneer het om seks en geweld gaat, maar Van Ginkel gebruikt de ouderwetse kracht van suggestie. Dat is prettig om naar te kijken. Maar door de sombere muziek is de afloop geen verrassing. In Zand, z’n korte debuutfilm, zien we beter wat Van Ginkel kan. Zand springt op dezelfde manier heen en weer tussen heden en verleden maar heeft een emotionele impact die de speelfilm mist. Jack Wouterse vertolkt daar op weergaloze wijze de pijn van een ‘dwaze vader’.



Vloeibaar
Een andere overeenkomst tussen Van Ginkels films is z’n beeldspraak met vloeibare media.  In 170 Hz heeft water een bijzondere lading. De film begint in het water en eindigt zo. In z’n belangrijkste droom zwemt Nick onder water en probeert Evie hem het donker in te lokken. “Water is fascinerend, omdat je vrij bent in het water en erin kan verdrinken”, zegt Van Ginkel. Door die herhaling krijgt het water een bijna symbolische lading. In Zand laat hij de belangrijkste gebeurtenissen zich afspelen in het zand.

Conclusie
De film 170 Hz komt in de bioscoop heel goed tot zijn recht doordat de camera de hoofdpersonen dicht op de huid zit. De afwezigheid van gesproken taal geeft de film een bijzondere dimensie, en het is een prettig on-Nederlandse Nederlandse film. Helaas ontkomt de film niet aan een cliché-matig verloop van het verhaal. Zijn grootste verdienste is dat hij je uitnodigt om naar de korte debuutfilm van deze regisseur te kijken: Zand.