movie scene

MovieScene redacteur Max Davidse interviewde in hotel The Grand in Amsterdam Malik Yoba (MY) en Azita Ghanizada (AG) over de onlangs in Nederland verschenen serie op SyFy: Alphas.

Hoe is het om op promotie te zijn voor deze nieuwe serie?

AG: Ontzettend spannend, ten eerste is het waanzinnig dat de serie nu ook in Nederland uit gaat komen. We hebben een wereldwijde push gedaan. In diverse landen wordt de serie al getoond en om die dan zelfs hier in Nederland, waar jullie zoveel leuke sci-fi series hebben als Being Human en Sanctuary. Het is dus geweldig dat Alphas hier ook gaat komen. Hopelijk wordt het een publiekstrekker voor het netwerk.

 

De show is natuurlijk al bezig in Amerika.

MY: Ja, dat klopt, we hebben het eerste seizoen afgerond.

 

Wat vinden jullie zelf van de serie? Het deed mij in eerste instantie gelijk denken aan Heroes.

AG: De show verandert vanaf het begin wat je wel al hebt gezien. Het verandert van een slimme, grappige show, die misschien wat invloeden heeft van een Fringe of X-Files of Heroes en wordt echt een op zichzelf staande serie. Het is snel, sexy en je volgt als het ware een familie die niet helemaal lekker in elkaar zit. Een familie met leden die vreemde krachten hebben, maar die nog niet echt weten hoe ze die moeten gebruiken. Ze weten eigenlijk helemaal niet wat ze doen en of ze Dr. Rosen kunnen vertrouwen. Langzaam maar zeker kom je erachter waar deze familie terecht komt. Je weet niet wat er met ze gaat gebeuren. Blijven ze leven, gaan ze dood, komen ze in de gevangenis terecht? Wat gaat er met hen persoonlijk gebeuren? Je weet het gewoon niet en het wordt een soort reeks met cliffhangers, waardoor je aan het einde van de aflevering het liefst verder wil gaan en aan het einde van het seizoen kun je niet wachten op het nieuwe seizoen.

MY: En het mooie is, dat we al weten dat we een tweede seizoen gaan draaien.

 

Wat is de kracht van jullie personages? Wat vinden jullie hun sterke of zwakke punten?

MY: Ik heb geen zwakheden (lacht). Mijn personage heeft als kracht dat hij zijn lichaam kan vol laten lopen met adrenaline om hem snelheid en kracht te geven. Het nadeel hiervan is dat hij ook last kan krijgen van adrenaline vermoeidheid. Daar leert hij mee omgaan. Hij wist helemaal niet dat hij deze eigenschap had. Daar komt hij eigenlijk achter puur doordat hij steeds dingen breekt. In zijn rol als FBI agent wordt hij naar een dokter gestuurd, David, en die helpt hem zijn krachten te begrijpen. Deze dokter raadt bijvoorbeeld het drinken van thee aan, iets wat je me dus ook veelvuldig ziet doen in de serie.

Dat was ook wel erg cool aan de serie. Als de conditie eenmaal bekend was, konden we kijken wat we daar dan aan toe konden voegen. Net als thee,  yoga en dat soort zaken, dat zijn behandelingen die doktoren daadwerkelijk aanraden, dus dat voegden we dan toe als onderdeel van het personage. Hij probeert dus kalm te blijven onder stress en is bang om zich met zijn vrouw bezig te houden, die graag een kind wil. Hij weet natuurlijk niet zeker of hij daarmee dat gen zou overdragen op het kind. Dat maakt het ook interessant Je noemde eerder Heroes, maar we zijn geen Heroes. We zijn mensen, die een eigenschap hebben, die gebaseerd is op wetenschappelijke zaken.
 

AG: We zijn anti-helden, een soort sociale mislukkelingen. We weten ook eigenlijk helemaal niet waar we mee bezig zijn. Dat is denk ik ook wel het grappige er aan. Wat Rachel betreft, zij is erg slim en houdt van haar baan, omdat dat één van de eerste plekken is waar ze helemaal op haar plaats is. Haar familie had een enorme impact op hoe ze haar krachten zag, tot ze Dokter Rosen en de andere Alpha's ontmoet. Ze zag haar krachten eerder als een negatief iets, omdat mensen zo reageerden wanneer ze haar zintuigen als geur en gevoel gebruikte. Eten was iets heel zwaars voor haar, aangeraakt worden was vervelend, een jongen zoenen in de speeltuin was als een verschrikkelijke ervaring voor haar. Dus als ze daar overmatig op reageerde, dacht haar familie dat ze ernstig ziek was. Pas door het ontmoeten van Dokter Rosen en de Alpha's komt Rachel er achter dat er ook mensen zijn die haar krachten leuk vinden.

Ze zijn nuttig en daardoor voelt Rachel zich gewenst en wil ze er de hele tijd zijn. Ze wil helpen, ze wil leren en wil heel graag die misdaden oplossen. Daarin is ze naïef over wat ze doet en ervaart omdat het altijd situaties van leven of dood zijn. Dus haar naïviteit is haar zwakte, maar ook het feit dat als ze één zintuig gebruikt, de andere het af laten weten. Ze leert nog hoe ze die krachten snel moet gebruiken, of snel tussen die krachten moet wisselen. Tegelijkertijd probeert ze ook te leren om ze uit te zetten, zodat ze misschien toch een normale relatie kan hebben. Je leert haar dus kennen op het moment dat ze leert hoe ze ermee om moet gaan, hoe ze ze moet beheersen in plaats van dat haar krachten haar beheersen. Dat is een heel tof moment.

 

Dat zien we al vrij snel wanneer ze in een huis onderzoek doet.

AG: Absoluut, en je hebt nog maar de eerste twee afleveringen gezien, dus ik kan je vertellen dat dat nog gaat verschuiven. We hebben allemaal met Dokter Rosen gewerkt om te leren hoe we onze krachten gebruiken, we worden sneller, we worden scherper, leren hoe we onze krachten aan en uit kunnen zetten, hoe we ze bij een missie kunnen gebruiken. We worden continue in gevaarlijke situaties geplaatst, waar we ook andere, slechte, Alpha's tegenkomen. We werken ineens voor een overheidsorganisatie, terwijl we kort daarvoor nog in hele alledaagse omgevingen zaten. De enige met wat training op dat gebied is het personage van Malik (Harper), en Hicks was een militair, Ryan is autist. Kort gezegd, je kunt eigenlijk geen ergere groep mensen bij elkaar zetten om misdaad te bestrijden. We zijn echter de enigen die het kunnen, door onze unieke eigenschappen.

 

Je moet als het ware alle krachten samen voegen om echt effectief te zijn?

AG en MY: Precies, zonder elkaar zijn we niets waard.

 

Is dit een enorme stap voorwaards in je carriere Azita? Je had al wel wat series waar je steeds één aflevering in meedeed, maar nog geen echt grote rollen, toch?

AG: Fingers crossed. Het is een gigantische stap om een van de belangrijkste rollen te spelen in een nieuwe serie die als het aan het netwerk ligt, heel erg groot gaat worden, maar het is altijd afwachten hoe de serie ontvangen wordt. Er zitten zoveel gerenomeerde acteurs in waar ik van kan leren, zoals David die genomineerd is voor een Oscar. Wat het met acteren is, is dat het voor iedereen anders is. Iedereen is op zijn of haar eigen reis met allerlei bochten. Een soort reizend circus. Je bent altijd aan het reizen en weet nooit precies waar je heen gaat. Je bent blij dat je werk hebt en kunt dus ook maar beter zorgen dat je goed voorbereid ten tonele komt. Wat mij persoonlijk betreft leg ik niet al mijn hoop in deze show. Als het niet lukt, ben ik klaar om verder te gaan, want daar ben ik aan gewend. Dat is gewoon mijn mentaliteit als actrice. We hopen uiteraard dat het een wereldwijde hit wordt, en ik denk dat het wel de elementen heeft om dat ook te gaan worden.

 

Jou kent iedereen natuurlijk wel van Cool Runnings en series als New York Undercover.

MY: Voor mij is dit de achtiende serie. Mijn grote stap voorwaarts was New York Undercover en dat was achtien jaar geleden. Die serie veranderde mijn leven echt, maar ook dat was maar één stap in een voortdurend veranderende carrière. Mijn eerste film maakte ik in 1989 dus ik ben alweer een tijdje bezig. Ik word wel helemaal blij voor Azita, want voor haar is dit wel de eerste show. Het is ook opwindend om er aan herinnerd te worden hoe het was om de eerste show te doen, waarin alles nog vers is. Voor mij is dat helemaal anders. Ik heb weer andere doelen. Ik vind de show geweldig en ik vind het geweldig dat mensen die er naar kijken dat ook vinden. Wat ik ook gaaf vind, is dat we leven in een tijd waar het mogelijk is om veel meer interactie te hebben met de fans. Vanavond komen er ook fans die mij al mijn gehele carrière volgen. Dat vind ik waanzinnig en daar word ik heel gelukkig van. Vroeger hadden wij die mogelijkheden niet. Ik herinner me nog dat ik in 1996 voor New York Undercover naar Kaapstad ging en dat daar een 65-jarige blanke vrouw op me afkomt die me verteld dat haar 13-jarige kleinzoon op mij wil lijken. En dat is bijzonder omdat die show toen allang was afgelopen. Vroeger gebeurde dat niet. Mensen hadden helemaal geen zin om naar je te luisteren, want je was slechts de acteur. Als je ziet hoeveel tijd, moeite en geld er in een dergelijke serie gestoken wordt is het mooi dat er dan ook een kans wordt gegeven aan zo'n serie om te slagen.

 

SyFy wil, als ik het goed begrepen zorgen dat dit iets vergelijkbaars wordt als Warehouse 13. Klopt dat?

AG: In cijfers, absoluut. De series zijn namelijk niet te vergelijken wat betreft onderwerp. Alphas is heel duister - al is het soms grappig - waar Warehouse 13 veel grappiger is. Warehouse 13 was, en is volgens mij nog steeds, de best bekeken serie op SyFy, wat een bewijs is dat de toegewijde cast en crew het goed doet. Wij hopen dat we daar een balans in kunnen vinden en net als Warehouse 13 een volgende publiekstrekker kunnen zijn voor het netwerk.