movie scene

Als mijn ouders dood zijn, eet ik alleen nog maar Nutella.

Fantaseerden we als kind niet allemaal wel eens over wat we zouden doen als onze ouders dood zouden gaan? De negenjarige Rachel (Juliette Gombert) zou dan alleen nog maar Nutella eten. Logisch, zij heeft een overbezorgde moeder (Agnès Jaoui) met alternatieve opvattingen. Rachel mag geen ‘chemische rommel’ eten en het lidmaatschap van de Barbieclub is verboden omdat dat ‘lichtzinnige poppen zijn die gemaakt worden door weeskinderen die slachtoffer zijn van de mondialisering’.
 
Psychologe
Rachel slaapt met haar grootmoeder op één kamer, een eigenzinnige vrouw met veel make-up en Joan Collins haar (Judith Magre). Rachel moet in de gaten houden of oma nog leeft en neemt deze taak heel serieus. Al met al is het niet gek dat Rachel zwaar op de hand is. Als zij wekenlang met haar schooltas op haar rug slaapt omdat ze bang is te laat te komen voor de eerste schooldag, besluit haar moeder haar naar de psychologe Madame Trebla (Isabella Rossellini) te sturen. Op school maakt Rachel maar moeilijk contact met de andere kinderen. Ze is verlegen en zegt altijd net de verkeerde dingen. Maar dan wordt zij hartsvriendin van klasgenootje Valérie, in alles haar tegenpool: sociaal handig en voor niemand bang. Rachel wordt hierdoor zelf ook wat brutaler en begint zich voorzichtig aan los te maken van haar ouders.



Lichtvoetig
Samen rebelleren tegen je ouders en de leraren, geheimpjes delen en giechelen over schunnige grappen: Du Vent dans mes Mollets weet op aanstekelijke wijze de belevingswereld van twee negenjarige meisjes op te roepen. Regisseur en scenarioschrijver Carine Tardieu baseerde het verhaal op de gelijknamige roman en strip. De toonzetting van de film is lichtvoetig en positief, als een ode aan het leven en de liefde. Ook als het perspectief van de film verschuift naar de (huwelijks) perikelen van de volwassenen, blijft de toon licht en ontbreken de echt scherpe randjes. Gelukkig heeft dit niet tot een saaie film geleid, integendeel. Door het geloofwaardige acteerwerk is er toch voldoende diepgang, met steeds een subtiele grap ter relativering. Du Vent dans mes Mollets is daarmee een zeer onderhoudende film geworden.
 
Conclusie
Du Vent dans mes Mollets is een schattige, aanstekelijke film over een vriendschap tussen twee negenjarige meisjes. Het positieve verhaal en de leuke grappen zorgen gegarandeerd voor een goed humeur.