movie scene

U heeft ooit tegen Jeff Bridges gezegd dat ú het karakter bent dat hij speelt.
Ik heb gezegd dat ik zijn rolmodel was. Dat betekent niet dat ik een misdadiger ben. Jeff Bridges is iemand die ontzettend aarzelt, en als hij steun krijgt door zich te kunnen vasthouden aan een model, in dit geval ik, dan gaat hij mij nabootsen als het ware, of kijken naar wat ik doe, hoe ik beweeg en praat. Dat is een steun dus ik heb hem geregisseerd, niet door te zeggen dat ik een moordenaar ben, maar het is wel zo dat ik de motiveringen van een slechte man kan begrijpen, en volgen. Als een ander daar soms moeite mee heeft, kan ik hem helpen. Ik heb daarom gezegd dat hij zoals ik moest doen, en dat heeft hij zelfs overdreven gedaan want hij kreeg een Nederlands accent, een ander accent dan het zijne. Het is mede ontstaan doordat hij ontzettend aarzelde over zijn rol, over hoe zijn haar moest zijn, hij is een ontzettende twijfelaar, en je moet hem ook in bepaalde dingen helpen. Moet ik het doen? Kan ik het? Kan ik het niet? Op dat soort vragen zei ik gewoon dat hij het zoals ik moest doen. Dat vergemakkelijkt de zaak.

In The Vanishing (1993) heet het karakter gespeeld door Bridges, Barney Cousins. Als Barney tegenover Sharon zou staan, of andersom, wat zou dan de, vanuit beide karakters waarvan er één gecreëerd is door uzelf, gelijkenissen tussen beiden zijn?
Op een oppervlakkige wijze kan ik mij dat voorstellen, maar de vergelijking is zeer oppervlakkig. Je zou kunnen zeggen dat als de één brult de ander ook brult, en dus gelijk zijn. Ze kunnen ook elk om iets anders brullen.

Is het een zoektocht naar de psyche achter beide karakters?
Achter Sharon is geen zoektocht, absoluut niet. Sharon is iemand die mij irriteerde door zijn gedrag, wat hij zei en deed, hiermee andere mensen aan het plagen was. Ik heb mij behoorlijk geïrriteerd toen hij de moslims beledigde in 2000, toen hij zei dat ze de pot op konden, en niets voorstelden. Dat was uitdagend beledigend. Dat is typisch Sharon. Mensen willen treiteren, willen beledigen, en hij pronkt er ook mee zoals hij in interviews zegt dat hij een oorlogsmisdadiger is;"hang mij maar op". Dat is toch een vorm van ijdelheid om dat te zeggen. Ik vind het kinderachtig.

Op de set van The Vanishing: George Sluizer, Kiefer Sutherland, Jeff Bridges

Kunnen we dan, om de oppervlakkige vergelijking, zoals ik hem schets af te sluiten, in ieder geval aannemen dat ijdelheid een onderdeel kan zijn van een mogelijke vergelijking?
Voor mij is Raymond Lemorne (Bernard-Pierre Donnadieu) in Spoorloos, eerder een onderzoeker. In wezen is hij iemand die op het moment dat zijn dochter in de film zegt: "pa, je bent een held", dit wilt bewijzen. Ben ik dit wel? Ik moet nu het slechtste bedenken wat ik kan bedenken, en als ik dat niet kan dan zal ik tegen mijn dochter zeggen dat ze gelijk heeft. Maar als ik het wel kan dan heeft ze ongelijk en zeg ik dat haar vader geen held is. Het is een soort wiskundige analyse, wetenschappelijke analyse. En voor mijn gevoel is dat niet vergelijkbaar met Sharon. Ariel Sharon heeft meer zin in macht, in winnen.

Ik las dat u onlangs geholpen bent door een Surinaamse man en dat, als hij er niet was geweest, u aan uw lot overgelaten zou zijn?
Zonder overdrijven zal niemand mij oprapen in de PC Hooftstraat, ik hoef ook niet aan een deur aan te bellen om naar binnen te kunnen omdat ik mij beroerd voel. "Meneer, sodemieter op, en val mij niet lastig". De gastvrijheid van de Palestijnen, een Arabische, kennen wij eigenlijk niet meer. Wij hebben het verleerd, wij hebben onze ouders, of grootouders in tehuizen. Er is geen sprake van dat een grootvader in Nederland bij een zoon of dochter inwoont. In Homeland wordt een 92-jarige man door zijn twee dochters, 6 maanden bij de ene, 6 maanden bij de andere, verzorgd. Je ouders laat je niet achter. Dan heb je maar een beetje last. In het westen kennen wij dit niet meer, en in Nederland is de stemming bedorven door politieke stribbelingen, politieke onzin, waardoor het nog beroerder dan is vroeger toen er meer solidariteit was. Het woord solidariteit zou ik niet durven uitspreken.

Ik zou tot slot een vraag willen stellen over River Phoenix. Wat is uw mooiste herinnering aan hem?
Ik was nogal close met hem. Hij kwam voor de opname naar mij toe met zijn gitaar en toen speelde hij een zelfgeschreven liedje. Ik vond dat aardig. Ontroerend. Ik dacht niet dat mijn hoofdacteur een liedje voor mij zou schrijven. Hij was beminnelijk. Ik denk dat hij een geweldig goed acteur was.