movie scene

Everybody Loved George Lucas. Een jaar of 25 geleden.

Man man man, wat zou ik graag George Lucas willen zijn. Dan zou iedereen op de hele wereld van mij houden, omdat ik hen de belangrijkste filmtrilogie aller tijden had geschonken. Hele volksstammen zouden in katzwijm vallen door mijn baanbrekende special effects. Toonaangevende vakbladen zouden lovende woorden schrijven over mijn marketingstrategie en mijn merchandise-machine. En bovendien zouden alle mannen wereldwijd mij dankbaar zijn vanwege die fantasie met de gouden bikini. Kortom: Everybody Loved George Lucas. Een jaar of 25 geleden.

Martijn Konings is een 34-jarig jongetje, semi-nerd, parttime superheld en verzamelaar plus liefhebber van goede films. In de breedste zin van het woord. En over dat alles mag hij graag verhaaltjes schrijven.

Nu is het een heel ander verhaal. Ik hoop dat Ome George een paar Gamorrean Guards (‘die varkens met die hakbijlen’, zeg maar) in dienst heeft om een beetje te patrouilleren over zijn Skywalker Ranch, want sinds het hierboven beschreven moment heeft hij niet veel goed meer kunnen doen bij zijn fans. Maar goed, wat wil je ook, als je onze prachtige Star Wars-jeugd overhoop haalt met ‘Special Editions’ waarin Greedo opeens toch écht als eerste schoot, en waarin opeens een jonge Jabba the Hutt voorbijschuifelde. En op zich was dat allemaal nog wel tot daar aan toe, Ome George wilde even warm draaien voor de nieuwe trilogie. De wereld wilde hem dat best vergeven. Het was tenslotte wél George Lucas. En de hele wereld wilde zijn nieuwe trilogie zien.

Jar Jar Binks

Maar toen was daar Star Wars Episode I: The Phantom Menace. Met Jar Jar Binks. Jar Jar Binks is de belichaming van alles wat George Lucas met de Star Wars franchise heeft gedaan sinds Return of the Jedi. Hij heeft het geprobeerd grappig te maken, hij heeft er nieuwe special effects tegenaan gegooid en hij heeft geprobeerd een nieuwe generatie aan te spreken. En dat is hem gelukt. Dat is hem uitstekend gelukt, want de bioscopen zaten wederom bommetjevol met een nieuwe generatie fans, die het allemaal hilarisch en prachtig vonden. De dvd-releases werden zorgvuldig uitgeknepen door allerhande verschillende nieuwe edities in allerhande verschillende glimmende nieuwe hoesjes te stoppen en de Pod Racers, de Battle Droids en de Darth Maul action figures gingen als gloeiendhete broodjes over de toonbank.

George Lucas

Het enige wat George Lucas over het hoofd zag, zijn de mensen zoals ik. Al dan niet zelfbenoemde nerds van 30+ die vroeger al fan waren, die wel eens overwogen hebben om het logo van de Rebel Alliance op hun lichaam te laten tatoeëren, die begin jaren ’90 al conventies afgingen om daar een gesigneerde foto van David Prowse (de man in het Darth Vader pak) te scoren. Mannen die George Lucas al hun enthousiasme, hun devotie en (ook niet onbelangrijk) bakken met geld hebben gegeven. Dat soort mannen. Die komen nu in opstand. Zij schrijven protestsongs met pakkende titels als ‘George Lucas raped our childhood’. Dat soort mannen maken nu documentaires als ‘The People vs. George Lucas’. Waarin ze hem afbranden, kapot analyseren en verwijten dat hij hun jeugd verkracht heeft. En dit alles doen ze puur uit liefde. Liefde voor de originele trilogie.

En het doet hem pijn. Zichtbaar pijn. Als je een beetje recente interviews met de beste man bekijkt, dan zie je dat hij vast zit. Hij kan geen kant meer op. Hij kan niks meer goed doen. Fans schreeuwen nog steeds om méér, maar niks wat hij uitbrengt kan aan hun verwachtingen voldoen. En dat is niet eens onterecht, want de originele trilogie was ook gewoon het beste wat George Lucas ooit gemaakt heeft en ooit zal kúnnen maken. Zeker voor die tijd. Zoiets had nog nooit iemand gezien. Zijn special effects luidden een compleet nieuw tijdperk voor de filmstudio’s in, zo revolutionair waren ze. Er was eindelijk weer een echte held op het witte doek. En een echte vijand.

Die drie films hebben voor miljoenen mensen wereldwijd hun jeugd bepaald. Dát is wat deze mensen missen. De associatie met hun jeugd zonder zorgen. Waar iedereen wel eens naar terug verlangt. Maar helaas, zelfs als je George Lucas bent, komt die tijd niet meer terug. Die vredige tijd zonder complexe grote-mensen-dingen als hypotheken, relaties en diploma’s. Gewoon met een vriendje in de achtertuin. Allebei een stok in je handen. De één was Luke, de ander was Darth Vader. De zandbak was Tatooine, de vuilnisbak R2-D2 en de geluidjes maakte je zelf.