movie scene

Tarsem Singhs versie van Sneeuwwitje (Mirror Mirror) ging dit voorjaar een beetje geruisloos de bioscopen in en uit en moest ook nog de concurrentie aan gaan met Snow White and the Huntsman. Nu de film op dvd uit is, is het hoog tijd om te kijken of Singh wederom visueel imponeert of zichzelf in de spiegel moet gaan aankijken.



Ouderwets sprookje
Het verhaal kennen we allemaal wel. Dat bekende verhaal wordt overigens gelukkig intact gehouden. Ouderwetse sprookjes en andere fictieve verhalen worden door de makers van een film nog wel eens behandeld met angst voor oubolligheid. En dat kan soms heel erg lelijk uitpakken. Denk maar aan de dramatische ‘eigentijdse’ uitvoering van The Three Musketeers, die op alle fronten faalde: gesjoemeld met het gegeven, maar nergens met het gewenste resultaat want bijzonder stoffig overkomend. En nog wel meer. Maar hier wordt dus, ondanks dat het allemaal wel eens eerder verteld is, het verhaal trouw gevolgd. Sneeuwwitje leeft onder de heerschappij van haar stiefmoeder. Ze zit boven op een kamertje in het paleis van deze gemene stiefmoeder, die tevens koningin is. En op een dag vindt ze zichzelf helemaal alleen in het bos, veroordeeld tot maaltijd van het beest dat in het bos aanwezig is. Daar wordt ze binnengehaald door zeven dwergen en kan ze nadenken over hoe het nu verder moet.

Jong talent
De titelrol ging naar de vrij onbekende Lily Collins. Tegenover haar staat een andere jonge en vrij nieuwe acteur: Armie Hammer. Hij is bij het publiek echter al een stuk bekender door rollen in the Social Network en J. Edgar. De twee doen het erg goed. Vooral Collins is perfect gecast als Sneeuwwitje. Maar ook Hammer voelt zich prima thuis in zijn rol van prins. De twee hebben ook een aardige chemie en blijken jonge talenten die prima een film kunnen dragen. Jammer genoeg kan dat niet van alle oudere en bekendere acteurs gezegd worden. Zo weet Julia Roberts niet echt te overtuigen als de gemene koningin. Ze lijkt geen plezier te hebben in het neerzetten van een slecht personage en weet ook totaal geen gevoel van angst of irritatie op te wekken bij de kijker. Sean Bean is dan wel weer op zijn plek, maar veel te kort in beeld.

Sprookjesachtig
Met Tarsem Singh heb je niet de eerste de beste in huis. De man staat bekend om zijn enorm sterke visuele stijl. Met films als the Fall en Immortals maakte hij naam. Een ideale man dus voor een sprookje zou je toch zeggen.  Maar dat maakt Singh slechts voor een deel waar. Voor een sprookjesfilm verwacht je talloze schitterende stukjes van de sprookjeswereld te ontdekken. Maar er zijn eigenlijk maar enkele locaties waarop het verhaal zich afspeelt: het bos en het kasteel. En daarbij komt het bos ook nergens imposant over en is de manier van in beeld brengen eerder benauwend en beperkend dan sprookjesachtig levendig en fantasierijk. Dat is jammer, want in het begin lijkt er heel veel te komen. Het kasteel oogt kleurrijker en fantasierijker, en vooral  in de kostuums is veel tijd gaan zitten. Inhoudelijk overtuigt het verhaal wel genoeg om je mee te slepen, maar Singh houdt zijn decors helaas veel te klein. Met die toch genoeg aanwezige diepgang had Singh iets grootser mogen gaan met betoverende werelden. Helaas gebeurt dat dus lang niet genoeg, hetgeen toch een beetje bijdraagt aan een op sommige momenten suffig resultaat. Toch is de film door het acteerwerk van de jonge acteurs, het kleine stukje visuele flair dat de regisseur in praktijk brengt en het aardige overtuigende verhaal een goede en vooral degelijke film, die boven de middelmaat uitschiet.



Extra’s
De extra’s zijn degelijk, maar nergens bijzonder. Ook wat karig. Een aardige making-of die onder andere ingaat op de kostuums, een trailer, een klein filmpje waarin honden de hondenimitatie van Armie Hammer bespreken, een dansles van de afsluiting van de film en veel meer ook niet. Echt uitgebreid is het dus allemaal niet, maar er valt zo net na de film nog wel een stuk vertier uit te halen.

Conclusie
Sneeuwwitje is een hele degelijke sprookjesfilm. De jonge acteurs zijn prima gecast en ook Sean Bean heeft een leuke kleine rol. Julia Roberts komt niet echt uit de verf als koningin. Singh weet visueel niet echt te imponeren, maar wel degelijkheid uit te stralen. Het is echter de vraag of dat de bedoeling is geweest natuurlijk. Verder staat de verhaallijn in combinatie met de overtuigende hoofdpersonages voor genoeg diepgang.

Te koop vanaf 13 september 2012.