movie scene

Het vervolg op de horrorgame verfilming Silent Hill (2006) brengt ons terug naar het door demonen gekwelde spookstadje.

In het rijtje gameverfilmingen wordt de horrorfilm Silent Hill (2006) doorgaans beschouwd als één van de betere pogingen een game waardig naar het witte doek te vertalen. Het resultaat bleef trouw aan het bronmateriaal en bleek een bijzonder sfeervolle, lugubere griezelfilm waarin we effectief de angst deelden van een moeder (Radha Mitchell) die haar dochtertje kwijt raakte in het spookachtige oord. Hoewel het tweetal uiteindelijk verenigd werd suggereerde het open einde toch dat niet alles op zijn pootjes terecht was gekomen en moeder en kind gedoemd waren binnen het helse stadje te blijven dwalen. De opvolger, Silent Hill: Revelation 3D, maakt amper tien minuten in de film al gehakt van deze sinistere ontknoping van de voorganger, maar gaat vervolgens op de oude voet verder in een niet zo angstaanjagende herhaling van zetten.



Harde realiteit
Een aantal jaar na de gebeurtenissen in deel één maken we in de sequel opnieuw kennis met de dochter, Heather (Adelaide Clemens), die op verhaaltechnisch nogal gemakzuchtige wijze - inclusief veel te korte terugkeer van Mitchells personage - uit Silent Hill ontsnapt is en herenigd werd met haar vader (Sean Bean). Achtervolgd door hun verschrikkelijke ervaringen leiden zij een jachtig leven in de hoop hun kwellingen van zich af te schudden. Dat lukt natuurlijk niet. Heather blijft geplaagd door nare visioenen over de spookstad, waarin ze door het demonische meisje Alessa gewaarschuwd wordt nimmer terug te keren.

Als haar vader echter ontvoerd wordt door een geheim genootschap dat Alessa wil vernietigen en Heather als middel daartoe ziet, gaat zij natuurlijk toch terug naar Silent Hill. Ze hoopt daar ook haar moeder terug te vinden, die nog steeds gevangen zit in wat een duivelse schijnwerkelijkheid blijkt te zijn. Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot en wordt ze al snel belaagd door religieuze fanatiekelingen en hordes enge monsters, terwijl ze ook nog eens de confrontatie met Alessa zelf en de onthullingen over haar eigen bestaan moet aangaan. Heather krijgt het zwaar, maar het publiek ook, want Silent Hill: Revelation 3D ontaardt al snel in een warrige, vaak stompzinnige horrorfilm die bovenal niet echt eng wil worden.

Overbodige schijnwerkelijkheid
De tekortkomingen van de film kunnen hoofdzakelijk regisseur Michael J. Bassett verweten worden, die ook het script voor zijn rekening nam. Bassett was eerder in beide capaciteiten verantwoordelijk voor de zeperd Solomon Kane (2009), een soortgelijke reli-horrorfilm vol demonische nonsens. Bij gebrek aan ervaring kopieert hij in Silent Hill: Revelation 3D aanvankelijk de stijl van de voorganger, waar hij even mee weg komt. De beelden van het schimmige, door asregens geteisterde Silent Hill blijken aanvankelijk nog fascinerend, maar zodra de verhaalwendingen steeds ongeloofwaardiger worden, de plotgaten steeds groter en de dialogen steeds slapper, gaat het mis.

De film wil wel degelijk een voortzetting zijn van het verhaal van de vorige Silent Hill, maar er wordt teveel tegenaan gegooid om alles goed uit de verf te laten komen. Familiezaken, monsters, religieuze waanzin, alternatieve realiteiten; Heather krijgt het allemaal over zich heen, maar te weinig wordt voldoende uitgewerkt om lang te blijven hangen. Het gerommel met schijnwerkelijkheden blijft steken in pretentieuze uitleggerij, alsof het nodig is de kijker te vervelen met wat al overduidelijk is. In het brute conflict tussen duivels en hun menselijke bestrijders komt ook de boodschap van deel één weer om de hoek kijken: de mens is zelf het monster. 'De duisternis is een projectie van uw kwaad', verwijt Heathers nieuwe vriendje (Kit Harington), een bekeerd ordelid dat moe is van alle waanzin in Silent Hill, zijn ex-geloofsgenoten als ze hem martelen. Dat mensen geen duivelse krachten nodig hebben om elkaar de schokkendste dingen aan te doen, is als thema in de voorganger al ruimschoots aan bod gekomen en voelt hier vooral overbodig.



Monsterlijke waarheid
Ook niet nieuw, maar wel de blikvangers van de franchise, zijn de diverse enge wezens die Heather het leven zuur maken. Opnieuw veel herhaling: een kolos met een trechter op zijn hoofd en een idioot grote zaag in zijn hand, gezichtsloze zusters met scalpels en meer van zulke engerds. Het levert ditmaal explicietere slachtpartijen op dan voorheen, waaruit blijkt dat Bassett niet heeft begrepen dat de kracht van Silent Hill niet in standaard martelporno lag. Toch vormt het een welkome afwisseling in het rommelige plot om Heather weer even voor haar leven te zien rennen.

Een nieuw spinachtig creatuur, gemaakt van paspoppen-onderdelen, vormt qua spanning het hoogtepunt, wat bewijst dat Silent Hill: Revelation 3D waar het horror betreft beter af is als de voorganger niet nodeloos gerecycled wordt. En uiteraard is er nog de 3D van de titel: zeker in de eerste helft van de film wordt hier aantrekkelijk gebruik van gemaakt, terwijl het in de tweede helft helaas goeddeels afwezig lijkt. De echte schrikeffecten van de film worden echter geleverd door haar grootste onthulling: topacteurs als Sean Bean en Malcolm McDowell zijn beter op hun plaats in goede films waar ze niet schaamteloos voor te hoeven overacteren.

Conclusie
De minst verrassende openbaring van Silent Hill: Revelation 3D is het feit dat de film het niet haalt bij de voorganger. Waar Silent Hill een redelijk solide verhaal vertelde en de unheimische sfeer de horror stuurde, probeert de opvolger ervan aanvankelijk dezelfde route te volgen om vervolgens in standaard hak- en snijwerk te vervallen. Dat het plot hierbij ontspoort in een oppervlakkige wirwar, bij vlagen met filosofische pretenties, stelt des te meer teleur, ook omdat het ontrafelen van de dubbelzinnige climax van deel één afbreuk doet aan die film. Het was beter geweest als het stil was gebleven rond Silent Hill.