movie scene

Iraanse aanklacht tegen de regeringscensuur.

Tijdens deze editie van het IFFR is er veel aandacht voor Iraanse films met het Inside Iran programma. Hiermee wil het IFFR aandacht schenken aan filmmakers die met de overheidscensuur in het land te maken krijgen. Denk bijvoorbeeld aan Jafar Panahi die een levenslang filmverbod opgelegd kreeg. En hoewel er ook regisseurs als Asghar Farhadi (A Separation) om die censuur heen wisten te werken, vertrokken er ook al een aantal naar het buitenland om films te maken. Zo maakte Abbas Kiarostami, één van de grootmeesters van de Iraanse en wereld cinema, zijn laatste twee films in Italië en Japan.


 
De film Rhino Season van Bahman Ghobadi gaat ook over een jonge kunstenaar die te maken krijgt met die censuur. Sahel is een dichter met een groot verbeeldingskracht. Als de Islamitische revolutie van 1979 uitbreekt, zit die Islamitische regering niet zo te wachten op zijn blasfemische gedichten. Hij wordt de gevangenis in gegooid, net als zijn vriendin (Monica Bellucci) die onderdeel was van de elite in het pre-revolutie tijdperk. De nodige martelingen worden hier op ze uitgevoerd en een verbanning naar Turkije volgt.
 
Om in het hoofd van Sahel te komen kiest Bahman voor een lyrische aanpak die compleet anders is dan zijn vorige films. Hij laat de gedichten niet alleen oplezen maar laat ze ook volledig uitgebeeld in de film zien. Dit zorgt voor fantasierijke beelden die mooi zijn om naar te kijken, maar weinig onthullen over Sahel. Als je denkt meer te weten te komen over Sahel kom je bedrogen uit. Bahman Ghobadi mocht dan de dagboeken in bezit hebben gehad van Sahel, wat hij er precies mee wil vertellen, wordt maar niet duidelijk. Dat het leven zwaar is voor kunstenaars in het Iran van na de revolutie wisten we al. Bahman Ghobadi probeert dit drama vooral uit te buiten met martel en verkrachtingsscènes.



De casting van Monica Bellucci is ongetwijfeld bedacht om een breder publiek aan te spreken en de film gefinancierd te krijgen. Hoewel ze haar zinnetjes Perzisch goed heeft ingestudeerd, komt ze in haar rol flink tekort. Ook hier kiest Ghobadi voor wat er leuk uit ziet in plaats van wat werkt. Hij was slechts op zoek naar een excuus om de prachtige, surrealistische beelden uit Sahel’s gedichten uit te kunnen drukken in beelden. Bij gebrek aan echt iets zinvols te vertellen over Sahel, noemen we de beelden dan maar filmisch en de vertelstijl lyrisch. Het probleem is alleen dat Rhino Season geen videoclip is maar een speelfilm. Voor een speelfilm schiet de film gewoon tekort.
 
Conclusie
Rhino Season is een grote misser van een getalenteerd regisseur. Net als zoveel regisseurs die een geforceerde stap richting een groter publiek proberen te maken, faalt hij. Noch zijn onderwerp, de dichter Sahel, noch zichzelf doet hij met Rhino Season eer aan.