movie scene

Emotionele achtbaan die de problematiek in de jeugdzorg hard maar ook luchtig en hoopvol vertolkt.

Over een week komt What Maisie Knew naar de Nederlandse bioscopen. In die film staat de kleine Maisie centraal die temidden van bekvechtende ouders iets probeert te begrijpen van de vreemde wereld om haar heen. Het zou zo maar hebben gekund dat Maisie terecht was gekomen in het opvanghuis in Short Term 12. In het gelijknamige opvanghuis worden tieners met een moeilijk verleden zo goed en zo kwaad als het gaat geholpen door begeleiders die vaak zelf een getroebleerd bestaan hebben gekend.



Opvanghuis
“Je moet eerst een eikel tegen ze zijn voordat je hun vriend kunt zijn”, krijgt begeleider Nate (Rami Malek) te horen op zijn eerste werkdag in het opvanghuis. Net zoals groentje Nate kennismaakt met de realiteiten die spelen in het tehuis, zo raken we als kijker ook bekend met de kinderen en begeleiders in Short Term 12. De subtiele verhoudingen tussen de tieners en hun begeleiders worden al vrij snel en effectief neergezet. De kern van de film wordt gevormd door twintiger en begeleider Grace (Brie Larson) en haar collega en vriend Mason (John Gallagher Jr.). In het opvanghuis ontmoeten we tieners met een diverse moeilijke achtergrond, soms even moeilijk als die van hun begeleiders.

Problematiek jeugdzorg
De film zet de problematiek van de jeugdzorg overtuigend neer en laat de moeilijkheden zien waarmee de begeleiders dagelijks mee moeten omgaan. Het werk vereist een mate van balanceren tussen toezicht en steun. Daarbij spelen allerlei andere complicerende factoren ook nog eens mee, zoals de juridisch sterke positie van (biologische) ouders, de soms onmachtige positie van begeleiders en de soms simplistische aanpak van medische experts die de complexiteit van de situatie soms niet doorgronden. Regisseur Destin Cretton werkte zelf in de jeugdopvang en weet dus van wanten. Hij weet de complexe realiteit overtuigend neer te zetten. Cretton maakte over zijn ervaringen al eerder een korte film met dezelfde titel die de Juryprijs won op het Sundance filmfestival. Nu mag Short Term 12 proberen een groter publiek te veroveren. Op basis van de lovende reacties van de Amerikaanse pers moet dat zeker gaan lukken.



Hard maar hoopvol
Het mag duidelijk zijn dat Destin Cretton een overtuigende weergave heeft gemaakt van de complexe en vaak moeilijke situatie in de jeugdopvang. Bovenal lijken vooral veel bloed, zweet, en tranen nodig te zijn om de gekwetste en kwetsbare kinderen weer wat perspectief in hun bestaan te geven. Deze strijd en ontwikkeling wordt vaak mooi en subtiel neergezet, wat een compliment mag heten aan de gehele cast. De naturalistische stijl van filmen en het relatief veelvuldige gebruik van close-ups maken Short Term 12 tot een intense en soms harde ervaring. Gelukkig wordt de balans tussen de zware momenten mooi afgewisseld met een moment van stilte of een goede dosis overlevingshumor. De eenvoudige en opogewekte soundtrack maakt het geheel toch nog enigszins een luchtige en uiteindelijk hoopvolle ervaring.

Conclusie
Short Term 12 mag een ware emotionele achtbaan worden genoemd. De naturalistische stijl maakt de film tot een soms harde ervaring. Een flinke dosis overlevingshumor en een luchtige soundtrack maakt het geheel tot een hoopvolle ervaring waarbij niet wordt voorbijgegaan aan de complexe en moeilijke realiteiten van de jeugdzorg.