movie scene

Karen van Holst Pellekaan staat, samen met Martin van Waardenberg, aan de wieg van het succes van Loenatik. Vanwege de release van Loenatik, te Gek! - klik hier voor de recensie - sprak MovieScene met deze veelzijdige actrice, scenarist en kinderboekenschrijfster. Daarnaast is de film Oorlogsgeheimen, waar ze het scenario voor schreef, gebaseerd op het boek van Jacques Vriens, nu een groot succes in de bioscoop.

Loenatik was tussen 1995 en 2001 een zeer populaire kinderserie bij de VPRO. In totaal werden er 27 afleveringen uitgezonden over kliniek Zonnedael met de zorgzame zuster Ten Hoeven (Jacqueline Blom), directeur Bomhoff (Walter Crommelin) die het liefste de hele dag computerspelletjes speelde en vijf patiënten: de Majoor (Martin van Waardenberg), mannenverslindster Bep Brul (Karen van Holst Pellekaan), vreetzak Fats (Dick van den Toorn), de lange mevrouw De Haas (Judith Bovenberg) en dierenvriend dr. Doolittle (John Buijsman).

In 2002 volgde er als afsluiting nog een film: Loenatik de Moevie. En toen leek het doek gevallen. Totdat er ineens toch weer het idee voor een nieuwe film ontstond.

Hoe kwamen jullie op het idee om ruim 10 jaar na Loenatik de Moevie met een nieuwe film te komen?
Martin [van Waardenberg] en ik waren elkaar al een tijdje uit het oog verloren. Ik had allerlei andere films gedaan en Martin ook. Toen werd ik gevraagd voor een film en ik dacht: dit is nou leuk om Martin weer eens over te bellen. We zijn toen weer bij elkaar gekomen en hebben zitten brainstormen. Die film is uiteindelijk niets geworden, maar en passant zeiden we: dat Loenatik was toch wel gaaf. Martin draaide daarna ook een schnabbeltje met Dick van den Toorn, waarbij Dick zei: moet er niet weer eens een Loenatik film komen? We zijn toen gaan kijken of we iets konden verzinnen. En dat ging behoorlijk snel. Het verhaal was er eigenlijk meteen. De producent was er ook onmiddellijk voor in. En we hadden al eerder wat voor tv met Johan Timmers gedraaid, dus dat hij de regisseur zou zijn, was ook snel besloten.

Zowel in de eerste film als nu in deze zit kritiek op de zorg. Twaalf jaar geleden werden de vijf patiënten in een kil tehuis geplaatst, nu moeten ze het maar zelf zien te redden. Is dat er bewust ingestopt?
Voor mij is Loenatik meer als geheel licht kritisch. Ik vind het leuk om mensen te laten zien die op een leuke manier afwijkend gedrag vertonen. We moeten al zoveel in de pas lopen en doen zoals het hoort. Ik vind die gekken zo prettig anarchistisch gestoord. Die lopen gewoon een vliegveld op en annexeren een helicopter, en ze krijgen het nog voor elkaar ook. Maar we hebben helemaal niet de bedoeling gehad een maatschappij-kritische film te maken over de zorg. Wel vinden we het een goede kwinkslag. En het is natuurlijk erbarmelijk gesteld in de zorg, dus als we dat zo terloops mee kunnen nemen, vinden we dat alleen maar goed.



Hoe gaat het schrijven met Martin van Waardenberg?
We kunnen met elkaar lezen en schrijven als het om Loenatik gaat, dus dat ging heel makkelijk. We zitten niet samen achter een computer, maar we schrijven los van elkaar een stuk. Of ieder schrijft een eigen versie waar de ander weer overheen gaat. Wel leg ik me meer toe op de dramaturgie en of het verhaal klopt, terwijl Martin het raffinement in de zinnen brengt. Maar we kennen de personages zo goed, dat ik net zo goed wat grappige zinnen opschrijf.

De personages uit Loenatik zijn haast archetypen, van alle tijd. Wat hebben jullie er aan gedaan ze naar deze tijd te halen?
Mobiele telefoons waren er eerder niet, dus dat is een verschil. Verder is het vooral de filmtaal die veel sneller is, er zit meer actie en vaart in. Maar los hiervan is het niet echt een film anno nu. Het heeft juist iets tijdloos, net als het sprookjesachtige huis met de vader en zijn kinderen waar de zuster in terecht komt.

Hoe was het om de cast weer bij elkaar te hebben?
Alsof het gisteren was. We zijn wat grijzer en ouder, maar de sfeer is nog steeds hetzelfde. De enige die we hebben moeten vervangen is mevrouw De Haas. Dat was wel heel naar, want zij [Judith Bovenberg] was erg ziek. Het was echt kantjeboord, maar het gaat nu veel beter. Ze zou, als we het nu zouden opnemen, waarschijnlijk weer mee kunnen doen. Vorig jaar was dit echt volstrekt onmogelijk door een ingrijpende operatie die ze moest ondergaan. We hebben daarom gekeken of ze een kleine liggende rol kon krijgen in het ziekenhuis, maar dat wilden de producent en de verzekeraar niet vanwege het te grote risico.



Hebben jullie overwogen de film dan maar uit te stellen?
Dat wilde Judith niet. Bovendien was het heel kort op het draaien, de hele trein stond al op de rails. Het is dan wel een dingetje om alles af te lasten. Zo hadden we het geld van het Filmfonds, wat een groot deel van het budget was, bij lang uitstel weer terug moeten geven. Het was nu of nooit.

Hoe zijn jullie toen op Catharina Haverkamp gekomen?
Het grappige is dat toen we met Loenatik begonnen, we Catharina gecast hadden. Ze zou het worden, maar de serie liep vertraging op, waarna ze niet meer kon. Judith Bovenberg zag ik in een café, een lange roodharige vrouw die met een kop boven anderen uitstak. Ik ben op haar afgelopen en heb haar toen gevraagd of ze kon acteren. Dat kon ze en toen is ze het geworden. Het is daarom grappig dat Catharina toch weer meedoet. Het was wel moeilijk voor haar, want je komt in een hele hechte familie terecht. Maar toen ze besloot mee te doen, is ze er wel vol voor gegaan. Ik vond het ontzettend leuk met haar en ze deed het prima wat mij betreft.

Bij een vervolg zou Judith dus waarschijnlijk weer meedoen. Maar is er eigenlijk al sprake van een nieuwe film?
Nee, er zijn geen plannen. Maar we kunnen wel erg smakelijk fantaseren om nog een film te maken als we alemaal tachtig zijn. Dat moet dat een enorm stoute film worden over hele stoute bejaarden die alles doen wat God verboden heeft (lacht). Niet grof, maar wel pittig.



Wat is jouw favoriete scène uit de film?
Ik heb erg genoten van het stunten met de motor met zijspan, die trouwens van mijzelf is en die ik al dertig jaar heb. En het was erg leuk om met die vijf gekken in een flatje te zijn en zoetig met elkaar de bedjes op te maken. We hebben erg op de grappen en het avontuur geschreven. Maar naar mijn mening had er wel wat meer melancholie in mogen zitten, wat wel meer in de vorige film zat. Het missen van elkaar en dan op het eind weer samenkomen, vind ik zo mooi in de eerste film. Er is nu wel het missen van de zuster, maar het is allemaal wat grappiger en sneller gedaan. Er had wat meer rust en verstilling in gemogen. Maar misschien leende het scenario zich daar nu minder voor. Ook hebben we het toch vrij snel moeten maken. Wat ik wel jammer vind, is dat er geen titelsong inzit, zoals Wanneer gaan we weer naar huis uit de vorige film, wat ik erg mooi vond. Maar het is er hier door budget en tijd niet van gekomen. Ik heb zelf voorgesteld om één van de kinderen het nummer Wanneer gaan we weer naar huis weer te laten zingen, omdat dat toch een terugkerend en melancholisch thema is. Het had het mooier gemaakt, maar daar leg ik me bij neer. Je moet je als scenarist daarin nederig opstellen. Daarom zou ik graag een keer iets schrijven en daarna zelf regisseren. Gewoon als experiment. Maar dat gaat heus nog wel een keer gebeuren.

Voor de jeugdfilm Oorlogsgeheimen heb je het script geschreven. Hoe was de samenwerking met regisseur Dennis Bots?
Met Dennis was het erg fijn samenwerken Hij is gek op de scripts die ik schrijf en hij hoeft er niet zo overheen te pissen. Hij is ook enorm visueel en waanzinnig goed met kinderen, dus dat is een erg leuke optelsom. We zitten heel erg op één lijn. Nu ben ik met Dennis bezig met het schrijven van een grote nieuwe jeugdfilm, waar ik nog niets over kan zeggen, maar waar ik me wel erg op verheug.