movie scene

De afgelopen tijd heb ik mijn kont verdacht weinig in een bioscoopstoel geparkeerd. Waar ik normaliter op zijn minst één keer per week over een plakkerig tapijt met stukjes popcorn erin loop, is het daar de afgelopen weken weinig van gekomen. Andere verplichtingen maakte hiervoor plaats, maar om heel eerlijk te zijn is het aanbod aan (kwalitatieve) films voor mij niet indrukwekkend genoeg geweest om mij naar de bioscoopzaal te trekken. Het laatste deel van The Hobbit was een teleurstelling, het nieuwe deel van Taken hoef ik niet te zien om te weten dat het een lachertje is en ik zou mij nog liever publiekelijk met make-up laten opmaken middenin een warenhuis, dan dat ik naar een Gooische Vrouwen 2 ga. Natuurlijk draaien er ook goede films zoals The Imitation Game en uiteraard heb ik weer genoten van een paar dagen op het International Film Festival Rotterdam. Maar er zijn maar weinig echt spannende, nieuwe films uitgekomen die mij even goed bij de ballen pakte en op verfrissende wijze lieten zien wat voor diversiteit film te bieden heeft en wat daar zo geweldig aan is. En toen was daar Birdman.
 


Ik heb er geen trailers van gezien, geen recensies over gelezen; alles wat ook maar iets weg kon geven over Birdman (of “The Unexpected Virtue of Ignorance”) heb ik vermeden als de pest. Birdman is een film die je over je heen moet laten komen en in al zijn glorie moet aanschouwen. Natuurlijk waren de voortekenen al goed. Geregisseerd door de regisseur van films als Biutiful en Babel, een sterrencast waar mijn held Edward Norton tussen zit en natuurlijk de comeback van Michael Keaton waar al veel over gesproken is. Maar dit? Dit zag ik niet aankomen. Ik heb met kippenvel en een open mond (dat uiteindelijk een grote grijns werd) zitten kijken naar een waar spektakel, dat mij eraan herinnerde wat film in je los kan maken. De technische kunstjes die worden uitgehaald zijn onvoorstelbaar en de performances van onder andere Michael Keaton en Edward Norton zijn een waar genot om te zien. Het mooiste aan Birdman is dat het op unieke wijze weergeeft wat er mis is met de hedendaagse staat van de filmindustrie (of eigenlijk showbizz in het algemeen) en zelf demonstreert hoe het anders kan. Niet alleen films moeten het ontgelden, maar ook alles wat daarbij hoort, waaronder (film)critici zoals ik die zonder enige consequentie hun gal spuwen. Birdman houdt de gehele filmwereld een spiegel voor en toont tegelijkertijd hoe het anders kan en misschien zelfs moet.
 


Gooische Vrouwen 2 stond vorige week wederom op nummer 1 in de bioscoop top tien, daaronder kwam Taken 3 en je moet naar de zesde plek afdalen om bij Birdman uit te komen. Dat men liever naar een Nederlandse rip-off van Desperate Housewives en een bejaarde actieheld kijkt, blijkt maar weer. Daar is niks mis mee, men moet lekker kijken waar hij of zij behoefte aan heeft, maar in het geval van Birdman wil ik toch wel een oproep doen. Want ik begrijp best dat Birdman niet voor iedereen is, maar ik ben ervan overtuigd dat er mensen zijn die deze film geen kans geven omdat het een film is die net buiten hun comfort zone valt. Ga lekker naar je Gooische Vrouwen 2, eet die bak popcorn leeg bij Taken 3, maar vergeet alsjeblieft niet dat er op dit moment een magisch stukje cinema te bewonderen is dat je perspectief op film weleens ingrijpend zou kunnen veranderen. Want straks, als Birdman alle negen Oscarnominaties die het heeft gekregen incasseert (dat gaat gebeuren!), zullen er een hoop mensen zijn die niet eens van deze film gehoord hebben en dat is eeuwig zonde. Zorg ervoor dat je deze film ziet nu hij nog in de bioscoop draait en laat je net als ik wegblazen door dit meesterwerk van Alejandro González Iñárritu. Birdman heeft mijn liefde voor film weer volop aangewakkerd, doet de film voor jou straks hetzelfde?