movie scene

MovieSense vroeg de redactie zijn of haar beste horrorfilm ooit, te noemen. Dit zijn de antwoorden:

Kim: [Rec] (2007)
Voor mij is de beste horror film ooit [Rec]. Ik had al veel mensen uit mijn omgeving over de film gehoord, waardoor mijn verwachtingen erg hoog waren. Nu komen hoge verwachtingen een film vaak niet ten goede, omdat het dan vrijwel altijd tegenvalt. [Rec] vond ik uiteindelijk nog veel beter en vooral enger dan ik had verwacht. Er zijn weinig horrorfilms die mij echt doen schrikken, maar deze deed zijn werk uiterst goed! Komt mede door mijn zwak voor Spaanse films en de Spaanse taal, maar toch vooral door de documentaire stijl en de on-Hollywood-achtige sfeer die in de film is neergezet.

Aant-Jelle: Cannibal Holocaust (1980)
Groot liefhebber van horrorfilms ben ik niet, maar er zijn zeker een aantal films de moeite waard. Bovenaan staat Cannibal Holocaust, een Italiaanse horror uit 1980. Een groepje antropologen trekt het Amazonegebied in om daar de inheemse bevolking te filmen. De groep wordt nooit teruggevonden maar het beeldmateriaal dat later wordt gevonden, zegt genoeg. De film is dusdanig gruwelijk en schokkend, dat hij in meerdere landen verboden is, regisseur Rugerro Deodato in de cel heeft gezeten en voor de rechtbank zijn special effects heeft moeten prijsgeven. Moraal van het verhaal; als je onaardig bent tegen inboorlingen kun je een mooie film maken maar ben je wel het avondeten voor die dag.

Stefanie: Let The Right One In (2008)
Ik heb aardig wat horror gezien in mijn leven, maar tot aan Let The Right One In, heeft dit geen langdurige schade opgeleverd. Echter naast dat Let The Right One In, een prachtig verhaal heeft vol emotie, is het ook een film vol gruwel. Het was zeker niet de film met de meest ranzige beelden ooit, maar wel de enige horror die me heeft doen nadenken, en me toch minstens een week heeft doen afvragen of het toch niet beter was om mijn slaapkamerraam op slot te doen.

Tom: The Blair Witch Project (1999)
Drie studenten keren nooit terug uit de bossen waar ze hun documentaire maken over de legende van Blair Witch. De gevonden videobeelden werden uitgezonden in de bioscoop onder de naam The Blair Witch Project. Door slimme marketing dachten veel mensen dat ze naar echte beelden zaten te kijken. Het schudden van de handheld camera en de vele improvisatie van de acteurs hielp daar ook aan mee. Er werd voornamelijk veel gruwelijks gesuggereerd maar niet getoond wat erg effectief werkte bij mij. Het beangstigende eindshot zal ik nooit meer uit mijn hoofd krijgen.

Fabian: Videodrome (1983)
Als genrefan is het onmogelijk de beste horrorfilm te kiezen. Na dagen van martelingen heb ik uiteindelijk, en toepasselijk, voor David Cronenberg’s Videodrome gekozen. Een film met ongekende originaliteit, durf en visie. De film liet zich zien als een aanslag op (film)censuur en behandelde voor die tijd taboevolle en vage thema’s als snuff en virtual reality. Videodrome kan wat dat betreft gezien worden als een soort ‘torture porn’ avant la lettre. Extra vermeldingen gaan nog naar Alien, mijn jeugdliefde. Inland Empire, de engste en vreemdste bioscoopervaring. Martyrs, één van meest brute films ooit.

Dana: Martyrs (2008)
Hoewel voor mij de moeder van alle horrorfilms nog steeds The Exorcist is, heb ik gekozen voor de Franse horrorfilm Martyrs. Waar de film al snel heel bloederig wordt, heb je nooit het gevoel van “bloed om het bloed”; hier moet meer aan de hand zijn. En dat is ook zo. Op het moment dat de beelden subtieler worden en je steeds opnieuw “slechts”de resultaten ziet van wat met een van de hoofdpersonen gebeurt, dàn juist wil je eigenlijk niet meer verder kijken. Maar je kijkt wèl verder, want welk duister experiment schuilt er in godsnaam achter deze gruwelijke gebeurtenissen. Ik bleef nog een poos over Martyrs nadenken.

Erik: Dawn of the Dead (1978)
Horror is een genre waar ik helemaal in thuis ben, maar als ik dan toch een film moet kiezen, dan kies ik George A Romero's Dawn of the Dead (1978). Zelden heb ik zo geboeid naar een horrorfilm gekeken. Daarnaast is de film van een gigantische inspiratie geweest voor gamemakers. Zo was de videogameserie Resident Evil er vast niet geweest, zonder het verschijnen van dit juweeltje. "The only good zombie is a dead zombie".

Gaby: Scream (1996)
"What is your favorite scary movie?" Deze vraag werd ook gesteld door de killer(s) in deze erg slimme horrorachtige thriller van Kevin Williamson. Er was genoeg spanning, totaal geen voorspelbaarheid en dan natuurlijk het -zo niet verwachte wie is de moordenaar- einde, wat dus echt voor een complete verrassing zorgde. Hopelijk wordt Neve Campbell nog overgehaald voor deel vier.

Dominique: House of 1000 Corpses (2003)
House of 1000 Corpses vind ik de beste horrorfilm van nu. Hoewel ik gek ben op oude horrors (bijvoorbeeld Halloween), vind ik dat het 'torture porn horror' gehalte tegenwoordig te hoog is (Saw). Maar Rob Zombie pakt het anders aan. Zijn films gaan over een geschifte familie, die mensen die verdwaald zijn doodmartelen. Dit concept is al uitgemolken in films als Wrong Turn, maar de films van Zombie zie je vanuit het oogpunt van de familie. Ze schelden, tieren, vloeken, verkrachten, martelen, vermoorden en het meest belangrijke; ze genieten. Door deze vervreemding met het publiek wordt de film grappig, maar blijft het toch smerig.

Wout: The Blair Witch Project (1999)
Bij deze film voelde ik me echt geen moment op m'n gemak. Ik geloof niet in bovennatuurlijke zaken en spookverhalen, maar in een donkere bioscoopzaal eind 1999 dacht ik daar anderhalf uur lang heel anders over. Door de gemaakt amateuristische filmstijl en het feit dat de acteurs heel veel improviseerden, had ik echt het gevoel dat ik met ze in die donkere bossen bij Burkittsville zat. Ik was iedere keer weer opgelucht als de ochtend aanbrak. De week daarvoor had ik een angstige huisgenote nog uitgelachen en 's nachts bijna een takkenpoppetje op haar deur gehangen. Als dat na het bioscoopbezoek bij mij was gebeurd, had ik niet voor mijn reactie in gestaan.

Kimberly: Cube II: Hypercube (2002)
De eerste uit de Cube reeks die ik heb gezien en een hele vreemde film over acht mensen die op een dag wakker worden in een kamer. Geen van allen weten ze hoe ze daar terecht zijn gekomen en waarom ze daar zijn. Door deuren in alle zes muren van de kamer kunnen ze in een andere kamer terecht komen. Alleen is geen enkele kamer veilig; tijdversnelling, -vertraging, verandering van zwaartekracht en dodelijke voorwerpen die vliegen door de ruimte.

Rick: The Hills Have Eyes (2006)
Persoonlijk vind ik de term “de beste” in de context van horror niet helemaal gepast. Een horror moet spannend zijn en eigenlijk ook smerig, maar het moet vooral vermaken. Daarom kies ik voor de remake van The Hills Have Eyes uit 2006. Regisseur Alexandre Aja wist hierin het origineel van Wes Craven uit 1977 fantastisch te updaten. Hij maakte van een aaneenschakeling van freaks, bloed, vuur, spanning, angst en gillen, opvallend verrassend vermaak. Misschien niet het beste verhaal, maar wel heerlijk horrorvermaak.

Thijmen: [Rec] (2007)
De film begint met een vrouwelijke reporter en haar cameraman op reportage die samen vast komen te zitten in een flat die plotseling onder quarantaine gesteld wordt. Alles wordt vanuit één camera opgenomen zoals in The Blair Witch Project. Vervolgens wordt het langzaam duidelijk dat enkele flatbewoners zijn geïnfecteerd door een besmettelijk gemuteerd virus. Wat deze film een goede horrorfilm maakt is dat de cameraman en de reporter van te voren zo weinig mogelijk is verteld, zodat het acteren zo echt mogelijk overkomt. Dat de reporter een knappe, rap Spaans pratende vrouw is helpt ook...

Sebastiaan: The Grudge (2004)
Horror is niet altijd mijn ding geweest, toch zijn er zo wel een paar films die me in het oog springen. Mijn keuze voor beste horror gaat naar The Grudge. Nu ga ik direct mensen tegen me in het harnas jagen door te zeggen dat ik de Japanse niet ken en hier uitga van de Amerikaanse remake, maar daar kan ik mee leven. De manier waarop deze film gemaakt is, druipt van spanning. Iets als het ontbreken van muziek in een scène, maakt het lopen door een donkere hal al surrealistisch. Verder is het idee van een kwaad waar niet aan valt te ontsnappen erg doeltreffend om angst te zaaien.

Max: Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922)
Het horror genre heeft zoveel goede films en minstens evenveel slechte. Mijn eerste officiële horror die ik zag vond ik eerder komisch dan eng. Deze film, The Blob (1958) is me wel altijd bijgebleven. Toch gaat mijn stem uit naar Nosferatu, eine Symphonie des Grauens een film die volgens de huidige maatstaven helemaal niet eng kan worden genoemd, maar destijds zo'n hoeveelheid stof deed opwaaien dat de print verboden werd, en op één print na, volledig werd vernietigd. Helaas lijkt het genre momenteel wat in verval te zijn geraakt. Originaliteit is ver te zoeken, maar toch zit ik bij de volgende horrorfilm weer gewoon in de bioscoop.