movie scene

Onlangs zei Dick maas tegen Fons de Poel dat hij geen pretenties heeft. Hij probeert mensen te entertainen met zijn verhalen, en meer moet je er volgens hem niet achter zoeken.

Dick Maas (rechts)

Ooit afgewezen voor de Filmacademie, bouwt hij in 1984 een filmstudio in Almere Buiten, First Floor Features, en produceert hij samen met Laurens Geels de Oscarwinnaar Karakter van Mike van Diem (1997), en Lang Leve de Koningin (1995), van zijn vrouw Esmé Lammers. Belangrijker dan de verdere titels die hij produceert, zijn de films die hem in de jaren tachtig tot een vakman maakten:  De Lift (1983), Flodder (1986), en Amsterdamned (1988).

Wie herinnert zich niet de geniale dialogen uit Flodder als Toet in een tuin van een villa een konijn observeert, en een hockeymeisje aan haar vraagt: "Hou je ook van Paganini?", waarop Toet zegt: "Ik vind Chinees wel lekker". Of de reactie van Ma Flodder

Flodder

(Nelly Frijda) wanneer Opa (Jan-Willem Hees) zeiknat voor haar zit: "Hij heb ook altijd wat. Zet hem maar in de zon dan kan ie drogen". Of deze: "Bloedworst, drie pond, mijn zoon is er gek op". Het is exemplarisch voor de spot die Maas drijft met de elite. Of de scène in de Lift waar Huub Stapel via een gekunstelde montage doet voorkomen alsof een andere hand dan de zijne over zijn rechterwang glijdt. Of de scène waarin een lijk uit een liftluik valt. Voeg hiertoe de scène uit Amsterdamned, waarin Huub Stapel een dief met zijn hoofd in een taart drukt, of die waarin een bange Willy (Edwin Bakker) in het water valt, terwijl Anneke (Tatum Dagelet) lachend toekijkt, en er gaan bellen rinkelen. Dick Maas heeft niet alleen humor, ook horror zit in zijn bloed. Hitchcock wisselt horror af met humor, Dick Maas ook. Warner Brothers koopt de rechten van De Lift, en hiermee is veel gezegd wat betreft aspiraties, ook al heeft Dick Maas de overstap naar Hollywood tot op heden nog niet gezet.

De Lift

Privé kent Maas tegenslagen. In 2004 gaat zijn bedrijf First Floor Features failliet, één jaar na de uiterst kundig gemonteerde korte film Long Distance, en het door Maas en Laurens Geels geproduceerde drama Resistance met A-list acteurs Bill Paxton en Julia Ormond. Deze film kost echter ruim 13 miljoen euro meer dan de opbrengsten ervan dus een pijnlijke flop is helaas het gevolg. Veel schulden en mismanagement van zijn oude compagnon Geels zorgen voor moeilijke jaren waarin Maas tot overmaat van ramp de rechten op zijn films verliest. Do Not Disturb (1999) stelt teleur aan de kassa, evenals Down (2001), de Engelstalige remake van De Lift. De films dragen wel het eerder genoemde Neerlands Hollywood-stempel; denk maar eens aan de wilde achtervolging in het Amsterdamse Vondelpark in Do Not Disturb, of aan de rondtrekkende skaters waarvan één bloederig tot zijn einde komt in Down.

In najaar 2007, wanneer Moordwijven in première gaat, slaat Maas artistiek terug, en wint hij een Gouden en Platina Film, de prijs voor Nederlandse speelfilms met respectievelijk meer dan 100.000 en 400.000 bezoekers. Hoogtepunt in de jaren negentig blijft echter de regie van een aflevering uit de Amerikaanse televisieserie The Young Indiana Jones Chronicles (1993), getiteld Transylvania, vol bloed, gruwel, en duistere mysteries. Sint heeft eenzelfde ingrediënten, maar is bovenal een over-the-top thriller met klassieke horror suspense elementen.

De filmstudio First Floor Features, opgericht in 1984, is nu een ijzergieterij. Alle rechten van zijn erfgoed, zijn films, zijn door curatoren opgeëist. Maas blijft echter vooruit denken. Janken doet hij niet. Zijn onvolprezen liefde en passie voor film is dan ook een voorbeeld voor velen. Een zeldzame filmheld. Sint heeft alle ingrediënten om een succes te worden. Dat gezeik over posters is nu over. De film gaat leven.

De recensie van de film Sint is hier te lezen.