movie scene

De tien afleveringen van het eerste seizoen van Game of Thrones bewijzen dat George R.R. Martins verhaal niet onderdoet voor Lord of the Rings.

Het gebeurt niet snel dat een fantasy-verfilming een budget zoals dat van Game of Thrones krijgt. Dit heeft ongetwijfeld te maken met het succes van een eerdere perfecte verfilming: Peter Jackson’s Lord of the Rings. Het uitleggen van het complexe verhaal van Martins A Song of Ice And Fire-serie - waar Game of Thrones op is gebaseerd - is niet alleen tijdrovend maar zal ook veel fantasy-clichés bevatten, zoals koningen, duels, oorlogen, familietwisten, draken, ondoden, gedwongen huwelijken, broederlijke vriendschappen en functionele seksscènes. En toch is Game of Thrones een must-see.

Personages gaan voor fantasy
HBO heeft dit enorme project vanuit Noord-Ierland geleid. Kijkend naar eerdere producties waren ze de beste kandidaat die Martin zich kon wensen. HBO-series zoals The Sopranos en Rome toonden al zo realistisch en onverbloemd mogelijk milieus vol intriges en geweld. Wat dat betreft is Game of Thrones de overweldigende trap, aangezien het team niet even in de geschiedenisboeken kon duiken om de realisme-connectie met het publiek te maken. Aan de andere kant kun je wel zien wat de zender in Martins werk zag. De schrijver uit New Jersey schept een herkenbare fantasywereld maar laat de personages alle spanning opbouwen. Het bovennatuurlijke pruttelt onder de diverse plotdraden en laat een enkele keer zien waartoe het in staat is. Die momenten zijn iconisch, al vanaf de eerste scène van de eerste aflevering, waarin meteen duidelijk wordt gemaakt waar de omineuze woorden “Winter Is Coming” voor staan.

Stark Wars
Maar de personages staan dus centraal in Game of Thrones. Eddard Stark (Sean Bean) is de heer van Winterfell en de noordelijke landen. Op een dag krijgt hij bezoek van de koning, zijn oude vriend Robert Baratheon (Mark Addy). Hij vraagt dringend aan Eddard of hij zijn nieuwe ‘hand’ wil worden. In die functie regelt Stark vrijwel alle minder belangrijke regeringszaken en houdt hij zich constant bezig met het politieke spel. De eerdere hand stierf op mysterieuze wijze en de Lannister-familie lijkt meer te weten. Onder andere Baratheons vrouw, Cersei (Lena Headey), is een lid van deze machtige familie, maar er zijn meer redenen voor de Starks om de Lannisters te wantrouwen. Ondertussen ontvouwt zich op het oostelijke continent nóg een verhaal. De laatste erfgenamen van de door Baratheon afgezette koning smeden een plan om een nieuwe oorlog om de Iron Throne te starten. Viserys Targeryen (Harry Lloyd) laat zelfs zijn jongere zus Daenerys (Emilia Clark) trouwen met de leider van de Dothraki, een barbaars maar machtig paardenvolk, geleid door Khal Drogo (Jason Momoa), die met deze rol alvast laat zien hoe geschikt hij is om Conan the Barbarian te spelen.

Iedereen zijn favoriet
Alle eerder genoemde gezinnen zijn van Middeleeuwse grootte en elk kind van Stark (5 plus een bastaard) verdient alleen al zijn eigen alinea. Het geeft je een idee hoe complex een verhaal de 10 uur durende serie probeert te vertolken. Sommige personages lijken op het eerste gezicht verveelde archetypes te worden, maar uiteindelijk weten Martins pen en HBO’s scriptschrijvers ze elk hun eigen smaak te geven. Aan het eind van de serie heeft iedereen zijn favoriet gevonden, al zal Peter Dinklage’s zelfingenomen maar vlijmscherpe Tyrion Lannister waarschijnlijk de meeste stemmen vergaren. Ondanks alles komen de personages in iedere aflevering voldoende in beeld, zodat je nooit het epos uit één perspectief ziet. Het is ook leuk hoe het verhaal speelt met de dieren in de familiewapens. De Starks gebruiken een wolf op hun banieren en elk van de kinderen krijgt een dire wolf als huisdier. De Lannisters hebben allen goudblond haar als de manen van hun symbolische leeuw.

Cheap thrills
Slechts twee kritiekpunten weerhouden Game of Thrones van een perfecte score. De grote cast zorgt voor een plot dat in het begin traag op gang komt. De eerste episode is dan ook niet heel spectaculair, en sommige kijkers gunnen een nieuwe serie niet meer tijd dan dat. Het tweede punt is de hoeveelheid naakt. Negen van de tien keer weet het verhaal een functie te geven aan frontale mannelijke of vrouwelijke naaktheid, maar er zitten een paar dubieuze toevoegingen tussen. Het is nog ver verwijderd van een Spartacus, maar de serie had prima op zichzelf kunnen staan zonder deze ‘cheap thrills’.

Conclusie
Het eerste seizoen van Game of Thrones legt de fundering voor een serie die wat schaal en prestatie betreft Lord of the Rings naar de kroon kan steken. Niet voor niets wordt George R.R. Martin al de Tolkien van de 21e eeuw genoemd. De enige kanttekeningen zijn het soms wat dubieuze gebruik van frontaal naakt en het plot dat in de eerste afleveringen langzaam op gang komt. Maar dat valt in het niet bij de plotontwikkeling die erop volgt en de sterke cast.

Nu is het wachten op het tweede seizoen dat voor 2012 gepland staat. Een boel losse draden worden opgepakt en een nieuwe batterij aan personages staat alweer te trappelen. Niet de minste is priesteres Melisandre, die vertolkt zal worden door Carice van Houten. Hopelijk geeft dit de Nederlandse zenders een reden om de serie naar alle huiskamers te brengen.