movie scene

De Russische regisseur Mikhail Kalatozishvili maakt met Wild Field een film die aanvoelt als een bijna poëtische droom. Landschap en hoofdpersoon stralen beide een verlammende rust uit, wat niet wegneemt dat de film een zekere spanning weet op te wekken.

Grey’s Anatomy
Net als voorgaande edities van het International Film Festival Rotterdam, was er ook dit jaar weer volop aandacht voor de Russische cinema die zich laat kenmerken door een zeker nihilistisch realisme. Wild field gaat over dokter Mitja, een dokter die zo in Grey’s Anatomy zou kunnen spelen, was het niet dat hij afgezonderd in een aftandse boerderij woont ergens in een woestijnachtig landschap. Zijn enige contact zijn de mensen die met zieken langskomen, die hij dan probeert te helpen met verlopen medicijnen en geïmproviseerde ingrepen. Om hem gebeuren dingen, maar daar waar het meeste gebeurt, in het hoofd van Mitja zelf, krijg je als kijker nauwelijks zicht op. Afgezien dat je weet dat hij ergens een verloofde heeft rondlopen, kom je bijna niks te weten over deze dokter en zijn motieven. En dat intrigeert enorm.

Waanzin
De toneelacteur Oleg Dolin speelt Mitja en daarmee zijn eerste rol in een speelfilm. Het verhaal is gebaseerd op een screenplay uit de jaren negentig van Petr Lutsik and Aleksei Samoriadov (beiden al op vroege leeftijd overleden) dat al uit de jaren 90 stamt. Bij eerdere verfilmingen van werk van Lutsik en Samoriadov, was er vaak het verwijt dat de essentie van de verhalen niet goed tot uiting kwam, namelijk de vaak beschreven waanzin van het wilde Russische leven waarin mensen verkeren. Kalatozishivili omzeilt dit door er voor te kiezen voor een meer abstracte benadering van deze thematiek. De chaos of waanzin wordt niet letterlijk uitgebeeld, maar zit gevangen in het hoofd van Mitja. Slechts een enkele keer zien we een glimp van de psyche van de introverte dokter. Deze scènes waar Mitja uit zijn keurslijf valt en zijn rauwe emoties laat zien, zijn dan ook meteen de meeste krachtige van de film.

Vlak
Wild Field zal lang niet door iedereen worden gewaardeerd. Het vergt een substantieel gedeelte van je geduld en het kan aanvoelen alsof in ruil daarvoor niet genoeg terugkrijgt. Het is dan ook een film die niet zozeer zich in de bioscoop afspeelt, maar juist in de uren daarna in het hoofd van de kijker. Een film die makkelijk meerdere keren bekeken kan worden, omdat er meer inzit dan enkel het oppervlak doet vermoeden. De steppe waar het verhaal zich afspeelt is misschien dan wel vlak, de film is dit allerminst.

Film:

Lees ook onze andere IFFR recensies.

Foto's: International Film Festival Rotterdam